FILM
Dick de Boer (Kees Brusse) woont en werkt op Curaçao. Hij heeft zijn eigen luchtvaartbedrijfje Dakota Airlines en z'n eigen vliegtuig, de Dakota, waarmee hij de verbinding naar Aruba verzekert en toeristen van het adembenemende uitzicht op de eilanden laat genieten à 200 dollar per uur. De Boer is getrouwd geweest en het is gauw duidelijk waarom hij geen partner heeft: de Dakota is z'n enige en grote liefde. De Boer is een loner. Hij voelt zich uitstekend hoog in de lucht met alleen de ronkende motor om zich zorgen over te maken en de het zilverwit van de eilanden in het diepe blauw van de zee daar beneden. Om het dagelijks brood maakt Dick zich geen zorgen. Het leven is goedkoop op Curaçao en de zon is er gratis. Wanneer de rekeningen zich een keertje opstapelen voelt hij zich niet te beroerd om een vrachtje aan te nemen waar een smokkelluchtje aan zit. Dat hij daardoor problemen krijgt met de luchthavenautoriteiten wegens een onregelmatig vliegplan neemt hij er graag bij, ook al beseft hij dat ze hem in de gaten houden.

Wanneer een goede vriendin hem vraagt om haar een dienst te bewijzen neemt De Boer een berekend risico net voor de verlening van zijn vliegvergunning en de grondige inspectieronde van zijn vliegtuig. De vriendin (Monique van de Ven) van de vriendin laat hem niet met rust, probeert hem zelfs te verleiden en om van haar af te komen neemt Kees het duistere zaakje aan. De plaatselijke politie is evenwel ingelicht en wanneer De Boer het luchtruim kiest beseft hij dat terugkeren naar Curaçao onmogelijk is. In 33 uren non-stop vliegt hij in z'n eentje naar Nederland, landt op Ameland, bezoekt er zijn ex (Dora Van Der Groen) en heeft een vluchtige ontmoeting met het liefje van een collega (Willeke van Ammelrooy).

Kees Brusse, Monique van de Ven, Willeke van Ammelrooy en Dora Van der Groen, het oogt als de cast van een Best Foreign Film-inzending voor de Oscar-uitreiking van 1974. Zo ver is het niet gekomen. Dakota is een avonturenfilm voor jongens die ervan dromen ooit piloot te worden. Kees Brusse is de hoofdfiguur in deze Wim Verstappen-productie en we zien hem minstens de helft van de tijd op zijn eentje bezig in en rond de Dakota, z'n troeteldiertje, zijn maîtresse, z'n leven. Verstappen noemde deze film ooit z'n best geslaagde project, en dat zegt meer over de regisseur dan over de film zelf, want de non-stopvlucht mag dan een staaltje van groot vakmanschap zijn, filmisch stelt het weinig voor vergeleken met bijv. The Old Man And The Sea, de verfilmde bestseller van Ernest Hemingway, waarin de hoofdfiguur voor een veel grotere fysieke en psychische uitdaging staat en zijn motivering een hoger en edeler doel dient. Uiteindelijk is De Boers motivatie ingegeven door het besef dat hij zich schuldig heeft gemaakt aan een misdaad en probeert hij alleen maar het vege lijf te redden. Liefhebbers van avonturenfilms staan er wellicht niet bij stil en genieten van de spanning en de actie, de zgn. meerwaardezoekers (met dank aan Canvas) zullen beslist ontgoocheld zijn over de oppervlakkigheid van het gegeven en het gebrek aan diepgang en uitwerking van De Boers karakter.

Van Monique van de Ven en Willeke van Ammelrooy verwacht je als toeschouwer uiteraard enig vuurwerk wanneer er een behaarde mannelijke bast in de buurt komt, maar niet in Dakota. Misschien waren ze net ongesteld, maar het heeft er alle schijn naar dat Verstappen niet in hun personages geïnteresseerd is, tenzij om aan te geven dat De Boer het met vrouwen voor bekeken houdt en alleen een goed gevoel krijgt wanneer hij de stuurknuppel van zijn vliegtuigje tussen de benen heeft. Niemand zal Dora Van Der Groen verdenken van verleidingspogingen na minstens drie decennia zware en serieuze rollen in Vlaamse series en films en de Zuidnederlandse Diva doet precies wat van haar wordt verwacht: Bourgondisch zijn, aseksueel en goedlachs.

Dakota is een lichtvoetige film zonder veel echte actie, dialogen of een serieuze karakterontwikkeling. De beelden van het vliegtuigje zijn esthetisch zeer de moeite, maar daarmee is ook alles gezegd. Het scenario is bijzonder mager en nauwelijks 102 minuten waard. De kans is groot dat ook u uit verveling heel gauw naar de afstandsbediening gaat grijpen om zelf regisseur te spelen. Niets is dodelijker voor een film.

BEELD EN GELUID
Er is bij twee vorige gelegenheden, nl. Pastorale 1943 en Blue Movie, gewezen op de bedroevende technische kwaliteit van de Wim Verstappen-films. Gelukkig scoort deze derde release beter: beschadigingen en vuiltjes beperken zich tot een minimum (hoewel ze wel degelijk aanwezig zijn), er zijn geen geluidsonderbrekingen of beeldsprongen als gevolg van gebroken en haastig aan elkaar geplakte filmstroken. Het bronmateriaal is met andere woorden in vrij goede staat. Jammer genoeg is ook hier weinig of té weinig zorg besteed aan de kleurenrestauratie. Het is al eerder gezegd: de huidige stand van de techniek laat onvoorstelbare resultaten toe. Ons eigen Filmarchief heeft de voorbije jaren met de Kroniek van de Vlaamse Film 1955-1990, onder het toeziend oog van hoofdredacteur Erik Martens en gesubsidieerd door Vlaamse Cultuur, het definitieve bewijs geleverd. Wat kan ons Filmarchief zoveel beter dan het Nederlands Filmmuseum? De naar dvd getransfereerde kopie van Dakota heeft fletse tinten, niet alleen in de buitenopnamen, ook in de andere sequenties is er sprake van kleurverlies, verbleking, uitwitting. Heel veel geluid is er niet - behalve het ronken van de Dakotamotor - en dus is het ontbreken van een Dolby Digital klankspoor niet zo'n groot manco. In een tijd dat alle producties een dergelijke proces ondergaan, blijft het een vreemd fenomeen dat belangwekkende Nederlandse films uitgerekend door het Filmmuseum een dergelijke tweedehandse behandeling krijgen. Misschien is het wachten op een Groot-Nederlandse Kroniek met Erik Martens aan het hoofd om de belangwekkende films uit ons taalgebied op een fatsoenlijke manier op dvd te zetten met dezelfde zorg voor de historische context. Er zijn genoeg Nederlandse films die een dergelijke behandeling verdienen.

EXTRA'S
Deze dvd bevat geen extra's.

CONCLUSIE
Dakota is een vrij onbekende film, zeker bij ons in Vlaanderen. Ondanks de goede intenties van de regisseur is het succes ervan ook in Nederland beperkt gebleven en waren de kritieken niet echt laaiend. Voor Willeke van Ammelrooy en Monique van de Ven, actrices die in zoveel grote rollen geschitterd hebben, hoef je het niet te doen. Misschien voor Kees Brusse, al is er heel weinig gedaan met zijn personage. Het blijft allemaal heel braaf en vooral heel oppervlakkig.