FILM
Wie aandachtig kijkt herkent in Disturbia wellicht de subtiele invloed van Alfred Hitchcocks Rear Window. Een knipoog hier, een hommage daar… Ach, wie houd ik voor de gek? Disturbia is een onbeschaamde kopie van Rear Window, aangepast aan de gadgets en voyeuristische speelgoedjes van de noughties. Ditmaal geen late veertiger in een rolstoel die zijn buren bespionneert, maar een rebelse tiener onder elektronisch huisarrest. De beeldschone buurvrouw/love interest blijft echter behouden, net als het feit dat de charmante overbuur wel eens een bloederige, misogynistische moordenaar zou kunnen zijn. Zolang Disturbia haast stap voor stap het patroon van Hitchocks meesterwerk volgt is de film dan ook een onnodige maar entertainende update van de klassieker. Maar in het laatste halfuur wordt de zorgvuldig opgebouwde suspense onoordeelkundig ingeruild voor goedkope tienerhorror, zodat je na afloop met het wrange gevoel van een gemiste kans blijft zitten.

In tegenstelling tot vele anderen heb ik in principe niks tegen remakes. Films als The Thomas Crown Affair of The Departed bewijzen immers dat dit superieure films kan opleveren. Ook in het geval van Disturbia kan ik de redenering achter de – zij het niet officiële – remake van Rear Window begrijpen. We leven momenteel namelijk in een maatschappij die voyeurisme tolereert en zelfs aanmoedigt en die bijgevolg een prima biotoop biedt om een leuke thriller aan op te hangen. Het spreekt bovendien in het voordeel van de filmmakers dat ze de prent in de eerste plaats als entertainment zien en het voyeurisme niet al te zwaarwichtig aan de man brengen. Dat zorgt in het eerste uur dan ook voor een verrassend goed weghappende mix tussen suspense, romantiek en humor. Heel herkenbaar is daarenboven de wijze waarop de leefwereld van een tiener geschetst wordt.



Daar draagt de cast natuurlijk ook flink aan bij. Shia LaBeouf – tegenwoordig zowat de fetisjacteur van DreamWorksbaas Steven Spielberg - heeft geen problemen het gewicht van de film op zijn schouders te torsen. De camera is duidelijk gek op hem en de knul kan bovendien niet onaardig acteren ook. Sarah Roemer vertolkt het buurmeisje waar iedere achttienjarige van droomt: snugger, een beetje stout en bijzonder verleidelijk in bikini. In een bijrol geeft Aaron Yoo blijkt van een hoop dynamiek die zijn status als comic reliefpersonage zeker ten goede komt. Carrie-Ann Moss loopt echter wat verloren als LaBeoufs moeder omdat de scenaristen haar rol nauwelijks diepgang geven, terwijl politeagent Jose Pablo Cantillo en paroolofficier Viola Davis het meeste maken van hun veredelde cameo’s. Daarmee blijft nog David Morse over, als de mogelijk moordende buurman. Zijn vertolking is bijna even schizofreen als zijn personage: in de ene scène perfect dreigend, in de andere hopeloos over the top.

Waar de vertolkingen helaas niets aan kunnen verhelpen zijn de steeds onlogischer wordende acties van hun karakters. Dat LaBeouf en co in het begin nog niet naar de politie stappen, is nog te verdedigen. Dat ze dat niet doen nadat Morse zich in Roemers auto gewurmd heeft en haar op niet mis te verstane wijze heeft bedreigd, is dat al een stuk minder. Het laatste halfuur bezondigen regisseur D.J. Caruso en zijn team zich bovendien aan de ene slechte zet na de andere. Het wordt overduidelijk dat de personages voor de cineast niet meer zijn dan pionnen die hij naar keuze kan verschuiven, ongeacht de gevolgen die dat heeft op hun geloofwaardigheid. En dus haalt Yoo een nauwelijks te vatten macabere grap uit, verdwijnt Roemer in het laatste kwartier zomaar uit het verhaal en neemt Morse risico’s die zelfs de meest roekeloze seriemoordenaar nooit zou overpeinzen.

Als Disturbia in de eerste plaats een update is van Rear Window op puur entertainmentvlak, dan is de film op een ander niveau ook een weerspiegeling van hoe de zevende kunst de voorbije vijf decennia is geëvolueerd. Zou een studiobaas er in 1954 op hebben aangedrongen de langzaam opgebouwde suspense te grabbel te gooien voor een generische horrorclimax die de videogamegeneratie moet aanspreken? Is het anno 2007 nu echt keer op keer nodig om de backstory over een dode vader er zo zeemzoet in te hameren? En wat te denken van het handvol gigantische plotgaten en toevalligheden die in de jaren vijftig nooit in een scenario te vinden zouden zijn geweest? Als Disturbia bijgevolg één ding bewijst, is het dat we vaker naar onze grootouders moeten luisteren. Vroeger wàs alles beter.



BEELD EN GELUID
Zolang Disturbia zijn personages onder de Californische zon positioneert, zien de beelden van de dvd-transfer er zo goed uit als je zou wensen. Maar zodra schaduwen het frame betreden – of godbetert de nacht valt – ogen de beelden een stuk minder indrukwekkend. Het contrast schakelt dan immers een tandje lager en de look van de prent wordt een stuk korreliger. Vooral in het laatste kwartier werkt dat al eens op de zenuwen. Wat niet wegneemt dat de beeldkwaliteit over het algemeen meer dan behoorlijk is. De soundtrack stelt daarentegen zwaar teleur. Hoewel we te maken hebben met een Dolby 5.1-track worden de achterste speakers nauwelijks aan het werk gezet, resulterend in een zeer vlak, weinig opwindend audiospectrum.

EXTRA’S
Disturbia was een verrassende sleephit tijdens de Amerikaanse lente en profiteert wellicht daarom van een degelijke selectie extra’s. Het Audiocommentaar bevat een gezellig onderonsje tussen regisseur Caruso en acteurs LaBeouf en Roemer, maar biedt weinig inzicht en verdient infame bekendheid omdat Caruso te pas en te onpas zijn gsm beantwoordt tussen de commentaren in. Wie dol is op zinloze weetjes over de film en duizend andere zaken zal wellicht niet teleurgesteld zijn door de Serial Pursuit Triva Pop-Up Quiz die optioneel tijdens de prent afgespeeld kan worden. The Making of Disturbia (14 min.) is niet meer dan een doordeweeks, glad EPK-materiaal, terwijl ook de vier Deleted Scenes (4 min.) uitblinken in overbodigheid. Ook aanwezig zijn anderhalve minuut niet bepaald grappige Outtakes, een Muziekvideo (4 min.) van band This World Fair, een vijftigtal foto’s en posters in de Fotogalerij en een veel te veel info weggevende Trailer (2 min.). Bij het opstarten krijg je ook een stel Cross-Promotionele Trailers voor de kiezen.

CONCLUSIE
Disturbia is een update van Hitchcocks Rear Window voor de Playstationgeneratie die een uur lang knap de spanning opbouwt om vervolgens alle krediet te verspelen in een slasherclimax die als een tang op een varken slaat. Beeld en geluid zijn degelijk en de bonussectie is goed gevuld met helaas weinig inzichtelijk materiaal.