FILM
Willy Beachum, een jonge ambitieuze openbare aanklager – zijn ze dat niet allemaal in Hollywoodfilms? – krijgt de kans om over te stappen naar een vetbetaalde job bij een groot advocatenkantoor. Hij hoeft alleen nog maar zijn handtekening te zeggen en zijn laatste zaak voor het Openbaar Ministerie af te ronden: een routineklus waarin een jaloerse echtgenoot zijn overspelige vrouw een kogel door het hoofd schoot. De man, Ted Crawford, schudt tijdens het proces echter een aantal verrassende onthullingen uit zijn mouw die zijn schuld in twijfel trekken. Bovendien vindt de recherche geen greintje bruikbaar bewijs dat hem als de dader identificeert en loeren procedurefouten constant om de hoek. Crawford lijkt eveneens gebrand op een sinister kat- en muisspelletje met Willy. Die dreigt zijn job, zijn reputatie, zijn toekomst te verliezen als hij Crawford niet veroordeeld krijgt en vertoont daardoor steeds roekelozer gedrag in zijn pogingen om dat te bewerkstelligen.

Als een gladde hersenloze thriller met het nodige bochtenwerk is Fracture nog zo slecht niet, maar hebben we nu echt nood aan een film die niets nieuws op de tafel brengt en zich tevreden stelt met het recycleren van aloude genreclichés? Laten we het lijstje eens overlopen. De veel te ambitieuze, overmoedige protagonist? Aanwezig. Een snuggere tegenspeler die genoegen schept in het mentaal kwellen van anderen? Eveneens present. Net als een stoei-avontuurtje met de knappe bazin, een incompetent politiekorps en de obligatoire slotconfrontatie waarin de slechterik één belangrijk detail over het blijkt gezien te hebben. Je merkt het, Fracture is niet meer dan de filmische equivalent van schilderen op nummer. De kleuren en de nummers mogen dan wel lichtjes verschillen, de werkwijze blijft voorspelbaar monotoon, het resultaat exact wat de cover van de doos je belooft.



Ook voor regisseur Gregory Hoblit moet Fracture een gevoel van déjà vu oproepen. Structureel en thematisch lijkt de prent immers behoorlijk op zijn doorbraakfilm Primal Fear. Goed en kwaad worden qua leeftijd weliswaar omgedraaid, maar de stappen die de prent doorloopt om zijn climax te bereiken, komen verrassend goed overeen. Dat Hoblit een degelijke regisseur is zal ik bovendien niet ontkennen. Hij doet zijn best om met professionele shots en af en toe zelfs intelligente kadrages de spanning kunstmatig hoog te houden. De ganse prent is overigens een toonbeeld van Hollywoodperfectie: Fracture oog bijzonder gelikt. Of dat het inbeeldingsvermogen van de kijker ten goede komt, is echter een heel andere vraag. Ik hou wel van een film waar een hoek af is, een productie die je de antwoorden niet ongevraagd binnenlepelt, maar je kleine grijze cellen zelf aan het werk zet. De boutade op de dvd-cover als zou Fracture een superintelligente thriller zijn is dan ook op zijn minst een hyperbool en in zekere mate zelfs een belediging voor de kijker.

Hoblit houdt wellicht van herhaling, want ook in de casting herhaalt hij het trucje van zijn eerste hit: het uitspelen van een oude rot in het vak tegen wellicht de meest beloftevolle jonge acteur van zijn generatie. De eerste categorie wordt ingevuld door Anthony Hopkins. De Welshman grossiert de laatste tijd niet bepaald in wereldrollen en ook zijn Ted Crawford behoort niet tot zijn beste vertolkingen. De acteur teert schijnbaar op zijn oude successen, want hij geeft het personage en vleugje Hannibal Lecter mee, een snuifje van zijn rol in The Edge en vooral een stevige geut 'kijk naar mij want ik heb een Oscar gewonnen'. Subtiel is zijn vertolking dus helemaal niet. Een verademing is dan ook de jonge belofte Ryan Gosling. Zijn personage is niet veel beter geschreven dan dat van Hopkins, maar hij weet Willy toch een eigen persoonlijkheid mee te geven. In nevenrollen herkennen we vooral veel acteurs die van het tweede plan hun habitat hebben gemaakt en dus perfect gecast werden: Cliff Curtis, Rosamund Pike en een jammerlijk te weinig gebruikte David Strathairn.

Of Fracture nog lang blijft nazinderen heeft niet enkel te maken met de mate waarin je bereid bent in een redelijk voorspelbare, degelijk gemaakte thriller te stappen, maar ook met de geloofwaardigheid die je de onvermijdelijke bocht op het einde toedicht. Ik kon me niet van de indruk ontdoen dat de ontknoping een deus ex machina was die de intelligentie van de antagonist onderschat en die van de protagonist overschat. Ja, de eindjes worden mooi aan elkaar geknoopt en er zit een niet te ontkennen logica in de plot, maar tegelijkertijd is de climax zo onecht Hollywoodiaans dat de kunstmatige aard van de ganse productie nog eens extra in de verf wordt gezet. Daar is op tijd en stond niks mis mee, maar een beetje meer koren tussen het kaf had zeker geen kwaad gekund.



BEELD EN GELUID
Voor een film van nog geen jaar oud ziet Fracture er op dvd verrassend middelmatig uit. Grove fouten in de transfer zijn er weliswaar niet te bekennen, maar op ieder puntje scoort de prent net niet zo goed als het zou moeten. Scherpte? Degelijk maar net niet goed genoeg. Kleurenweergave? Saai. Zwartniveau's en contrast? Een voldoende i.p.v. een onderscheiding. Hetzelfde geldt voor de audiotrack. De kijker heeft de keuze uit zowel een 5.1-spoor als een stereotrack. Beide klinken helder, zuiver en prima gemixt, maar zijn al even onderkoeld als de visuele look van de prent.

EXTRA'S
Naast de obligatoire Trailer (2 min.) bevat de schijf als enige extra zeven Deleted & Alternate Scenes (32 min.). Het meest intrigerend is het duo alternatieve eindes die niet minder kunstmatig zijn als de uiteindelijke keuze (en er in feite nauwelijks van afwijken), maar in ieder geval een vleugje subversie toevoegen.

CONCLUSIE
Als je op zoekt bent naar een degelijke, niet te moeilijk te volgen, voorspelbare maar toch nog redelijk entertainende prent om een kleine twee uur dode tijd mee te verdoen, kan je het slechter treffen dan Fracture. Grootse cinema is dit niet, wel perfect op maat gesneden koek voor in de luie zetel. Beeld en geluid zijn degelijk zonder te excelleren, terwijl de bonussectie ruim een halfuur extra scènes voorschotelt.