Deze film maakt deel uit van de Tennessee Williams Collection, waartoe ook The Roman Spring Of Mrs. Stone, Cat On A Hot Tin Roof, Sweet Bird Of Youth. en A Streetcar Named Desire S.E. behoren.

FILM
Je zou denken dat de combinatie Tennessee Williams/John Huston een klapper van formaat moet opleveren. Beide artiesten hebben namelijk dezelfde fascinatie voor moreel corrupte karakters die hardnekkig weigeren hun leven te veranderen. Toen begin jaren zestig een verfilming van Williams' succesvolle Broadwaystuk The Night Of The Iguana werd ondernomen, was Huston er dan ook als de kippen bij om de woorden van de toneelauteur naar het witte doek te vertalen. Hij verzamelde bovendien een cast rond zich om u tegen te zeggen: de Welshe brok dynamiet Richard Burton, de immer elegante Deborah Kerr, Hollywoodschoonheid op leeftijd Ava Gardner en fris jong ding Sue Lyon. Maar de vonken blijven uit. Op zijn best is The Night Of The Iguana namelijk een knappend vuurtje dat dichter bij uitdoven komt dan bij een vlammenzee.

Het hoofdpersonage, priester Lawrence 'Larry' Shannon, leeft teruggetrokken in een Mexicaans boerengat nadat een schandaal hem uit zijn kerk dreef. Hij verdient nu de kost als gids van een sjofele bustoer maar staat op het punt ook daar ontslagen te worden wanneer hij bijna ingaat op de avances van een flirterig tienermeisje. In een laatste wanhoopsdaad neemt hij zijn klanten – een groep oude godlievende besjes – mee naar het afgelegen hotel van een goede vriendin. Daar hoopt hij de plooien met de nukkige reisleidster glad te strijken, zijn seksuele demonen te bezweren en zo zijn lange weg naar morele redding in te zetten. Tijdens de lange, duistere nacht moet de priester echter de lusten van drie vrouwen weerstaan: de tiener, de hoteleigenares en een Britse schilderes wier vrome uiterlijk een innerlijke vulkaan verbergt.



Het grote probleem met The Night Of The Iguana zijn niet zozeer de thema's die behandeld worden, maar wel de wijze waarop ze open en bloot tentoongespreid worden. Ruimte voor subtiliteit laten John Huston en co-scenarist Anthony Veiller namelijk niet in hun script. Elk personage draagt het hart op de tong en verbergt nauwelijks de tekortkomingen die hij/zij heeft. Dat maakt de film nogal prekerig en ongeloofwaardig, aangezien in het echte leven mensen zelden zo vrank hun hart luchten. Op de bühne van Broadway werkt deze aanpak misschien wel, maar onder de heldere spotlights van Hollywood worden de scènes ontrafeld tot hun essentie: overroepen, pompeuze kanalen om een zwaarwichtige boodschap te vervoeren. Bovendien vindt regisseur Huston geen visuele ankerpunten om de inwendige emoties mee te contrasteren. Hij registreert vaak puur de performances: de beelden hebben – in tegenstelling tot in zijn beste werk – geen subversief effect op de kijker.

Net als bij andere Tennesse Williamsverfilmingen – die haast allemaal grote teleurstellingen zijn – is het aan de acteurs om de meubelen te redden. Richard Burton projecteert succesvol zijn dominante présence op het personage van priester Shannon maar dat is onvoldoende om de loden last van een intellectualistisch script draaglijk te maken voor de kijker. Deborah Kerr is betrouwbaar als altijd in de rol van de Britse schilderes met een geheim, terwijl Sue Lyons even verleidelijk rond een oudere man kan kronkelen als ze dat twee jaar eerder deed in Stanley Kubricks Lolita. Dé positieve verrassing van de prent is zonder twijfel Ava Gardner. Ooit was ze een leading lady vol glitter en glamour, maar op haar 42ste bewijst ze ook een veel betere actrice te zijn dan men ooit voor mogelijk had gehouden. Haar hoteleigenares is namelijk passioneel, zwartgallig en vol verdriet tegelijk. Zelfs Gardner wordt echter van het scherm gespeeld door Grayson Hall die vol overgave haar tanden zet in de venijnige rol van de extreem moralistische reisleidster.

De goede vertolkingen kunnen The Night Of The Iguana niet van de ondergang redden. De sluimerende seksuele spanning komt nooit volledig uit de verf, het verbale bekvechten tussen de personages grenst door de gezochte dialogen vaak aan het belachelijke en de structuur van de film bouwt onvoldoende op naar een interessante climax. De prent kreeg indertijd redelijk wat bijval maar waarom, dat is anno 2008 onduidelijk. The Night Of The Iguana is immers symptomatisch voor John Hustons carrière in de jaren zestig: nog steeds ambitieus, maar onmondig gemaakt door een gebrek aan passie. Je krijgt het gevoel dat de cineast gewoon eventjes weg wilde zijn van Hollywood en zijn kamp een paar maanden opsloeg in een godvergeten plaatsje in Mexico om de batterijen op te laden. Dat hij daar ook nog een film moest draaien, was wellicht een bijkomstigheid.



BEELD EN GELUID
Welke bedenkingen ik ook heb bij de kwaliteit van de film, de presentatie op dvd mag er wezen. De zwart-witfotografie komt subliem tot haar recht dankzij een uitstekende contrastweergave. De print is daarenboven nagenoeg gaaf, hoewel filmgrain af en toe nadrukkelijk zichtbaar is. De scherpte haalt gedurende de volle twee uur een hoog niveau. De soundtrack bestaat uit het originele monospoor en concentreert zich voornamelijk op de heldere weergave van de dialogen.

EXTRA'S
De featurette Huston's Gamble (9 min.) is een recente terugblik op de productie, terwijl On the Trail of the Iguana (15 min.) unieke beelden toont, opgenomen tijdens de shoot in de vorm van een bioscooppromo uit 1964. Twee Trailers (5 min.) ronden de bonussectie af.

CONCLUSIE
The Night Of The Iguana is het zoveelste Tennesse Williamsvehikel dat faalt op het witte doek. Goede vertolkingen kunnen de loden dialogen en pretentieuze toon immers niet verbloemen. Zelfs regisseur Huston is veel te sober in zijn beeldvoering. De beeld- en geluidskwaliteit zijn daarentegen uitstekend. Een minimum aan extra's bevolkt de bonussectie.