Voor de vervolgfilm Eating Out 2: Sloppy Seconds heeft regisseur Q. Allan Brocka de regisseursstoel vrijgemaakt voor Phillip J. Bartell. Die monteerde Brocka’s Eating Out 1 (2004) en heeft nu zelf op basis van diens karakters voor die film een nieuw scenario bij elkaar gepend. Hoofdpersonage Kyle (Jim Verraros) is opnieuw van de partij, maar de rol van zijn homovriendje Marc wordt gestalte gegeven door Brett Chuckerman omdat voorganger Ryan Carnes inmiddels is overgestapt naar Desperate Housewives. Zijn ook van de partij: Rebekah Kochan als Tiffani in een iets minder hitsige en geloofwaardigere rol, en Emily Brooke Hands als Gwen, nog altijd gevoelig voor de attenties van homomannen, maar minder depressief en gefrustreerd. De rest van de cast bestaat uit nieuwkomers, met op kop Marc Dapper als Troy, de nieuwe stud waar het allemaal om te doen is.

 

 

Regisseur Phillip J. Bartell heeft het zich niet moeilijk gemaakt inzake scenario. Hij bouwt voort op dezelfde thematiek als Brocka, maar keert de rollen een beetje om: in Eating Out 1 gaf de heteroseksuele stud Caleb (Scott Lundford) zich uit voor homo om Gwen aan de haak te slaan, in Sloppy Seconds geeft Kyle zich uit voor hetero om de homofiele spetter Troy in zijn netten te vangen. Kyle en zijn vriend gaan nl. in het begin van de film uit elkaar na onenigheid over een aantal flirtpartijen van Marc waarvoor Kyle geen goed woord over heeft. Troy, die naakt voor de klas komt poseren tijdens de tekenles, is meteen het hebbeding voor zowel de jonge homo’s als voor Tiffani en Gwen, maar de twintiger, opgegroeid in een boerengemeenschap in Illinois, twijfelt aan z’n eigen seksuele voorkeur. Voor Tiffani en Gwen is de situatie meteen duidelijk: Troy is homo en dus proberen ze hem aan Kyle te koppelen (vooral Gwen bewees eerder dat ze een prima koppelaarster is). Kyle stapt in de rol van de bekeerde homo en troont Troy mee naar een zelfhulpgroep van ex-homo’s, zgn. om hem te helpen bij het ontleden van zijn verwarde gevoelens. Z’n ex-vriendje Marc doorziet het intrige en besluit om zelf een kans te wagen bij Troy, al was het maar om de plannen van Kyle te dwarsbomen.  

 

Eating Out 2: Sloppy Seconds wordt geschraagd door hetzelfde hippe taalgebruik vol seksuele verwijzingen en snedige dialogen als zijn voorganger, soms heel grappig en humoristisch, maar een stuk minder effectief omdat regisseur/scenarist Phillip J. Bartell uit een – intussen - bekend vaatje tapt en niet verder komt dan een loutere remake van bekende situaties en omstandigheden. Halfweg de film kan de kijker de afloop zo ongeveer zelf verzinnen, want Bartell heeft geen andere intentie dan het box office-succes van Eating Out 1 gewoon over te doen. Die ballon gaat echter niet op, ook al is zijn scenario een stuk geloofwaardiger en zijn z’n karakters minder geforceerd. Vooral Tiffani en Gwen maken op dat vlak het grote verschil, maar Bartell gaat finaal kopje onder wanneer hij zich laat verleiden tot een koppelaarscène met Gwen in de hoofdrol (dit keer in een fotoshoot van de vrijende Troy en Marc), een bijna perfect duplicaat van de 15 minuten durende telefoonsekscollage uit Eating Out 1.

 

 

Net zoals in Eating Out 1 houdt Phillip J. Bartell het overigens netjes in zijn sequel: er zijn wat naakte mannenbasten en één keer gaat Troy helemaal uit de kleren (niet voor een lekkere vrijscène, maar op het moment dat hij poseert voor de jongens en meisjes in de tekenklas). Voor de rest is er sprake van heel veel suggestie en vuilbekkerij volgens de principes die Q. Allan Brocka eerder al hanteerde, maar blijft het op 35 mm allemaal redelijk braaf en amper aanstootgevend. Omdat de vrouwelijke hoofdrollen nog nauwelijks een rol spelen in het verhaal (ze gaan in elk geval niet uit de kleren), is Eating Out 2: Sloppy Seconds veel duidelijker een film die zich exclusief tot een homopubliek richt. De liefhebbers moeten zich er evenwel van bewust zijn dat ze meer van hetzelfde krijgen en dat deze film opnieuw een comedy is met een zeer hoog soapgehalte.

 

Qua beeldkwaliteit valt er nauwelijks wat op te merken: de kleuren zijn opnieuw fel, het beeld is scherp en van ongerechtigheden is er geen sprake. Het geluid is helemaal in orde, zij het dat de stereotrack nooit voor grote verrassingen zorgt. Maar dat is duidelijk niet Bartells grootste zorg geweest.

Andere Trailers, o.a. voor Boy Culture (Q. Allan Brocka), door Dvd Info beloond met een 10/10, Broken Sky en Mio Fratello è Figlio Unico.

Eating Out 2: Sloppy Seconds is net zoals zijn voorganger Eating Out 1 een laagvlieger. Phillip J. Bartell tapt nl. te veel uit een vaatje dat zijn collage Q. Allan Brocka twee jaar eerder al opstak. Technisch zit het allemaal erg professioneel in elkaar, ondanks het kleine budget dat de regisseur ter beschikking kreeg, maar het ontbreekt Bartell duidelijk aan voldoende eigen inspiratie om het verschil te maken. Grappig is het allemaal wél, dus...