FILMS


Il Gattopardo (1963)
Wie een beetje mee is met de Italiaanse geschiedenis van de negentiende eeuw zal ongetwijfeld smullen van Il Gattopardo, Luchino Visconti’s relaas van de door de nationalistische revolutionair Garibaldi aangestookte opstand tegen de aristocratie op het eiland Sicilië in 1860. En toegegeven, de regisseur slaagt er uitstekend in de zeden en moraal van dat specifieke tijdsgewricht in de Italiaanse geschiedenis weer te geven op het witte doek. Helaas blijkt dat onvoldoende om de aandacht van de kijker gedurende drie uur vast te houden. Schitterende kostuums en prachtige landschappen kunnen namelijk niet verhullen dat de flinterdunne centrale plot louter drijft op ideologische ideeën in plaats van te worden ondersteund door actie die het karakter van de hoofdpersonages in de verf zet. Il Gattopardo combineert bijgevolg twee typische elementen van de Europese film van de jaren zestig. Positief is de aandacht voor detail en het verlangen naar diepgang. Minder aangenaam is het geloof dat een plot- en daardoor deels zielloos verhaal de tand des tijds kan doorstaan.

Lees hier de volledige bespreking van Il Gattopardo.


Les Parapluies De Cherbourg (1964)
Musicals - althans zij die niet op Broadwaysstukken gebaseerd zijn - beloven de kijker meestal vanaf het eerste ogenblik een happy end. Dat geldt ook voor Les Parapluies De Cherbourg, maar de invulling van dat happy end is lang niet zo zeemzoet en voorspelbaar als je zou verwachten. Jacques Demy's film, winnaar van een Gouden Palm in 1964, is niet alleen op dat vlak een vreemde eend in de bijt. Opvallend is immers dat Les Parapluies De Cherbourg geen afwisseling is tussen muzikale nummers en gewone dialogen, maar dat ieder zinnetje van het scenario door de personages gezongen wordt. Dat is eventjes wennen - en werkt af en toe op de zenuwen - maar eenmaal je je op de stijl hebt ingesteld, word je beloond met een vrolijke prent die diepgang en oprechte emoties niet opoffert voor goedkoop technicolorentertainment.

Lees hier de volledige bespreking van Les Parapluies de Cherbourg.


Woman In The Dunes (1964)
Een interessante premisse wordt vakkundig om zeep geholpen in Woman In The Dunes, een prent die zodanig van haar eigen belang overtuigd is dat ze op het randje van navelstarende arrogantie balanceert. Gebaseerd op een roman van Kobo Abe (die zijn werk zelf voor het witte doek adapteerde) volgt de film de entomoloog Niki, die na een dag insectenjagen in een dorre woestijn zijn laatste bus naar huis mist. Inwoners van een naburig dorp bieden hem een overnachting aan in het huis van een alleenstaande vrouw, gelegen in een zandkuil. De volgende ochtend blijkt de touwladder - die de enige weg naar de begane grond betekent - verdwenen. Niki is kortom voor onbepaalde tijd veroordeeld tot hard labeur in de kuil, want het verplaatsen van het binnensijpelende zand is cruciaal voor het voortbestaan van zowel de woning in de zandkuil als voor het naburige dorp. Het onbegrip van de entomoloog voor de manier waarop hij behandeld wordt, maakt echter gaandeweg plaats voor een fascinatie voor het plaatselijke ecosysteem. De band met zijn gezellin wordt eveneens hechter, temeer daar de seksuele spanning op den duur ondraaglijk wordt.

Lees hier de volledige bespreking van Woman In The Dunes.


Repulsion (1965)
Londen, jaren zestig. Carol (Catherine Deneuve) is een Belgisch meisje dat werkzaam is in een schoonheidssalon en een flat deelt met haar oudere zus. Ze is erg in zichzelf gekeerd en sleept een karaktervervormend verleden met zich mee. Door haar uiterlijk kan ze op heel wat bijval bij de mannen rekenen. Vooral Colin (John Fraser) heeft zijn hart aan haar verloren. Toch blijft Carol ongevoelig voor al die aandacht, ze walgt er zelfs van. Op zo'n sterke wijze dat het niet anders kan dan dat ze een fatale afkeer heeft voor mannen en seks. Wanneer Carols zus op vakantie vertrekt blijft ze alleen achter in het appartement en verliest langzaam maar zeker de volledige controle over haar denken en doen. Op psychotische wijze brengt Carol onherstelbare schade toe aan het leven van haarzelf en dat van anderen.

Lees hier de volledige bespreking van Repulsion.


Tokyo Drifter (1966)
Tetsuya 'Phoenix Tetsu' Hondo (Tetsuya Watari) is een jonge, maar ervaren Yakuza wiens loyaliteit aan zijn baas Karuta buiten kijf staat. Karuta (Ryuji Kita) besluit de clan te ontmantelen om zich met meer eervolle zaken bezig te houden. Dit is echter buiten de standvastigheid en de uitgekookte methodes van de clan gerekend, die lak heeft aan ouderwetse eer. Wegens zijn loyaliteit aan Karuta ziet Tetsu zich gedwongen Tokio te ontvluchten.

Lees hier de volledige bespreking van Tokyo Drifter.

BEELD EN GELUID
Voor de kwaliteit van beeld en geluid verwijzen we graag naar de individuele besprekingen van de films in de collectie.

EXTRA'S
Voor de aanwezige extra's verwijzen we graag naar de individuele besprekingen van de films in de collectie.

CONCLUSIE
Essential Arthouse of the Sixties verzamelt vijf bekroonde en gelauwerde films uit de jaren zestig in één box. De status van de films kan stuk voor stuk tellen, maar de tand des tijds is voor het merendeel van de selectie niet mild geweest. Beeld en geluid halen over het algemeen een degelijk niveau, maar de bonussecties stellen teleur.