Deze film maakt deel uit van The Definitive Ealing Studios Collection waarin ook volgende films zijn opgenomen: Kind Hearts And Coronets, Went The Day Well?, Nicholas Nickleby, The Lavender Hill Mob, Hue And Cry, The Man In The White Suit, Dead Of Night, The Ladykillers, Passport To Pimlico, The Magnet, Scott Of The Antarctic, Whisky Galore!, Champagne Charlie, The Maggie en It Always Rains On Sunday.

FILM
Als de Britse Spoorwegen beslissen de plaatselijke treinverbinding af te schaffen, schreeuwen de inwoners van het dorpje Titfield moord en brand. Dat de treindienst vervangen wordt door een busdienst kan ze niet sussen. Ze zijn vast van plan het station draaiende te houden: een oud besje zal tickets verkopen, de plaatselijke priester (en treinenthousiast) zal de locomotief besturen en iedereen in het dorp die zijn steentje kan bijdragen, doet dat ook. Niet alleen bij de Britse Spoorwegen zijn ze sceptisch over het feit dat een stel amateurs de treinverbinding verzorgt. Ook de personen die de busdienst verzorgen zien het met lede ogen aan, want zij zien zo heel wat klandizie aan hun neus passeren. Vuile trucjes worden dan ook niet geschuwd in de aanloop naar een officiële inspectie die voor eens en altijd moet beslissen of de inwoners van Titfield er in slagen een treindienst te onderhouden die voldoet aan de kwaliteitseisen van het Britse Spoor.

The Titfield Thunderbolt is emblematisch voor de 'never say die'-attitude die een groot deel van de Ealing-komedies kenmerkt en die nog doorwerkt in Britse films tot op de dag van vandaag. De wijze waarop de inwoners van Titfield met vereende krachten van een hopeloze zaak een succes maken, wekt namelijk meteen sympathie op bij de kijker, ook al bevat het scenario nogal wat stereotiepe karakters en voorspelbare situaties. Ook met het tempo van de film zit het snor. De prent bevat nauwelijks overbodige sequenties, de humor wordt goed gedoseerd en de pesterijen die de mensen van de busdienst uithalen zorgen voor een interessante spanningsboog. Daarmee is The Titfield Thunderbolt zeker niet de meest orginele Britse prent van de jaren vijftig, maar wel een van de meest entertainende.

Naast de verdiensten die het scenario heeft, moeten we zeker regisseur Charles Crichton bedanken. Grote delen van de prent zijn routineus gefilmd, maar omwille van het vakmanschap van de cineast valt dat niet op als een negatief punt. Crichton beschikt namelijk over een feilloze komische timing, of het nu gaat over het in beeld brengen van een spandoek dat verklaart dat reizen via de weg veiliger is of over de keuze voor indringende close-ups op de karakterkoppen van nevenpersonages. Bovendien bljkt Crichton inventiviteit niet te schuwen in een handvol scènes. Hij snijdt bijv. hilarisch heen en weer tussen de plottende busdienstuitbaters en een tv-fragment waarin cowboys in een klassieke western hetzelfde doen. Eveneens memorabel is een duel tussen de locomotief en een pletwals.

Natuurlijk kan de cineast ook bogen op de talenten van een uitgebreide cast. Van oude getrouwe Stanley Holloway tot minder bekende namen als John Rudling en Gabrielle Brune: stuk voor stuk zetten ze personages neer waarvan we weten dat ze in de realiteit niet bestaan, maar die wél de veruiterlijking zijn van emoties, tics en ambities die voor iedereen herkenbaar zijn. Twee acteurs springen er echter uit. George Relph is fantastisch als de priester die van zijn hobby zijn beroep kan maken wanneer hij als machinist van de trein wordt gekozen. En Hugh Griffith is bijwijlen hilarisch als de spoorwegbeambte op rust die meer interesse heeft voor zijn stropersactiviteiten dan voor het op tijd rijden van de lijndienst.

Opvallend is ten slotte dat The Titfield Thunderbolt in kleur is gedraaid. Niet zozeer omdat we Ealing-komedies (onterecht overigens) vooral met zwart-wit associëren, maar omdat de kleuren weinig bijdragen. Er wordt  nauwelijks gespeeld met tinten en in met name de nachtelijke scènes zorgt de kleurenpellicule er zelfs voor dat de zichtbaarheid van de gebeurtenissen er op achteruitgaat. Het zou een wijze les kunnen zijn voor filmmakers: wie heeft er nood aan films in kleur als de plot en de personages op zich al kleurrijk genoeg zijn om een groot publiek decennia lang te entertainen?

BEELD EN GELUID
Het beeld ziet er al bij al behoorlijk uit voor een quasi onbekende film van bijna zestig jaar oud. De print oogt weliswaar wat vuil, wat vooral opvalt bij de kleurenweergave, en in de nachtelijke scènes is het contrast onvoldoende om alles wat zich op het scherm afspeelt te kunnen volgen. Maar op een portie grain na, blijven storende printbeschadigingen achterwege en met de scherpte zit het wel snor. Het monogeluidsspoor geeft niet alleen de dialogen helder weer, maar ook de occasionele locomotieffluit.

EXTRA'S
De schijf bevat geen extra's.

CONCLUSIE
The Titfield Thunderbolt is een van de aangenaamste verrassingen in The Definitive Ealing Collection. De film brengt niets nieuws, maar gaat zo fraai mee in het enthousiasme van de personages dat je als kijker niet anders kan dan daarin mee te gaan. Beeld en geluid halen op de dvd een kwaliteit die hoger ligt dan je van een obscure film uit de jaren vijftig zou verwachten, maar een bonussectie is niet aanwezig.