FILM
Enkele jaren geleden is een eerste poging ondernomen om een van de bestverkopende Europese stripreeksen van het moment naar het witte doek te vertalen. Largo Winch deed het niet onaardig in de zalen, maar toch bleef de prent artistiek en commercieel onder de verwachtingen. Misschien was het probleem wel dat de eerste prent het verhaal van de eerste twee albums vertelde, die niet de beste uit de reeks zijn. Toen bekend werd dat gekozen was voor De Burcht van Makiling en Het Uur van de Tijger als basis voor het scenario van deel twee, leefde bij mij alvast de hoop dat de avonturen van de titulaire playboy-miljonair alsnog een succesvolle doorstart zouden maken. Het tweeluik is mijns inziens immers het kruim van de serie. Helaas dachten de makers daar blijkbaar anders over, want in het uiteindelijke script is nauwelijks nog iets terug te vinden van Jean Van Hammes oorspronkelijke plot. En dus krijgen we meer ontploffingen, meer exotische locaties en zelfs een ster uit Hollywood te zien in Largo Winch II, maar is er van een meeslepende of geloofwaardige film eens te meer geen sprake.

De prent opent niet lang na het einde van de eerste film. Largo Winch staat na de dood van zijn vader aan het hoofd van Groep W, maar wil als vrijbuiter zo snel mogelijk af van het megaconglomoraat. Daarom zet hij Groep W te koop, om met het geld van de opbrengt een humanitaire stichting in het leven te roepen. De beslissing om het bedrijf in de etalage te zetten is nog maar net genomen of Winch wordt door aanklaagster Diane Francken van het Internationaal Strafhof beschuldigd van medeplichtigheid aan een bloedbad in Birma, drie jaar eerder. Vastbesloten zijn naam te zuiveren - en ervoor te zorgen dat Groep W omwille van de ineenstuikende beurskoers niet wordt opgekocht door een malafide Oost-Europeaan - zet Largo koers naar Birma om de zaak uit te pluizen. Het wordt een trip die onaangename passages uit zijn leven en dat van de vrouw die hij liefheeft weer zal oprakelen.

Als die plot op papier al behoorlijk generisch klinkt, dan geldt dat voor de audiovisuele presentatie nog meer. Largo Winch II kleurt netjes binnen de lijntjes van een kleurboek dat vooral door producenten met dollartekens in hun ogen getekend lijkt. Ironisch genoeg fnuikt die afhankelijkheid van genreconventies elk mogelijk succes van de film. De prent verschilt namelijk in niets van een gemiddelde Amerikaanse actiefilm, zij het dat de knullig uit het Frans vertaalde dialogen de campfactor extra de hoogte in jagen.Ergerlijk is ook de absoluut niet werkende structuur die te pas en te onpas drie jaar voor- en achteruit springt. Daar waar Europese cineasten het gelikte Amerikaanse filmmaken het laatste decennium eindelijk onder de knie kregen, harkt regisseur Jérôme Salle terug naar een imitatie die het grote voorbeeld nooit benadert. Een autoachtervolging in de eerste tien minuten lijkt wel het werk van een ADHD-kind en ook in de overige actiescènes raakt de kijker door de onkunde van de cineast het noorden kwijt.

En daar houdt de kritiek niet op. De keuze voor Tomer Sisley als protagonist vormde al een hypotheek op de eerste film en ook hier is hij nooit geloofwaardig als playboy-miljonair met het hart op de juiste plaats. Sisley slaapwandelt door de rol en geeft nooit de indruk een man te vertolken die voortdurend gewrongen zit tussen zijn zin voor avontuur, zijn nood aan hersenloze glamour en zijn regelmatig opspelend geweten. Nu ja, hij is nog een toonbeeld van method acting in vergelijking met de supporting cast die - in het geval van de Birmanen - gewoonweg niet kan acteren of - in het geval van Winchs entourage - gedwongen is cartooneske figuren neer te zetten. Het zegt veel over een film wanneer de beste vertolking die van Sharon Stone is. De Hollywood-diva werd groots uitgespeeld in de promotiecampagne van Largo Winch II, maar duikt slechts in een handvol scènes op. Je kan je nooit van de indruk ontdoen dat vooral de bijbehorende cheque haar aansprak in de rol, maar dat is voldoende om alle andere acteurs probleemloos naar huis te spelen.

Dat betekent echter niet dat ik de film vol ergernis heb bekeken. Largo Winch II bezit dan wel nagenoeg geen artistieke kwaliteiten, op een luie avond voor de tv kan je een slechtere compagnon bedenken. Het is hier dat de formuleske elementen van de film een positieve indruk nalaten. Wie bereid is zijn hersenen voor twee uur uit te schakelen, zal zich niet vervelen bij Largo Winch II. Misschien merk je dan zelfs een niet onaardige actiescène in de lucht op die qua executie thuishoort in een andere, betere film. Naar verluidt zou Jean Van Hamme de kwaliteit van de Winch-films trouwens ook niet kunnen appreciëren en is hij vastbesloten deel drie en deel vier zelf neer te pennen. De vraag is echter of dat soelaas brengt, want als het team voor en achter de camera voor het overige identiek blijft, dan is de franchise sowieso ten dode opgeschreven.

BEELD EN GELUID
Het oog wordt al bij al verwend op deze release. De beeldtransfer oog scherp, de kleuren worden prima weergegeven en het contrast is degelijk. De prent is gedraaid met zowel pellicule als digitaal filmmateriaal, maar bezit constant een subtiele korrel, waardoor Largo Winch II filmischer oogt dan toegelaten zou mogen zijn. De soundtrack overtuigt minder. Het DTS-HD-spoor legt geen nuances in de mix, waardoor het verschil met een stereomix willicht verwaarloosbaar zou zijn.

EXTRA'S
Naast een Trailer voor de originele Largo Winch en twee andere prenten bevat de schijf enkel een Interview (20 min.) met hoofdrolspeler Tomer Sisley en cineast Jérôme Salle. Beide mannen zitten er helaas nogal ongeïnteresseerd bij en ook de informatie die uit hun mond komt is weinig verhelderend.

CONCLUSIE
Largo Winch II mist de kans om de fouten van de eerste film recht te zetten. De makers doen koppig hun eigen ding zonder rekening te houden met wat de stripreeks tot een bestseller liet uitgroeien. Daardoor bezit de prent geen greintje charme en dat is een doodzonde met een protagonist als Largo. Beeld en geluid halen een degelijk niveau, maar de bonussectie is nagenoeg leeg.