FILM
Tweeëntwintig mensen arriveren in een verlaten stationsgebouw. Ze worden opgewacht door drie begeleiders die hen vertellen dat ze gestorven zijn. De komende week zullen de gasten hier letterlijk in de wachtkamer zitten alvorens ze de definitieve oversteek naar het hiernamaals maken. Er is ook een addertje onder het gras: de overledenen kunnen slechts één herinnering meenemen. Uit hun hele leven - voor sommigen kort, voor anderen lang - mogen ze één moment kiezen dat hen eeuwig zal bijblijven. Dat wordt vervolgens door de staf op film vastgelegd en op het einde van de week, net voor de stap in het hiernamaals, vertoond. Voor de een is de keuze al wat gemakkelijker dan de ander, maar echt eenvoudig is het voor geen van hen. Niemand wil immers een onprettige of weinig doordachte herinnering kiezen: dat kan namelijk de eeuwige hel betekenen.

De premisse van After Life is geïnspireerd. Het idee dat één specifieke herinnering en niet de wijze waarop je je leven geleid hebt, het verschil betekent tussen hemel en hel, kan zelfs op goedkeuring rekenen van een doorgewinterde atheïst zoals ik. Het geeft de makers tevens de kans om te onderzoeken aan welke aspecten van een mensenleven men belang hecht. Niet verwonderlijk blijkt dat bij de tweeëntwintig nogal uiteen te lopen. Een jong meisje kiest eerst voor een zorgenvrij bezoekje aan Disneyland - Splash Mountain! - maar krijgt daar nadien spijt van. Een oudere man wil dan weer een moment selecteren waaruit blijkt dat hij een nalatenschap heeft op aarde, ook al drijft het ogenschijnlijke gebrek daaraan hem tot wanhoop. En dan heb ik het nog niet over de gedachten van de kijker, die bij dit alles voortdurend afdrijven naar welk moment hij zou kiezen (for the record: ik ben er niet volledig uit).

Regisseur Hirokazu Kore-Eda, een veteraan qua documentaires, koos de verhalen van z'n protagonisten overigens zorgvuldig uit de opnames die hij maakte met mensen zoals u en ik. Een deel van de herinneringen die in After Life passeren, zijn met andere woorden feiten die bestaande Japanners als hemels zouden omschrijven. Een deel ook niet. Het spreekt voor de kwaliteiten van het scenario dat het voor de kijker nooit duidelijk is wat de echte en wat de verzonnen herinneringen zijn. Elk van de verhalen die de acteurs opdissen, klinkt geloofwaardig, uniek en vaak ontroerend. Ook in zijn filmstijl is overigens meteen duidelijk dat Kore-Eda een documentaireachtergrond heeft. Hij laat mooifilmerij achterwege en zet de gezichten en lichaamshouding van zowel de overledenen als de begeleiders centraal zodat de emotie optimaal tot haar recht kan komen.

Maar de film gaat verder dan de emotie die de plot genereert. Een belangrijke subplot draait er immers om dat een van de pas overledenen getrouwd is met de ex-verloofde van een begeleider, na diens dood. Op die manier krijgt het concept van het hiernamaals een extra dimensie: zelfs na de dood wordt men geconfronteerd met een evolutie, een kans om verder te groeien en op eigen manier om te gaan met nieuwe informatie. Die filosofische achtergrond heeft echter een jammer neveneffect: op de duur ben je meer bezig met je eigen gedachten dan met de film zelf, hoe competent die ook gemaakt is.

Dat neemt niet weg dat After Life tijdens zijn beste momenten sfeervol, inzichtelijk en emotioneel is. Vergelijkingen maken met andere films is moeilijk, maar wie houdt van de prenten die animatiestudio Ghibli produceert, zal zich wellicht ook amuseren met After Life. Ook hier gaan wonderlijke verhalen, personages met onvermoede diepgang en die typisch Japanse levenswijze en cultuur immers hand in hand op een manier die het narratieve niveau overstijgt. Deze prent laat je dan ook achter met een goed gevoel. Een mooi verhaal, ingetogen performances en een beetje zelfreflectie: soms moet een film niet meer zijn dan dat.

BEELD EN GELUID
De eerste flater die Lumière bij deze release maakt, is de keuze om geen anamorfe transfer aan te bieden. Dat is vandaag de dag, in een wereld waarin God en klein Pierke over een widescreen-tv beschikken, niet goed te praten. Bovendien is de kwaliteit van de transfer evenmin om over naar huis te schrijven. De scherpte is bijwijlen volledig zoek, de kleuren - hoewel zeker niet bedoeld om te verbluffen - ogen flets en de gevolgen van digitale compressie zijn af en toe duidelijk zichtbaar. Reken daar een ondermaats contrast en dito zwartniveaus bij en je krijgt een beeldkwaliteit die voor een film met deze weerklank onvergeeflijk is. De soundtrack brengt het er gelukkig wat beter van af, maar ook hier moet gezegd dat het niveau nooit boven 'degelijk' uitstijgt. Niet dat dit echt nodig is voor een film die zo nadrukkelijk focust op ingetogen dialogen.

EXTRA'S
De schijf bevat geen extra's.

CONCLUSIE
After Life is niet zoals je zou verwachten een film over wat het is om dood te zijn, maar over wat het betekent (betekende) om te leven. Ondanks de magisch-realistische plot ademt de prent een realisme uit dat zeldzaam is. Helaas krijgt de film niet de beeld- en geluidtransfer die hij verdient en de bonussectie is leeg.