Annie Hall maakt deel uit van de Woody Allen Collection, een box-set die alle 19 speelfilms van de cineast bundelt uit de periode 1971-1991 en daar nog het latere Melinda And Melinda (2004) aan toevoegt. De overige films in de collectie zijn: Bananas, Everything You Always Wanted To Know About Sex (But Were Afraid To Ask), Sleeper, Love And Death, Interiors, Manhattan, Stardust Memories, A Midsummer Night's Sex Comedy, Zelig, Broadway Danny Rose, The Purple Rose Of Cairo, Hannah And Her Sisters, Radio Days, September, Another Woman, Crimes And Misdemeanors, Alice en Shadows And Fog.

FILM
Wie de beste films van de jaren zeventig opsomt, komt steevast uit bij de vele dramatische meesterwerken die Hollywood toen produceerde. Je zou haast vergeten dat er ook een aantal klassieke komedies zijn gedraaid in die periode. Films als Young Frankenstein, The Muppet Movie en natuurlijk Annie Hall, de enige komische Oscarwinnaar van het decennium. Woody Allens definitieve doorbraak als unieke stem in de filmwereld wordt nog steeds beschouwd als een van de meest verfrissende komedies sinds de gloriedagen van het Hollywood-systeem. Geen enkele andere film heeft bovendien de voorbije veertig jaar zo'n invloed gehad op het komische genre: denk bijv. maar aan het recente (500) Days of Summer dat niet meer of niet minder is dan een moderne update van Annie Hall. Maar net die trendsettende rol dreigt nu wat van de glans van Woody Allens bekendste film af te doen. Want wat anno 1977 nog verfrissend en vernieuwend was, oogt anno 2013 iets te vaak als een cliché.

Neem bijv. de opening waarin Allen - als zijn alter ego Alvy Singer - de kijker rechtstreeks toespreekt over een belangrijke recente gebeurtenis in zijn leven: de breuk met zijn vriendin Annie Hall. Het zal niet de enige keer zijn dat Allen de vierde wand doorbreekt in de film. Maar hoewel dat telkens een goede grap oplevert - een scène waarin de protagonist cultuurfilosoof Marshall McLuhan er letterlijk bijsleurt als een bioscoopganger in zijn ogen onzin vertelt over de films van Federico Fellini, is hilarisch! - verliest de gimmick aan frisheid door het feit dat we de techniek sindsdien al vaker hebben gezien in films. Hetzelfde kan gezegd worden van de fantasievolle flashbacks, waarbij bijv. klasgenootjes vertellen hoe hun toekomst eruit zal zien of karakters zelf getuige zijn van gebeurtenissen uit hun verleden. De scènes op zich werken nog steeds, maar je wenst wel dat je erbij had kunnen zijn tijdens de eerste vertoning van Annie Hall, toen de film zonder twijfel een nog grotere indruk moet hebben nagelaten.

Dat neemt gelukkig niet weg dat de creativiteit van Woody Allen nog steeds verbluffend genoeg is om je te verrassen en origineel uit de hoek te komen. Een modern meesterwerk van een scène is bijv. een sequentie waarin Alvy Singer en Annie Hall ogenschijnlijk over koetjes en kalfjes praten op een dakterras, maar waarin de verklarende ondertitels de diepere subtext gevat weergeven. Ook de fysieke humor die Allen in de film hanteert blijft tijdloos, zoals de legendarische kreeftenscène of het moment waarop hij een grote spin uit de badkuip van zijn vriendin moet verwijderen. Enkele van de gags zijn weliswaar hopeloos gedateerd - de space-outfit waarmee Alvys beste vriend in zijn auto door Los Angeles rijdt bijv. - maar dat drukt de pret niet, temeer omdat de acteerprestaties van het centrale duo een chemie opleveren die we zelden terugvinden in moderne films. Na enkele films waarin we al trekken terugvonden van het archetypische Woody Allen-personage, levert Annie Hall het volledig gevormde alter ego van de komiek aan. Alvy Singer is zonder meer een semi-autobiografische blik van Allen op zichzelf: het personage is ook een komiek die carrière maakt op avondlijke talkshows en die in zijn privéleven de relaties en de neurose met elkaar afwisselt. In tegenstelling tot veel van zijn latere rollen, laat Allen hier de neuroses niet domineren, waardoor Alvy Singer wellicht het meest geloofwaardige en sympathieke personage is dat hij ooit voor zichzelf heeft geschreven. Maar hoe goed Allen ook is in de rol, in elke scène waarin hij het scherm deelt met Diane Keaton, speelt zij hem moeiteloos van het scherm met haar excentrieke charme. Net zoals de cineast speelt zij een variatie op haar eigen leven (Keatons echte naam IS trouwens Diane 'Annie' Hall), waarbij ze meteen een generatie jonge mannen verliefd liet worden op het ideaalbeeld van een zelfverzekerde, lichtjes naïeve, maar onweerstaanbare vrouw. In nevenrollen zijn met name Paul Simon en Shelley Duvall goed op dreef.

Bij het voor de zoveelste maal herbekijken van Annie Hall (ik heb de film misschien tien keer gezien in mijn leven) valt op dat het ritme van de anekdotisch prent nogal wisselvallig is: grootse komische momenten worden afgewisseld met vondsten die net dat beetje minder uit de verf komen en Allen spendeert geregeld te veel tijd aan triviale voorvallen. Dat de film niettemin nog probleemloos overeind blijft, heeft met name te maken met de boekeindes van de prent die tot de meest perfecte behoren uit de filmgeschiedenis. De verbanden die Allen daarin legt tussen een flauwe grap en de noodzaak van relaties in een mensenleven raken je meer dan je zou verwachten. Het is alsof de cineast in enkele goed gevonden zinnen weergeeft wat we allemaal voelen als we een relatie opstarten of afbreken. En vooral: de achtbaan aan emoties die we tussen die twee gebeurtenissen in ervaren.

BEELD EN GELUID
Een klassieker als Annie Hall verdient beter dan deze beeldtransfer. Contrast en kleurenweergave zijn doenbaar, terwijl de scherpte amper boven de middelmaat uitstijgt. Het ergste zijn echter de opvallend zichtbare brandmerkjes op de print telkens er van spoel gewisseld wordt. De soundtrack schiet er evenmin uit: het monospoor geeft de dialogen goed weer, maar de muzikale interludes klinken te vlak.

EXTRA'S
De enige extra is een Trailer.

CONCLUSIE
Annie Hall heeft een benijdenswaardige reputatie opgebouwd sinds de prent de Oscar won voor beste film in 1977. Dat is grotendeels terecht, want hoewel de trucjes en humoristische gimmicks uit de prent inmiddels legio aanwezig zijn in de moderne romantische komedies, blijft de chemie tussen de hoofdpersonages en de kwaliteit van de oneliners van een zeldzaam hoog niveau. Dat kan je helaas niet zeggen van de beeld- en geluidstransfer die nooit boven de degelijkheid uitstijgen. In de bonussectie treffen we enkel een trailer aan.