Cesare Borgia, Rodrigo’s oudste zoon, heeft ondertussen besloten dat hij het kardinaalsrood wil verwisselen voor een legeruniform – vechten en moorden waren altijd al z’n beste kwaliteiten – omdat hij een oogje heeft op Carlotta, hofdame van de gemalin van de Franse koning in Lyon. Maar Rodrigo Borgia ziet zijn oudste liever in z’n onmiddellijke omgeving, want Cesare is opvliegend en onberekenbaar en kan dus op termijn een gevaar betekenen voor z’n eigen positie. Alleen als alle 27 medekardinalen hem steunen mag Cesare z’n gang gaan, wat betekent dat de veronderstelde tegenstemmers een moeilijke tijd te wachten staat, want Cesare is er niet de man naar om z’n zin niet te krijgen. En nu het gevaar op een invasie of een geldverslindende oorlog geweken is, kan Rodrigo Borgia zich weer aan de liefde wijden en dat werd tijd, want Giulia, z’n jonge maîtresse uit het huis Farnese, zit al een tijdje op het landgoed van haar vader op een uitnodiging te wachten. Haar oudere broer en kardinaal Alessandro krijgt van moeder Farnese de opdracht om het pad voor z’n zusje in Rome te effenen.
In seizoen 2 is de familie Borgia verdeeld: Rodrigo eist dat z’n dochter en zoon zich inzetten om de machtspositie van hun vader en die van de pauselijke staten te versterken, Lucrezia is evenwel niet geneigd om de door haar vader voorgestelde huwelijkskandidaten te accepteren en haar broer Cesare wil op het verzoek van z’n vader ingaan op voorwaarde dat hij zelf mag bepalen wanneer en hoe hij in actie treedt. Rodrigo Borgia is met andere woorden het initiatief kwijt en gezien Ceasare het kardinaalsrood aan de wilgen heeft gehangen, is ook de opvolging niet meer verzekerd. Ondertussen gaat Rodrigo door een zwarte periode want hij raakt verslaafd aan een middeltje tegen zwaarmoedigheid dat hem bijna fataal wordt. Is de Borgia-clan gedoemd en de ondergang nakend? Voorlopig wellicht nog niet, want de kalender staat op 1594 en Rodrigo heeft nog 9 jaar te gaan. Maar z’n vijanden, aangevoerd door kardinaal De Rovere, doen er in elk geval alles aan om z’n val te bespoedigen.
Als gevolg van de keuze om Lucrezia en Cesare meer ruimte te geven, biedt Borgia in seizoen 2 niet minder dan drie hoofdverhaallijnen die in de loop van 12 afleveringen op hun beurt vertakken in kleinere verhalen en anekdotes die nuances toevoegen aan de karakters van de hoofdpersonages. De camera staat niet langer uitsluitend in het Vaticaan en in Rome opgesteld, want Cesare Borgia verkast al heel vroeg in seizoen 2 naar het Franse hof in Lyon waar de kijker kennismaakt met nieuwe figuren en nieuwe personages, terwijl Lucrezia – in een poging om een eigen leven te leiden – zich omringt met nieuwe minnaars en vertrouwelingen en zelfs de Vaticaanse grond tijdelijk verlaat om gouverneur te worden in de kleine pauselijke staat Spoleto. De nieuwe personages injecteren de serie met vers bloed en in combinatie met een hoog verteltempo leidt dat tot een aantrekkelijke tweede seizoen, zij het dat dat ten koste gaat van een aantal historische tableaus zoals bijv. de confrontatie tussen Rodrigo Borgia en de opstandige domicaan Girolamo Savonarola die vanuit Florence ten strijde trekt tegen de corruptie, het immorele gedrag en de zedenloosheid binnen de Kerk, waarbij hij z’n pijlen op Alexander VI richt als aanstichter van het verval. De paus stuurt een aantal bemiddelaars naar Florence, maar daar heeft Savonarola ondertussen de macht stevig in handen en is niet bereid tot een compromis. Uiteindelijk zal Cesare Borgia de confrontatie met de dominicaan aangaan en hem via een list ten val brengen. Maar eerlijk is eerlijk: in de Canadese concurrerende serie The Borgias (2012) wordt de Savonarola-affaire op een realistischere en vooral gedetailleerdere manier uitgewerkt en kweekt men veel meer begrip voor het standpunt van deze voorloper van de Hervorming en het protestantisme.
Wie het puur om vermaak te doen is, die komt evenwel beter aan z’n trekken in Borgia, want seks en geweld staan heel vaak op het menu en in tegenstelling tot de Canadezen schrikken de makers er niet voor terug om af en toe weinig verhullend vrouwelijk frontal nude te tonen. Cesare Borgia staat garant voor een ruime hoeveelheid bloed en moordpartijen en op een flinke afstand van zijn vader heeft hij de handen vrij om met dolk en zwaard z’n pad te effenen. Hij krijgt in Borgia 2 overigens de meeste screentijd, want de dadendrang van zijn vader Rodrigo Borgia wordt aan banden gelegd door vrouwen, drugs en interne intriges.
John Doman neemt opnieuw de rol van Rodrigo Borgia voor z’n rekening en het zal niemand verbazen dat hij de historische figuur op een perfecte manier gestalte geeft als een politiek beest dat aangestuurd wordt door z’n bruisend Spaans bloed. Isolda Dychauk breekt uit de beperkte rol die de makers van de serie haar personage Lucrezia in seizoen 1 hadden opgelegd. Ze maakt van Lucrezia een jonge vrouw die niet langer bereid is om de speelbal te zijn in de handen van haar vader de paus, maar die stilaan een eigen pad en een eigen toekomst uitstippelt, waarbij het verblijf in Spoleto haar een duidelijk beeld geeft van de sterke punten van haar karakter en de vaardigheden die ze nog moet verfijnen. Ster van de show is evenwel Mark Ryder die als Cesare Borgia het tweede seizoen helemaal domineert en die van de oudste zoon van Rodrigo Borgia een geslepen diplomaat en een gevreesde tegenstander maakt voor iedereen die meent hem te kunnen domineren of te ridiculiseren. Heetgebakerd als een echte Borgia is Cesare een uiterst gevaarlijk man voor wie zelfs paus Alexander VI op z’n hoede is, want Cesare’s ambities liggen hoog en anno 1594 vreest men in de Italiaanse laars dat de koningstroon van Napels niet z’n ultieme natte droom is.
