Elena Hood vermoedt al een tijd dat haar man overspelige bezoekjes aan hun buurvrouw brengt, en daarvan krijgt ze effectief het bewijs als hij haar vertelt dat hij Wendy en Mickey in de kelder van de Carvers heeft betrapt in een wel heel confronterende positie voor kinderen van hun leeftijd. Wat deed jij bij de Carvers?, is haar pertinente vraag, waarop Ben Hood een vrij doorzichtige reden verzint en de poppen definitief aan het dansen gaan. Als ze kort daarop een uitnodiging krijgen voor een sleutelparty – bij het binnenkomen gooien de mannen hun autosleutel in een glazen kom, later op de avond verlaten de vrouwen de party met de kerel wiens sleutel ze uit de pot hebben gevist – besluit Elena dat ze het spelletje mee zullen spelen…

The Ice Storm is gebaseerd op de gelijknamige roman van schrijver Rick Moody en vertelt over de generatie die de seksuele revolutie van de jaren 60 heeft meegemaakt, maar die daar 15 jaar later niet echt beter van is geworden. De seksuele vrijheid is inmiddels een verworven recht, maar binnen een huwelijk met kinderen blijkt dat procedé niet echt goed te functioneren en bovendien zijn de betrokken volwassen een stuk minder verdraagzaam dan hun eigen kinderen diezelfde rechten opeisen, al heeft de overspelige Ben Hood daar misschien nog het minste last van, want hij geeft z’n zoon in de auto een lezing over de feiten van het leven: masturberen in de douche is een verspilling van water en elektriciteit, zegt hij tegen zoon lief, die met de ogen knippert en niet goed weet wat hij met die wetenschap aan moet. Het is niet meer dan een andere versie van het Samoa-verhaal en het is grappig, zelfs cynisch in de gegeven omstandigheden, en je voelt als kijker dat Ang Lee de draak steekt met de zgn. alles-moet-kunnen-mentaliteit, die in de praktijk niet veel verder reikt dan metaforen en dubbelspraak.

Ang Lee richt z’n camera afwisselend op de volwassenen en hun kinderen en hij maakt de parallellen zichtbaar, o.a. tussen Paul, die in New York een meisje een slaappil toedient in de hoop dat ze meegaander zal zijn, en z’n vader Ben, die op de sleutelparty zelf onderuitgaat in de hoop op die manier te voorkomen dat z’n vrouw bij een vreemde kerel in de auto stapt. Elena verbaast zich dan weer over het feit dat de langharige dominee (toch ook een product van de roaring sixties?) op het seksfeestje aanwezig is. De herder moet soms zelf door z’n kudde worden getroost, legt hij voorzichtig uit. Ik doe m’n best om de implicaties daarvan niet te begrijpen, is haar koele reactie, alsof zij als echtgenote en moeder meer recht heeft op een dergelijke uitspatting dan hij omdat hij een man van de kerk is.

Dat alles creëert een sfeer van mistroostigheid en uitzichtloosheid die Ang Lee tijdens de winterstorm een gezicht geeft in de scène waarin de jonge Mickey Hood zich in evenwicht probeert te houden op een gladde springplank boven een leeg zwembad. Je ziet alleen z’n rubberen laarzen op het spiegelgladde uiteinde van de metalen dwarsligger, die hij met korte bewegingen op een neer laat bewegen. Dan maakt hij een sprongetje en schuift een klein beetje uit als z’n voeten de bevroren ondergrond raken. Hij doet het opnieuw, en dan nog een keer… het is als de voorbode van een onvermijdelijke tragedie, maar niet daar en dan, en als het dan toch gebeurt is het voor een buitenstaander als een straf voor zonden en onbezonnenheden, voor tekortkomingen en menselijk falen. Desondanks is The Ice Storm geen zware en donkere film, want Ang Lee stopt heel veel humor in de scènes – vooral die met de kinderen – en de perfecte manier waarop hij inzoomt op de acteurs en hun prestaties, het houdt de kijker twee uur lang geboeid bezig.

BEELD EN GELUID
Gezien de klimatologische omstandigheden (winter & storm) is dit een wat donkere film met een beperkt kleurenpalet, wat medebepalend is voor de sfeer die de regisseur wil creëren. De gebruikte kopie is vrij van ongerechtigheden en de detaillering is in orde. Het geluid staat in een 2.0-versie en de muziektrack heeft niet meer dan een ondersteunende functie. De soundtrack is van de hand van Mychael Danna, die later ook nog de muziek voor o.a. de tv-serie World Without End (2012) en Life of Pi (2012), maar bijv. ook Chloe (2009) en Monsoon Wedding (2001) voor z’n rekening zou nemen.

Actie hoeft u in The Ice Storm niet te verwachten. Wat dat betreft wekt de titel wellicht verwachtingen die niet worden ingelost. Dit is geen avonturenfilm en nog veel minder een rampenfilm, maar eerder arthouse waarin de rampen zich op het niveau van de mensen en hun onberekenbare natuur situeren.