Nee, het verhaal is niet origineel en u heeft het al vaker in andere vermommingen gezien, o.a. in Music Of The Heart (1999) van Wes Craven. De tiener waar het in Boychoir om gaat is de elfjarige Stet. Na de dood van zijn moeder komt hij in een jongensinternaat in New Jersey terechtkomt omdat hij volgens de directrice van z’n oude school in de Midwest over een uitzonderlijk zangtalent beschikt. Maar in het gedisciplineerde oostkustmilieu heeft Stet het moeilijk om zich aan te passen en bovendien heeft hij misschien wel een mooie stem, noten lezen behoort niet tot zijn standaarduitrusting en van hele, halve en kwartnoten heeft hij nooit gehoord. Het wordt een lange tocht om zich aan te passen en bovendien is het schooljaar al halfweg en heeft Stet een enorme achterstand op de rest van het gezelschap dat op het punt staat om een tournee naar Japan aan te vatten.

Stets grootste handicap is het feit dat koorleider Carvelle (Dustin Hoffman) aanvankelijk niet overtuigd is van het zangtalent van z’n nieuwe rekruut, maar bovendien meent dat die niet over de goede mentaliteit en de sociale vaardigheden beschikt, laat staan de nodige overtuiging en wil bezit, om een succes te worden op de eliteschool. Voor zulke types heeft Carvelle – die tegen z’n pensioen aankijkt – geen tijd, want een zangwedstrijd in New York eist al zijn aandacht, en het winnen van een dergelijk evenement is noodzakelijk om voldoende leerlingen én sponsors aan te trekken én uitnodigingen in de bus te krijgen voor concerten.

Van de wekenlange afwezigheid van de instructeurs wegens de tournee naar Japan en de daaropvolgende kersttijd – Stet blijft als enige op school achter, want zijn vader die wel zijn opleiding en verblijf betaalt, maar voor de rest niets met hem wil te maken hebben wegens het resultaat van een overspelige onenightstand die hij geheim probeert te houden voor z’n huidige gezin – maakt van de jonge kerel gebruik om – met de hulp van een goed menende zangleraar en bestuurder - een deel van zijn muzikale achterstand weg te werken en zich voor te bereiden op de verplichte auditie waardoor hij officieel tot de kerngroep van het zangkoor kan worden toegelaten. Maar niet iedereen stelt zijn inspanningen op prijs. Carvelle blijft tegen wegens Stets asociale gedrag (de stereoketen van zijn kamergenoot vernield, een ruit ingegooid) en met het bebrilde sterzangertje Devon komt het tot een openlijke confrontatie en een gevecht. En daarover is het schoolreglement duidelijk: wie zich laat verleiden tot handgemeen, wordt onverbiddelijk en onmiddellijk van school verwijderd…

Dustin Hoffman in de rol van zangleider op een muziekschool. Het is niet meteen waarin we hem 20 jaar geleden graag zagen terechtkomen op het einde van zijn carrière, maar de man is ondertussen wel bijna 80 en dan is kieskeurigheid niet aan de orde, en bovendien is zangleider nog altijd beter dan het schrale rolletje dat hij in Esio Trot voor z’n rekening nam. Maar wees gerust, Hoffman brengt het er in Boychoir meer dan acceptabel vanaf, want ondanks z’n hoge leeftijd heeft hij het vak niet verleerd. Een dankbare toevoeging is bovendien Kathy Bates als het hoofd van de school, een actrice die je in om het even welke poel mag gooien en die altijd al zwemmend de oever zal bereiken. In Boychoir heeft ze een niet zo heel grote rol, maar wat ze doet is van goede kwaliteit. Misschien herkent u Josh Lucas (Stets vader) als Mitch McDeere uit de tv-serie The Firm (2012), wij herkennen hem vaag als de acteur uit J. Edgar (2011) of Undertow (2004), maar zijn rol is eigenlijk te beperkt om een oordeel uit te spreken. De jonge Garrett Wareign (Stet), die bijna in elke scène te zien is, brengt het er meer dan behoorlijk vanaf en mede omdat hij kiest voor een rustig traject, is de ontwikkeling van zijn personage geloofwaardig, al maakt het verhaal soms toch wel grote sprongen wat de muzikale ontwikkeling van het hoofdpersonage betreft, maar misschien hoeft echt talent geen incubatieperiode en spelen alleen gunstige omstandigheden echt een rol.

Hebben we nog behoefte aan een dergelijke film? Wie neerkijkt op films die een menselijk verhaal op een ietsjes sentimentele manier aan de man proberen te brengen, wellicht niet. Voor het overleven van de filmindustrie (en de dvd-sector) misschien wel, want de zo geprezen arthouseproducties lokken nog nauwelijks betalende bezoekers naar de bioscoopcomplexen en verkopen voor geen cent op de dvd-markt. Bovendien worden ze, net zoals literatuur en poëzie overeind worden gehouden door goed verkopende kook-, jeugd- en non-fictiontitels, in leven gehouden met de opbrengst van avonturenfilm en dit – soms wat melige - soort films. Wat ons betreft mag u Boychoir dus probleemloos in uw winkelmandje gooien. Misschien legt u er de volgende keer dan met een beetje geluk ook een klassieke cd in. Dan heeft het in elk geval toch nog zin gehad.