FILM
De familie Jarrett lijkt op het eerste zicht een normaal gezinnetje, een normaal sociaal leven en een grote vriendenkring. Dit is maar een flinterdunne schijn, want sinds de dood van hun zoon Buck (Scott Doebler) is het met de familie van kwaad naar erger gegaan. De jongere zoon Conrad (Timothy Hutton) wordt door zijn moeder Beth (Mary Tyler Moore) een schuldcomplex aangepraat omdat hij ook in de boot zat toen Buck verdronk, en Timothy is hier zodanig in zijn persoonlijkheid geraakt dat hij een zeer zware zelfmoordpoging achter de rug heeft. De film pikt op nadat Conrad vier maanden in het ziekenhuis heeft gelegen, en stukje bij beetje zijn sociale leven weer probeert op te nemen. Op school botert het niet, want zijn voormalige vrienden beschouwen hem als een wacko, zijn inzet voor het zwemteam vermindert met de dag, en vooral, Conrad is nog altijd niet echt on speaking terms met zijn moeder. Zijn sociale contacten beperken zich tot een occasionele ontmoeting met Karen (Dinah Manoff), een meisje dat hij in het hospitaal heeft leren kennen, die ook in therapie was bij dezelfde arts. Conrads vader Calvin (Donald Sutherland) probeert wanhopig om het water en vuur in zijn gezin te verzoenen, en hij weet Conrad te overhalen om op regelmatige basis een psychiater op te zoeken, dr. Berger (Judd Hirsch). Berger probeert Conrad uit zijn staat van lethargie te krijgen, en hem vooral in zijn verstand te prenten dat hij zelf misschien niet de enige oorzaak van zijn problemen is. De therapie schijnt te helpen, want Conrad weet zowaar zijn drempelvrees te overwinnen en Jeannine Pratt (Elizabeth McGovern) uit te vragen. De situatie thuis wordt van de weeromstuit hoe langer hoe meer gespannen, en het is niet zozeer de vraag of, dan wel wanneer de bom zal barsten.

Ordinary People was het regiedebuut voor Robert Redford, die tot ieders verbazing in 1980 zo maar eventjes vier Oscars wegkaapte, waaronder beste film, beste regie, beste scriptadaptatie en beste acteur in een bijrol (Timothy Hutton). Redford heeft met deze film een zeer poignante prent afgeleverd die de diepste hellekrochten van de zielen van zijn protagonisten blootlegt achter een façade van een op het eerste gezicht fatsoenlijk middenklassegezin. Vanaf het eerste ogenblik voel je dat er aan het perfecte familieplaatje en het zinloze gereutel dat ze produceren iets schort, en van dan af word je als kijker meegezogen in de sombere perikelen van de Jarretts. Pas wanneer de film verder is gevorderd merk je de spanningsvelden waarbinnen de gezinsleden met elkaar moeten leven, en besef je dat elk woord gewikt en gewogen is. Voornamelijk de schitterende cast, waarbij de vier hoofdrolspelers, Donald Sutherland, Mary Tyler Moore, Judd Hirsch en Timothy Hutton elk in hun rol erg veel van zichzelf geven, maakt dit drama tot een onvergetelijk meesterwerkje. Zonder overdreven sentimenteel te worden, en zonder in de psychiater-sessies de kijker oeverloos te vervelen met Freudiaanse nonsens krijgen we in deze ordinary people een erg realistische karakterschets, zonder goedkope sentimentaliteit en afgezaagde stereotiepen. Robert Redford heeft als regisseur ook altijd veel aandacht voor de fotografie, en bij deze film wekken de sombere herfstlandschappen de perfecte stemming op. Bovendien neemt Redford ruimschoots de tijd om het in wezen eenvoudig verhaal te vertellen, waardoor hij zijn personages een zeer goede karakteruitwerking kan bieden

BEELD EN GELUID
Jammer genoeg is de technische transfer niet echt van referentiekwaliteit. Een voornaam probleem bij het beeld is telecine-wobble, wat bij de openingstitels zeer erg opvalt, maar ook daarna op verscheidene plaatsen goed op te merken is. De eerste scènes bevatten ook redelijk wat stukjes beschadigde beeldband, wat naar het einde toe wel schijnt te verbeteren. Vooral aan de kleuren is toch wel erg goed te merken dat de originele print verouderd is. In sommige passages is de scherpte ver te zoeken, en ook het contrast is maar zus en zo. Artefacts en ruis zitten er dan weer weinig in, wat ons doet vermoeden dat men een zeer goede transfer heeft gemaakt van een zeer slecht origineel. De audiotrack is niet helemaal uitgebalanceerd, wat maakt dat sommige dialogen wat aan de stille kant zijn. Bij de luidere scènes, zoals wanneer Judd Hirsch per ongeluk zijn stereoinstallatie maximaal opendraait, wordt het geluid lichtjes vervormd. Van veel ruimtelijke effecten is bij deze film geen sprake. Ook toont de ondertiteling soms een gebrekkige vertaling ten opzichte van het origineel.

EXTRA'S
De meeste releases van oudere films van Paramount zijn navenant duur in verhouding tot de extra's. Ook hier is de enige extra een niet-ondertitelde bioscooptrailer.

CONCLUSIE
Een bitter, meeslepend drama dat bovendien een zeer aparte plaats inneemt in de filmgeschiedenis. Jammer genoeg is aan de technische afwerking niet veel zorg besteed, en aan het prijskaartje verhoudingsgewijs weer wat te veel.