FILM
Het Moon Theatre staat al enkele jaren te verkommeren, en laten we zeggen dat de glorietijd van spetterende revueshows van weleer voorbij is. De eigenaar, de onverbeterlijk enthousiaste koala Buster Moon (Matthew McConaughey), die de tent als jeugddroom heeft overgenomen van wijlen zijn vader, kan nog maar net het hoofd boven water houden, zij het dat hij daarvoor af en toe de elektriciteit van de buren moet aftappen, en de lama Judith (Rhea Perlman) van de bank dringt er met verbeten vastberadenheid op aan dat Buster nu wel eens eindelijk zijn schulden mag afbetalen, zoniet wordt het hele boeltje aangeslagen. Buster heeft al zijn kleingeld bij elkaar geschraapt, en wil het lokale showbizzmilieu omver blazen met een zangtalentenwedstrijd van het soort dat u elke week wel op een commercieel tv-station ziet (het format goedkoop overgekocht uit de States, én een manier om geld te verdienen aan uitlachtelevisie; doch dit terzijde). Het inzetten van maar liefst duizend dollar aan prijzengeld lijkt dan ook veeleer zijn laatste stuiptrekking.




Dat is evenwel zonder zijn secretaresse, Miss Crawly (Garth Jennings) gerekend. De leguaan laat haar glazen oog een paar keer te veel op de nultoets op haar tekstverwerker vallen, en vooraleer Buster kan ingrijpen, wordt de stad overspoeld met affices waarop 100.000 dollar aan prijzengeld wordt beloofd voor de winnaar. En dat trekt een hoop geïnteresseerden aan. Allereerst is er de ondergewaardeerde huisvrouw Rosita (Reese Witherspoon), een varken dat 25 biggetjes tracht groot te brengen terwijl manlief Norman (Nick Offerman) elke avond, steevast afgepeigerd door het werk, op de bank in slaap valt. Ze wordt voor de show gekoppeld aan danser Gunter (Nick Kroll), een varken in een maillot. Of misschien gaat de hoofdprijs wel naar olifantje Meena (Tori Kelly), die door haar overenthousiaste familie gepusht wordt om haar gouden stem met de wereld te delen, maar die aan extreme plankenkoorts lijdt. Dan is er ook nog het stekelvarken Ash (Scarlett Johansson), een rock chick die samen met haar klaplopervriendje Lance (Beck Bennett) het stevigere oeuvre brengt, maar die feitelijk de enige getalenteerde van het duo is. Of wordt de winnaar toch de soulfulle gorilla Johnny (Taron Egerton), die volgens zijn vader (Peter Serafinowicz) alleen maar een toekomst heeft als de bestuurder van de vluchtauto wanneer pappie en zijn mottige maten een kraak gaan zetten in de haven? Muis Mike (Seth MacFarlane) windt er dan weer geen doekjes om: hem is het alleen om het prijzengeld te doen. En hij zal winnen ook!




Naarmate de competitie min of meer op de sporen staat en de kaartjes voor de show de deur uit vliegen, doemt echter hoe langer hoe meer het spook op van de 100.000 dollar die er niet is. Buster probeert daarom Nana (Jennifer Saunders), de grootmoeder van zijn vriendje annex beroepswerkloze Eddie (John C. Reilly) en ooit zélf een gevierde theaterster, zo ver te krijgen dat ze de competitie wil sponsoren. Wanneer Nana merkt dat het theater intussen met spuug en elastiek aan elkaar hangt, knelt ze de flappen van haar portemonnee zo stevig mogelijk op elkaar. En intussen slaan de zenuwen, de vermoeidheid en het betonrot toe...

Na de hele trein Minions-films en de eerder tamme huisdiertjes in The Secret Life Of Pets slaat animatiefilmmaatschappij Illumination terug met een film waar het zelf van beweert dat die het grootste aantal popsongs uit de filmgeschiedenis bevat. Wellicht moeten we deze gloriol met de nodige korrels zout nemen, maar in het zog van allerlei talentenshows op tv - die, laten we eerlijk zijn, allemaal op elkaar lijken - is het nu de beurt aan de dierenwereld om de stemregisters open te trekken, en ongetwijfeld is het succes van Zootropolis daar niet vreemd aan. Qua animatiestijl is Sing met deze laatste vergelijkbaar, en qua inhoud is Sing eerder een raamvertelling die de mosterd bij Love, Actually gehaald schijnt te hebben.




Naast enkele goed gekozen popsongs met een hoog sarcasmegehalte - de slak van dienst zingt Run Like The Wind van Christopher Cross, en de versie van Elton Johns I'm Still Standing van finalist Johnny staat als een huis - zit er echter veel kaf tussen het koren, met als absoluut dieptepunt het feit dat het blijkbaar ook weer eens nodig was om de muziek - of wat daarvoor moet doorgaan - van de zingende sloerie Nicki Minaj boven te halen, en het is maar te hopen dat uw kroost na het bekijken van de film niet de behoefte voelt om de videoclip van Anaconda op Youtube op te zoeken. Ook zijn sommige nummers té geforceerde plugs voor de stemacteurs die ze vertolken, met als uitschieter de als olifant Meena gecaste Tori Kelly die gewoonweg te veel schermtijd toebedeeld krijgt. Ook de uitkomst van de finale (ik weet niet of ik deze spoiler mag schrijven, maar: Iedereen heeft gewonnen! Het lijkt een beetje op een middagje in de kleuteropvang) is melig. De geslaagde grapjes zijn echter in de meerderheid: als Ash haar vertolking van Call Me Maybe van Carly Rae Jepsen in tranen moet onderbreken omdat haar vriendje het net heeft uitgemaakt, merkt Buster fijntjes op dat na deze opvoering niemand haar telefoonnummer meer zal willen. Grapjes die in de Nederlandse vertaling natuurlijk onherroepelijk verloren gaan.




Dé grootste grapjurk van dienst is in deze film echter Matthew McConaughy, die als de immer positief ingestelde koala Buster Moon - zelfs als het theater op instorten staat - een zodanig misplaatst optimisme aan de dag blijft leggen, dat het eindresultaat hilarisch wordt. Sing breekt echter nergens potten qua originaliteit, wordt soms een beetje prekerig - Meena heeft duidelijk een complex over haar overgewicht en wordt aangemaand om haar muziek voor zich te laten spreken; en dat in een tijdperk wanneer kaarten van pakweg Adèle op een kwartier tijd zijn uitverkocht - en alhoewel het bonte animatiespektakel tot de verbeelding spreekt, is er tegenwoordig veel vergelijkbaar materiaal op de markt dat qua spektakelwaarde hier niet voor moet onderdoen, zoals recent nog Ballerina. De combinatie van muziek en knuffelbare dieren, plus de mogelijkheden voor merchandise die schier oneindig zijn, werkt echter. Wat wil u nog? 100.000 dollar misschien?




BEELD EN GELUID
Een film waarin de muziek zodanig centraal staat, kan eenvoudigweg niet zonder goede geluidsband, en Universal haalt met een Dolby Atmos 7.1.4-track alles uit de kast. De surrounds zijn een beetje ondergeschikt - en worden onder meer gebruikt om kunstmatig echo's weer te geven van het half lege theater, en de helikopter waarmee de politie de achtervolging heeft ingezet op Johnny's vader - maar de muziek swingt als een tiet; vooral wanneer Ash en haar vriendje hun meer teenrock-georiënteerd oeuvre te berde brengen, begint de subwoofer bijna te roken. De hoge en lage tonen klinken zeker niet vervormd, en vooral de dialoog wordt niet verdronken in al dit geweld. Toch klinkt het geheel hier en daar iets té kunstmatig naar mijn smaak. De computeranimatie komt in HD schitterend tot haar recht, met levendige kleuren, fantastische details zoals het haar van Busters pels of de levervlekken van Opa Olifant; ook de textuur van de kledij is zeer ambachtelijk tot stand gekomen, en de zwarttonen overtuigen - de laatste voorstelling wordt bijvoorbeeld onder de sterrenhemel gegeven nadat er met het theatergebouw een klein ongelukje is gebeurd.

EXTRA'S