TV-SERIE
In deze zesdelige mini-serie maken we kennis met de Cazelets, een Engelse familie die rijk is geworden via de import van hout. De zaken gaan goed, want anno 1934 is de economische crisis bezworen en de toekomst belooft alleen maar goeds, hoewel er vanuit Duitsland minder gunstige berichten doorsijpelen over de machtsovername door rechtse radicalen. Voorlopig gaat het om eerder onschuldige geruchten en dus maakt niemand zich echt zorgen omtrent de toekomst. Dat heeft gevolgen voor de eerste helft van deze serie, want door het ontbreken van een echte dreiging, gebeurt er niet zo veel. Van de gelegenheid maken de makers gebruik om de personages voor te stellen en dat zijn er heel wat, want het oudere echtpaar Cazelet heeft drie zonen die allemaal ook vrouwen en kinderen hebben. Hugh (Hugh Bonneville) en Edward (Stephen Dillane) werken allebei in de familiezaak, hun jongere broer Rupert heeft andere ambities: hij wil schilderen en dus wijst hij het aanbod van zijn vader af om net als z’n beide broers in het houtbedrijf aan de slag te gaan. Dat wil hij overigens geheim houden, want z’n jonge en tweede vrouw Zoë is gewend aan luxe en daarvoor heeft een schilder zelden het nodige geld.

Al heel vroeg in de serie verplaatst de handeling zich van Londen naar het buitenhuis van de Cazelets in Sussex, want daar is het voor de makers veel gemakkelijker om in te zoemen op de onderlinge verhoudingen en de kleine spanningen in de schoot van de familie, waarbij heel veel aandacht wordt besteed aan de relatie tussen Zoë en de kinderen uit Ruperts eerste huwelijk, maar ook aan het overspelige gedrag van Edward met een getrouwde vrouw in Londen. Van echte confrontaties of aanvaringen is evenwel geen sprake, waardoor de eerste drie afleveringen vooral gebruikt worden om een beeld te schetsen van het leven van de rijke Engelse middenklasse vóór het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Jammer genoeg blijft het allemaal vrij oppervlakkig. De makers doen nl. nauwelijks moeite om de hoofdpersonages grondig te karakteriseren, waardoor The Cazelets mooi is om naar te kijken, maar nauwelijks beklijft. We kijken naar het luxueuze maar wat saaie leventje van onbekommerde en gelukkige mensen.

 

In het tweede deel van de serie verandert de sfeer, mede omdat de dreiging van een nieuwe oorlog groter wordt. Het wordt druk in Sussex, want men beseft dat Londen het grootste gevaar loopt en dus probeert men zo veel mogelijk familieleden naar het platteland te verhuizen. Rupert moet naar de oorlog, Eward krijgt een opdracht op een Engels vliegveld, waar vooral de jonge vrouwelijke rekruten zijn aandacht trekken. Zoë is ondertussen bevallen van een meisje, maar haar relatie met Ruperts oudste dochter blijft moeilijk, terwijl bij Hughs echtgenote uitgezaaide kanker is geconstateerd. En dan zijn er nog de dochters van Edward en Hugh die stilaan volwassen worden en die op de radar van geïnteresseerde jongens en mannen komen, wat tot grote onrust leidt bij hun moeders. Jammer genoeg hapert ook de karakterontwikkeling in dit tweede deel van de serie, waardoor je je als kijker nauwelijks betrokken voelt bij de kleine en grotere drama’s van de Cazelets. Het is allemaal leuk om naar te kijken, maar regisseur Suri Krishnamma (wiens moderne versie van Wuthering Heights uit 2003 op IMDB niet verder kwam dan 4,4/10) slaagt er niet in om een stevig dramatische effect te creëren.

 

Aan de cast zal het in elk geval niet liggen, want met grote namen zoals Hugh Bonneville (Downton Abbey), Stephen Dillane (Game Of Thrones), Leslie Manville (Mr. Turner) en Anna Chancellor (The Hour) heeft de serie voldoende talent in huis om de opdracht tot een goed einde te brengen. Vooral de vergelijking met Downton Abbey dringt zich in dit geval op gezien de vele overeenkomsten, al is het buitenverblijf in Sussex uiteraard geen kasteel en is de Cazelet-clan evenmin van adel. Met de hoofdpersonages uit Downton Abbey kon iedere kijker zich evenwel identificeren en in de loop van zes seizoenen groeiden ze uit tot mannen en vrouwen van vlees en bloed die tot de verbeelding spraken. In The Cazalets zie je hetzelfde soort acteurs, dat nauwelijks de kans krijgt om z’n personage inhoud te geven.

 

Nogal wat verhaallijnen krijgen geen oplossing in de laatste aflevering van deze serie, waardoor de indruk bestaat dat de makers plannen hadden voor een sequel, want Elizabeth Jane Howard (1923-2014), op wier beide eerste romans de serie is gebaseerd, had nog veel meer materiaal in voorraad, getuige de 45-delige radioserie die BBC Radio 4 in 2012 over The Cazelets uitzond.