FILM 
Vrouw wordt verkracht en neemt wraak. En daarmee heb je in feite zo wat de hele film samengevat. Het was een concept dat zeer populair was in de jaren 70, al was het maar omdat dit de ideale, goedkope manier was om gore met erotiek te mengen. Het aantal van dit soort films is amper bij te houden, met vooral de Italianen op voorsprong, maar Lipstick met Margaux Hemmingway (nichtje van), The Last House On The Left en I Spit On Your Grave zijn zonder meer de bekendste uit het rijtje en tot vervelens toe geïmiteerd. Zes jaar na de film van Wes Craven dacht ook Meir Zarchi het idee van “rape and revenge” te kunnen overdoen. En geloof het of niet, maar op de giallo-achtige Don’t Mess With My Sister na, zou dit onderwerp zo wat het enige zijn wat deze uit Israël afkomstige regisseur zou doen, want hij was ook betrokken bij de sequels en remakes. Naar eigen zeggen raakte de filmmaker geïnspireerd toen hij zag hoe een vrouw werd verkracht en het slachtoffer naar een nabijgelegen politiekantoor bracht.

De film werd in 1978 de wereld ingestuurd als Day Of The Woman, maar door de x-rating bracht hij in de eerste week amper 40 dollar. Producer Jerry Gross voelde echter dat er hier meer in zat en toen de film de talk of the day werd op een filmfestival en ook filmcriticus Roger Ebert er zijn vernietigend zegje over mocht doen, bleek de schandaalfilm klaar voor een tweede adem. Gross vond echter de titel voor geen meter werken en omdat hij als producer alles te zeggen had over de film veranderde hij de titel in I Spit On Your Grave en dit tot zeer groot ongenoegen van Meir Zarchi. De film werd in de VS een enorm succes, al was het maar omdat het publiek wilde zien waarom volgens Ebert deze film verboden moest worden. En dan was er natuurlijk ook nog het VHS-verhaal. De film kwam in de UK op de video nasties terecht (een lijst videofilms die de British Board of Film Censors als verboden beschouwde waaronder bijv. ook Cannibal Holocaust of leuke dingen zoals The Gestapo’s Last Orgy) waardoor deze film alleen maar populairder werd en welig tierde op de zwarte markt.  

Zelf lopen we niet al te hoog op met critici die van zichzelf vinden dat ze de moraalridder moeten uithangen. En hoeveel respect we ook voor de doden opbrengen, ging Ebert op dat vlak meer dan eens zijn boekje te buiten. Je kan je zelfs luidop de vraag stellen waarom deze hetze nu per se moest. Wegens het onderwerp werd I Spit On Your Grave sowieso een tape die in de horrorsectie zou belanden maar je kan Zarchi er niet van beschuldigen dat hij het concept van de verkrachting verheerlijkte. Iets wat bijv. wel het geval is bij de talloze SS kamp-films die verschenen na de succesvolle “avonturen” van Ilsa. Ook al loopt Camille Keaton (verre familie van Buster) bijna 90 minuten in haar blote kont rond, is er van erotiek zo goed als geen sprake. De verkrachting die net zoals bij Wes Craven een vierde van de film in beslag neemt is uiterst rauw gefilmd en doet de kijker walgen. Door de karakters (zo zit er een randdebiel tussen de daders) zie je weliswaar wel dat Zarchi wilde mee profiteren van het succes dat de slasherfilms hadden (vooral tijdens de wraakscenes is dat duidelijk), maar toch is I Spit On Your Grave uniek in zijn genre. De kijker wordt ook niet overladen met een gewetenskwestie, want in deze film is er maar één principe van tel en dat is oog om oog, tand om tand. 
Als je de Belgische online-winkels afloopt, lijkt het erop alsof deze blu-ray niet meer beschikbaar is, en dat je je geluk op de rommelmarkt moet zoeken. Dat zou ons allerminst verbazen, want niet alleen is I Spit On Your Grave één van de grootste klassiekers uit het exploitationgenre, ook gaat het om een piekfijne transfer en dat is iets wat we maar weinig kunnen schrijven over Just Bridge-releases. Te oordelen naar het bonusmateriaal gaat het hier om dezelfde transfer als bij 101 Films. Een gerestaureerde versie dus en één waar met veel zorg is aan gewerkt, ook al merk je op dat dit om een goedkope productie gaat. De mono-geluidsband bestaat vooral uit gekrijs en de motor van een dolle speedboot, maar dat is ook de bedoeling geweest want de regisseur koos ervoor om deze film uit te brengen zonder soundtrack. 

EXTRA'S
Bij Vlaamse releases is het meestal huilen met de pet op als we het over extra’s hebben, maar gelukkig was er iemand bij Just Bridge die dacht dat het een pienter idee zou zijn om de extra van de 101 Films-release ook op deze disk te zetten. Naast een hele resem trailers en tv-spots die allemaal op elkaar lijken, is er ook een exclusief interview met Meir Zarchi van zo’n dikke 30 minuten. In zeer gebrekkig Engels vertelt de uit Israël afkomstige filmmaker wat hij heeft moeten doorstaan vooraleer deze film kon vertoond worden, en dus zeer interessant luistervoer voor cinefielen die iets voor dit genre voelen.

CONCLUSIE
Meer dan 40 jaar later is I Spit On Your Grave nog altijd even choquerend en hard, en het soort film dat niet al te goed rijmt met gevulde maagjes. Liefhebbers van het genre mogen met gerust hart deze prima transfer van Just Bridge in huis halen, ook al vrezen we dat dit op een moeilijke zoektocht zal uitdraaien.