FILM 
Wie zelf de jaren '80 niet heeft meegemaakt, zal het waarschijnlijk wel horen donderen in Keulen als we het over The Last Dragon hebben. Een compleet vergeten titel dezer dagen, maar in 1985 toch een film die behoorlijk wat geld opbracht, ook al werd hij door zowat iedere criticus met alle plezier verguisd. Onbeschaamd staat niet de naam van de regisseur, acteur, actrice of scenarist op de affiche in koeien van letters te pronken maar wel die van één van de producers. Zijn naam? Berry Gordy. Voor wie nog altijd in Keulen zou zitten, Gordy was de oprichter van het platenlabel Motown en dus onrechtstreeks de man die de muziekcarrière van Michael Jackson, Diana Ross, Stevie Wonder, Marvin Gaye en van nog tientallen anderen lanceerde. Ook voor Motown waren in de '80's de tijden veranderd en om de carrière van Vanity te promoten (ze zat op dat moment trouwens zwaar aan de crack) werd dit filmvehikel bedacht en terwijl men toch bezig was, werd de film eveneens de springplank van Rhythm Of The Night van DeBarge. De clip is trouwens zo goed als volledig te zien in de film. Toen kon zoiets.

Het scenario werd bedacht door ene Louis Venosta en het was duidelijk dat het grote voorbeeld The Karate Kid was. Een martial arts-film maar waar ook plaats is voor breakdance, en personages die er op zijn zachtst uitgedrukt ronduit onnozel uitzien. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de vele "schoonheidsfoutjes". Een twaalfjarige wijsneus die de hele film loopt te geilen op een vrouw van 30 of twee hoofdrolspelers waar geen spatje chemie tussen te bespeuren valt, en dan hebben we het nog niet eens gehad over het verhaal dat werkelijk nergens op slaat, behalve dat het al bij al nog leuke '80's-nonsense is.

De enige bekende in de film is Vanity die net door Prince de laan werd uitgestuurd, maar dus opgevangen werd door Motown. Ondanks het succes van de film was het over en out voor Vanitys zangcarrière en daar zat haar drugprobleem voor heel veel tussen, en natuurlijk bleek ook snel dat ze wel een prachtig snoetje had maar dat ze vooral een Prince-product was. Voor haar tegenspeler werd de compleet onbekende Taimak gekozen. De jongeman weet wel zeer goed wat karate is, maar acteren was duidelijk niet zijn metier. Vreemd als je weet dat ook Wesley Snipes, Mario Van Peebles, Laurence Fishburne en zelfs Denzel Washington stonden te springen om deze rol te krijgen. Gordy was bijna dagelijks op de set aanwezig. De film moest scoren, maar mocht niet te veel kosten en dus was er ook geen budget voor filmsterren voorzien. Niet alleen de hoofdrol was gegeerd bij andere acteurs, ook voor de rol van de slechterik Sho'Nuff kon men mannen als Jim Brown, Billy Dee Williams en Carl Weathers krijgen, maar ook hier ging de rol naar een compleet onbekende die wel goed was in martial arts, maar daar bleef het bij. Het werd ene Julius J. Carry III die zonder veel twijfel de prijs voor de meest belachelijke haarsnit uit de filmgeschiedenis mag ophalen. Als je kan vechten, kan je ook acteren moet Gordy gedacht hebben. Mooi niet dus, de acteerprestaties van Julius J. Carry III waren dan ook ronduit potsierlijk. De meest bekende acteur uit de cast is een kleine rol van William H. Macy, maar dat was simpelweg toeval omdat het één van zijn eerste rollen ooit was. Behalve het kleurrijke vestje dat hij draagt, valt het op dat de man uit Fargo er in feite altijd oud uitzag.

De bakermat van Motown mag dan wel in Detroit liggen, toch speelt deze film zich volledig af in hartje New York.De film begint met het tonen wat Leroy Green (Bruce Leeroy) zo allemaal kan op gebied van gevechtsporten. Het is zijn levensdoel om zo goed te worden zoals zijn idool Bruce Lee. En geef toe, als je erin slaagt om een kogel op te vangen met je tanden (blijf vooral verder lezen) dan ben je toch een heel goed eind op weg. Zijn meester die blijkbaar liever naar Miami wil, zegt hem dat hij het laatste niveau van zijn opleiding behaald heeft en dat hij weldra het niveau van "The Last Dragon" zal halen. Het leuke aan dat niveau is als je je concentreert dat je handen beginnen te gloeien. Zoals gezegd, blijf gewoon verder lezen. Leroy begrijpt er net als wij niets van en hij krijgt een medaille in de handen gestopt die ooit de eigendom was van Bruce Lee. Leroy moet meester Sum Dum Goy zien te vinden, want die kan hem helpen in zijn verdere opleiding. Leroy dwaalt rond in New York en natuurlijk in Chinatown. De zwarte jongen is geobsedeerd door de Chinese cultuur. Niet alleen loopt hij er met een enorm grote belachelijke strooien hoed waardoor hij op een rijstboer lijkt, maar ook wil hij alles zien van Bruce Lee. In de cinema wordt hij geconfronteerd met een andere krijgskunstenaar, Sho'nuff die ook bekend staat als "The Shogun of Harlem" en omdat die de ongeslagen kampioen wil zijn daagt hij Leroy uit, maar die weigert om te vechten. De eerste vijand is hiermee gemaakt. Na een twintigtal minuten wordt het martial arts-festijn onderbroken voor het muzikale gedeelte. We zijn nu in de hippe studio van de 7th Heaven waar VJ Laura Charles (Vanity) de nieuwste videoclips afspeelt. Eddie Arkadian (Chris Murney) wil er kost wat kost de nieuwe videoclip van zijn vriendin Angela Viracco (Faith Prince) tonen, maar de VJ vindt het maar niks. Dan moet het maar met geweld, en zo probeert Eddie Arkadian de VJ van gedachten te veranderen door haar te ontvoeren, maar gelukkig voor haar daagt Leroy op. Een tweede vijand dus...

Als verhaal compleet ridicuul dus, en ook visueel benadert het de grenzen van de wansmaak maar het is op en top '80's. Zo draagt bijvoorbeeld de zangeres Angela Viracco een bh met gloeilampen (ja dus!), maar hoe dwaas het ook lijkt was de garderobe wel gebaseerd op een artieste die toen ontzettend populair was. We hebben het over Cyndi Lauper. De dialogen zijn hyperdwaas en cinematografisch lijkt het nergens op. Bruce Lee is misschien het grote voorbeeld, maar je moet geen zwarte band in karate hebben om te zien dat de gevechtsporten in deze film nergens op slaan. Er wordt gewoon wat in het wilde weg met de armen gezwaaid. Je kan niet zeggen dat Vanity groots acteert, maar zoals Gordy zegt in de extra’s: “In de '80's had iedereen wel een crush op haar”, en daar draait het hem in deze film om, dit is een Vanity-film. The Last Dragon is zeker geen fantastische film, maar wie zin heeft in pure '80's-extravaganza en vooral wil zien wat toen kon, zal zich hier geen seconde mee vervelen.

BEELD EN GELUID
Bij ons zul je deze film niet aantreffen, maar het goede nieuws is dat deze Amerikaanse Sony-release regiovrij is en dus op iedere Blu-ray kan afgespeeld worden. De beeldkwaliteit is ondanks de soms wat lachwekkende kleuren oogverblindend en er is alles aan gedaan om deze cultfilm een fantastische transfer te geven. Er is zo goed als geen filmgrain te zien, zelfs niet in de donkere scènes, en dat is voor een film die naar zijn veertigste verjaardag gaat toch vrij straf. De geluidsband is DTS-HD MA 5.1 die voorzien is van Engelse ondertitels. Zeer energiek en misschien voor sommige kijkers net iets te dynamisch, zeker als je geen fan bent van '80's popfunk.

EXTRA'S
Naast een trailer is er het 20 minuten durende Inside The Dragon waarbij iedereen die geld in de film pompte zijn zegje mag doen over de culturele waarde van deze film. Leuk om eens gezien te hebben voor de fans, maar eigenlijk niet meer dan zelfbedruipende prietpraat.

CONCLUSIE
The Last Dragon is een film die in het midden van de jaren '80 door het platenlabel Motown werd gelanceerd om de solocarrière van Vanity op gang te trekken en DeBarge een hit te bezorgen. Dat de film aan haken en ogen aan elkaar hangt deed er niet veel toe. Zeker geen hoogvlieger wel leuk '80's-vertier.