FILM
"Life after death is as improbable as sex after marriage!" (Mrs. White)

Er zijn bijzonder weinig films die gebaseerd zijn op een gezelschapsspel. Er was het door velen verguisde Battleship en mits wat goede wil kan je ook The Seventh Seal van Ingmar Bergman in deze categorie onderbrengen, maar de beste poging is volgens velen nog altijd Clue uit 1985 van Jonathan Lynn. Niet dat het bioscooppubliek er stond voor te springen, want de film flopte compleet maar heeft zich sinds nadien wel wat weten te nestelen als een cultklassieker. De film is gebaseerd op het bordspel Cluedo wat in Noord-Amerika bekend is als Clue (vandaar de titel) en waarbij je moet proberen te achterhalen wie de moordenaar is, waar het misdrijf heeft plaatsgevonden en welk wapen er werd gebruikt.

Eigenlijk is de film niet meer dan een variatie op de vele Agatha Christie-verfilmingen maar dan met een bekend spelbord als kapstok. Een serie gasten die worden uitgenodigd voor een diner in een oud landhuis en voor ze het weten stapelen de lijken zich één voor één op en wordt het zoeken naar de moordenaar, en uiteraard heeft iedere genodigde wel een motief voor de moord. Niks nieuws onder de zon, behalve dan de aanpak en daar zorgde John Landis voor. Of Paramount daar tevreden mee was is een andere zaak want het was misschien net dat wat de film aan de kassa nekte. Dat de film nooit een serieuze whodunit-film zou worden was zonneklaar toen het duidelijk werd dat regisseur Jonathan Lynn hiervoor werd aangetrokken die er iets grappigs wilde van maken. Lynn heeft na Clue dat zijn filmdebuut was alleen maar billenkletsers gemaakt. Of beter gezegd half geslaagde komedies, want zeg zelf: The Whole Nine Yards, Sgt. Bilko, The Distinguished Gentleman of My Cousin Vinny (dat weliswaar nog gered werd door een grappige Joe Pesci). Maar goed, het basisconcept werd geschreven door John Landis, en als je hem moet geloven dan zou ook de befaamde toneelschrijver Tom Stoppard en sir Anthony Perkins eraan hebben meegewerkt. Niets was John Landis te veel, en hij bedacht drie verschillende eindes voor zijn film. Dat zouden dus drie versies zijn en die zouden afzonderlijk in drie verschillende bioscopen gedraaid worden. Landis was er namelijk heilig van overtuigd dat op die manier het publiek drie keer naar Clue zou gaan kijken. Een plan dat voor geen meter liep, de meeste bioscoopgangers kwamen zelfs niet één keer opduiken.

Het verhaal speelt zich af in 1954 waarbij zes mensen worden uitgenodigd. Ze worden begroet door de butler Wadsworth (Tim Curry) en de volborstige dienstmeid Yvette (Colleen Camp). De zes kennen elkaar niet en niemand mag hun echte naam weten en daarom krijgen ze een pseudoniem: Colonel Mustard (Martin Mull) die tijdens de Tweede Wereldoorlog een zwart handeltje opzette, Mrs. White (Madeline Kahn) die iets te maken heeft met de geheimzinnige dood van haar man, mevrouw Peacock (Eileen Brennan) die vuile politieke spelletjes speelt, Michael McKean vertolkt dan weer de homoseksuele Mr. Green (wat blijkbaar not done was), er is de scheefpoeper Professor Plum (Christopher Lloyd) en de sexy Miss Scarlet (Lesley Ann Warren) die een illegaal bordeel heeft.Iedere gast krijgt van meneer Boddy (die we nooit te zien krijgen): een kandelaar, een mes, een loden pijp, een revolver, een touw en een moersleutel. Wanneer het licht uitgaat valt de eerste dode...

Over de casting was er ook het één en ander te doen. Het begon al met Carrie Fisher die oorspronkelijk gecast was als Miss Scarlet, maar vier dagen voordat men aan de film begon, belandde prinses Leia in een afkickkliniek en koos de verzekeringsmaatschappij waar voor haar geld en mocht regisseur Lynn op zoek gaan naar een andere hoofdrolspeelster. Dat werd uiteindelijk niet zo’n moeilijke opgave want Lesley Ann Warren kreeg de rol en als je het ons vraagt, de ster van de film. Voor de rol van Yvette dacht men aan Jennifer Jason Leigh, Demi Moore en Madonna maar die ging naar de compleet onbekende Colleen Camp die eerder wat kleine rolletjes had in films als Smokey And The Bandit Part 3 en Police Academy 2. Later zou Jonathan Lynn toegeven dat hij meer onder de indruk was van Camp's mooie lijf dan van haar acteertalent. Voor de rol van Wadsworth had men eerst Leonard Rossiter in gedachten, maar die stierf in 1984. Daarna wilde Lynn Rowan Atkinson maar de studio stelde zijn veto omdat de Britse komiek toen onbekend was voor het Amerikaanse publiek. Ook de naam van John Cleese werd in de wandelgangen van Paramount gehoord, maar het werd uiteindelijk Tim Curry.

Eigenlijk valt of staat de film met wat je van Tim Curry denkt Die is de dirigent van het hele mysterie en doet dat op zo’n nerveuze en hyperactieve manier dat hij (althans bij ons) met momenten aardig op de zenuwen begint te werken. Anderzijds kan je ook stellen dat Curry zeer goed begreep dat deze film zich niet al te serieus nam waardoor zijn cartooneske vertoning perfect bij Clue past, en dat geldt ook voor Lesley Ann Warren. Het zijn één voor leuke typetjes, maar het script is wel zo geschreven dat dit een slapstickachtige komedie is en dat er van suspense geen seconde sprake is.

BEELD EN GELUID
De film is op Blu-ray beschikbaar, maar daar betaal je bij de meeste retailers toch een flinke pak geld voor. Wij kozen voor deze oude dvd van Paramount die best genietbaar is. De detailuitvoering is niet opperbest, maar van mankementen is geen sprake. Wel een ingehouden kleurenpalet dat bij momenten een iewat griezelachtige sfeer heeft. Er staan massa’s geluidsbanden op deze dvd in allerlei talen, maar allen zijn Dolby Surround 2.0 en die doen wel hun werk, hoewel je af en toe ook wel wat geruis op de achtergrond kan merken.

EXTRA'S
Voor de extra’s heb je een simpele trailer en de drie fameuze verschillende eindscènes. Bij dit laatste heb je het voordeel dat je deze kan bekijken via de film zelf, wat toch een zekere meerwaarde biedt.

CONCLUSIE
Clue, The Movie is een beetje de Knives Out van de jaren '80. Wel mikken de makers meer op de slapstick dan op het mysterieuze aspect waardoor deze film elke vorm van spanning mist en eerder een genietbare komedie wordt.