FILM
De zwakke en depressieve koningin Anne (Olivia Colman) heeft in feite de touwtjes van haar rijk niet in handen. Haar vertrouwelinge, hofdame en lesbische minnares Sarah Marlborough (Rachel Weisz), die haar zelfs onbeschaamd in het openbaar tutoyeert, zwaait de plak, en als ondanks tegenwerpingen van het parlement de oorlog tegen Frankrijk voort wordt gevoerd in plaats van vredesonderhandelingen te beginnen, dan is dat voornamelijk omdat Sarah hoopt dat haar echtgenoot (Mark Gatiss) aan het front zal sneuvelen, zodat zij de handen vrij heeft. Op een dag staat Sarahs aan lager wal geraakte nicht Abigail (Emma Stone) voor de poorten van het paleis, in de hoop een job te krijgen bij het personeel. Abigails vader heeft zijn dochter op jeugdige leeftijd verloren bij het kaarten (I kid you not), en Sarah heeft een verleden van seksueel misbruik achter zich.




Wanneer Sarah per ongeluk met eigen ogen ziet dat de koningin en haar nicht er een amoureuze relatie op nahouden, probeert ze zichzelf omhoog te werken in de gunsten van de vorstin, met als uiteindelijk einddoel haar nicht letterlijk en figuurlijk van de troon te stoten. Lord Harley (Nicholas Hoult), de leider van de oppositie, ziet in haar een bondgenote om de impopulaire oorlog tegen Frankrijk een halt toe te roepen. Sarah daarentegen wil om de oorlog te financieren de belastingen verdubbelen. De strijd om de gunst van de koningin tussen de twee rivales wordt alsmaar bitser, totdat Abigail de kans krijgt om Sarah voorgoed uit te schakelen.




Olivia Colman won voor deze film voor haar rol van de ziekelijke koningin Anne een Oscar voor beste actrice. De barokke tragedie van de eigengereide regisseur Yorgos Lanthimos is vreemd - en dit zou dan naar verluidt zijn meest toegankelijke film zijn - en heeft zeker het eerste kwartier problemen om een goeie toon te vinden. Lanthimos maakt daarbij om arty-fartyredenen voortdurend gebruik van bolle lenzen - u weet wel, het soort dat men in een voordeur steekt om te zien wie er aan de bel hangt - die geen meerwaarde aan het verhaal geven, en de scènes waarin de adel zich verlaagt tot allerlei decadente uitspattingen, van races met ganzen en kreeften tot het bekogelen van een naakte man met rot fruit, grossieren in lelijkheid. Voeg daarbij nog aan toe dat de soundtrack van Komeil S. Hosseini een bewuste aanslag op de trommelvliezen is, en deze film is dadelijk een hele zit. Het gehele vehikel wordt echter flink overeind gehouden door Rachel Weisz en Emma Stone, die de sterren van de hemel spelen en elkaar zodanig het bloed van onder de nagels pesten dat je op de duur niet meer weet voor wie van de twee je moet sympathiseren.




De film kan je dus zeker labelen als excentriek. De kostuums en de decors getuigen van het feit dat de prent een centje mocht kosten, maar de artistieke strapatsen van Lanthimos maken de film alleen maar nodeloos verwarrend. Lanthimos neemt ook met de werkelijkheid een loopje: van de 17 zwangerschappen heeft de historische koningin Anne er wel 5 overleefd, wat in die tijd nog niet zo'n slecht gemiddelde was, en alhoewel de film zich verondersteld afspeelt na de dood van prins George van Denemarken, haar echtgenoot, wordt er nergens over de aflijvige gemaal gesproken, wat bijzonder raar lijkt gezien het tijdskader. The Favourite had een veel betere film kunnen zijn in de handen van een meer getalenteerde regisseur die niet per se art for art's sake door de strot van de kijker wilde rammen. Nu is de film hoogstens middelmatig te noemen.

BEELD EN GELUID
The Favourite krijgt qua beeld een frisse en gedetailleerde HD-transfer mee in 1.85:1, en afgezien van de bolle lenzen voert Lanthimos een ietwat rare cameravoering, met panbewegingen die uit een videospel lijken te komen. De transfer weet echter deze eigenaardigheiden allemaal goed te capteren. Shots van de wandtapijten bijvoorbeeld zijn voortreffelijk. Alleen de donkere scènes, wanneer Sarah bijvoorbeeld door de geheime gangen van het paleis waart met een kaars, gaat detail en scherpte verloren. In vol daglicht ziet de huidtint van Emma Stone er relatief bleek uit, maar de scènes in het paleis zijn perfect op snee. De geluidstrack is in orde en de DTS-HD MA 5.1-track biedt voldoende surroundbeleving in en om het paleis - de film speelt zich nagenoeg nergens anders af. De dialogen zijn zeer goed gericht en verstaanbaar, alleen is de soundtrack een verschrikking.




EXTRA'S
De schijf bevat een paar verwijderde scènes (2:47) en een documentaire The Favourite: Unstitching the Costume Drama (22:19), nogal promotioneel van aard maar Lanthimos heeft tenminste de eerlijkheid om toe te geven dat hij aan de historische accuratesse zijn achterste heeft afgeveegd. De bonussectie wordt afgesloten met een trailer (2:10)

CONCLUSIE
Bij momenten is The Favourite meer style over substance, en een fan van Lanthimos zal ik wellicht niet worden. Toch wordt de film gered door Rachel Weisz en Emma Stone, die meer dan behoorlijk op dreef zijn. De technische kwaliteiten van de schijf zijn aanvaardbaar, maar de bonussectie mocht wat dikker zijn.