FILM
"Three things you never fuck with: You never fuck with a man's money... you never fuck with a man's dope... and you never fuck with a man's pussy." (James Woods als Mel)

Another Day In Paradise zal zonder enige twijfel altijd vereenzelvigd worden met de Phil Collins-hit (niet dat de song ook maar iets met de film te maken heeft). De Larry Clark-film zal minder een belletje doen rinkelen, want net zoals de meeste van zijn films zijn ze nu zo goed als vergeten en enkel goed als voer voor goedkope dvd's. Niet dat Melanie Griffith daar zo over denkt, want destijds vond ze dat ze er op zijn minst een Golden Globe-nominatie voor verdiende.

In de jaren '90 werd Clark nog wel aanzien als een invloedrijke regisseur die veel betekende voor het etaleren van de alternatieve jeugdcultuur, maar sinds de documentaire The Kids die teruggeblikt op Kids uit 1995 is dat sterk veranderd. Justin Pierce en Harold Hunter die in Kids meespeelden, hadden nadien zelf zware drugsproblemen en lieten het leven door zelfmoord of overdosis. Dat hoeft niemand te verwonderen, want voor het samenstellen van zijn cast ging Clark op zoek bij straatkinderen die geen ervaring hadden met acteren. De meeste onder hun zijn nu compleet vergeten, op Rosario Dawson en Chloë Sevigny na die een meer dan behoorlijke Hollywood-carrière hebben opgebouwd. Of je nu Clark moet gaan beschuldigen van exploitatie is een andere zaak, feit is dat zowel Kids als Ken Park titels zijn die je niet zo maar vergeet en sowieso cultuur erfgoed van de jaren '90 zijn geworden. Tussen deze twee door bracht hij in 1997 deze Another Day In Paradise uit. Het gaat nog altijd om junkieverdriet, maar door zowel de casting van James Woods en Melanie Griffith voelt de film atypisch aan voor Clark, en wie weet is dat wel het dwaalspoor die de film nekt. Een hybride van een Hollywoodfilm en cinema verité die niet werkt, en met personages waar je nooit enige sympathie of medelijden voor krijgt. Het zijn gewoon een bende schietgrage losers die niet te vertrouwen zijn.

James Woods heeft er in ieder geval geen goede herinneringen aan. Hij speelt een brute aap die schaamteloos aan dope verslaafde tieners gebruikt om zelf zijn vuile klusjes te klaren. Woods die als fervente Trump-fan net als Clark zelf een beetje een persona non grata in Hollywood is geworden, beschouwde de hele film als een nachtmerrie en daar was volgens hem Larry Clark de oorzaak van. In latere interviews bestempelde Woods Clark als een onbeleefd varken, en dat had alles te maken met de veel te sterke band tussen Clark en Vincent Kartheiser, die met maar weinig overtuiging de jonge junk speelt. Het verschil tussen Woods en Kartheiser kan niet groter. Woods is zoals altijd een grofgebekte vuilak die op alles en iedereen spuugt en zijn vriendin (Melanie Griffith) ongegeneerd een muilpeer verkoopt, terwijl Kartheiser aanvoelt als een jonkie die de auditie van Kids niet heeft gehaald. Iets wat je overigens ook kan zeggen over zijn tegenspeelster (Natasha Gregson Wagner) van wie we nadien, op een paar onbeduidende rolletjes na, maar weinig gehoord hebben. Griffith is dan weer Griffith, uitbundig en sexy, en misschien wel de beste troef van deze gewelddadige film die wel een goede start neemt, maar ergens in het midden in elkaar zakt en er nooit meer bovenop komt.

Er moest flink gesneden worden in de film, want Clark had een versie klaar van (!) 140 minuten. Dat vonden de producers niet kunnen, en zo ging er een hevige seksscène tussen Kartheiser en Gregson Wagner in de prullenmand. Gregson Wagner vertelde later dat Clark nog meer seks in de film wilde, maar de actrice weigerde en vond het zo wel welletjes. De film kreeg wel lof op de festivals van Venetië en Toronto, maar dat werd overschaduwd door de hoogoplopende ruzie tussen Woods en Clark. Clark maakte Woods af in de interviews, en Woods van zijn kant distantieerde zich van de film en liet horen dat de regisseur regelmatig flauw viel van de drank. Sappige verhalen die beter werken dan de film zelf.

BEELD EN GELUID
Het gaat hier om een stokoude dvd. Het exemplaar dat bij ons op tafel heeft zelfs niet eens het logo van Indies op de kaft gekregen. Wie Indies zegt, begint al te huiveren bij voorbaat. Ook hier is het weer huilen met de pet op. De kleuren vloeien in elkaar, alles oogt spuuglelijk en van enig detailscherpte is geen sprake. Niet dat je er veel kan aan veranderen, want dit is de enige dvd die van deze film in de Benelux te vinden is, en nog wel 1.33:1 pan & scan. De geluidsband is een futloze Dolby Surround 2.0 die zelfs met een maximaal volume baadt in stilte.

EXTRA'S
Er staan geen extra's op deze dvd.

CONCLUSIE
Na het alom bejubelde Kids maakte Clark met heel wat minder succes Another Day In Paradise waarin hij het alweer over jonge junks heeft maar er via de hoofdrolspelers Melanie Griffith en James Woods een Hollywood-tintje wil aan geven, helaas werkt het resultaat maar matig.