FILM 
"The adventure of a lifetime continues..." (Tagline van de film)

Cannon-films, ze blijven grappig en nog meer de verhalen die er vaak achter staken. Na het relatieve succes van King Solomon's Mines uit 1985 van J. Lee Thompson dat een schaamteloze, maar al bij al amusante rip-off was van Indiana Jones, kon een vervolg niet uitblijven. Ondanks het feit dat Sharon Stone niet echt hoog opliep met de cinematografische meerwaarde van deze avonturenfilm, was ze ook in het tweede deel Allan Quatermain And The Lost City Of Gold van de partij. Sharon hield er Golden Raspberry Award-nominatie als Slechtste Actrice aan over, maar gelukkig maakte Madonna in datzelfde jaar Who's That Girl, zodat die met de beruchte trofee kon gaan lopen. Bij Cannon was men overigens zo stom om de twee films bijna gelijktijdig in de cinemazalen te gaan gooien, waardoor ze net niet voor elkaars voeten liepen.




Was King Solomon's Mines best nog genietbaar en plezierig om naar te kijken dan is dat bij de sequel zo goed als niet het geval, en dat komt vooral omdat regisseur Gary Nelson, die in het verleden de Disney-hits Freaky Friday en The Black Hole maakte, de opvolger veel te serieus nam. Gary Nelson kreeg overigens een volledige carte blanche van Menahem Golan en Yoram Globus. De twee zagen tot op het ogenblik dat alles kant-en-klaar was niets van de film, en naar verluidt was Golan achteraf woedend omdat hij dacht dat Nelson bezig was met het maken met Invaders From Mars, een sciencefictionvehikel dat in dezelfde periode door Tobe Hooper werd gemaakt. Nelson zou diezelfde avond van Golan te horen krijgen dat hij een film had gedraaid die het niet verdiende om uitgebracht te worden. Dat gebeurde natuurlijk wel, maar het werd één van de vele Cannon-flops.

Allan Quatermain is net zoals Indiana Jones een archeoloog die niet om een avontuurtje verlegen zit. In dit onnozel verhaal komt hij in een Afrikaanse stad terecht waar men goud verzamelt. De reden waarom hij daar verzeild is geraakt is omdat zijn broer daar in groot gevaar is, en dit door de krankzinnige hogepriester Agon (Henry Silva met wellicht de lelijkste pruik die je ooit zag), die zijn tegenstanders via een gouden omhulsel de dood injaagt. Het mag duidelijk zijn dat de makers van deze film ook Goldfinger hebben gezien. De trip is helemaal niet naar de zin van Quatermains liefje (Sharon Stone), want die had zich al lang opgemaakt om naar de Verenigde Staten te gaan zodat ze er met haar archeoloog kon trouwen. De twee krijgen de hulp van Umslopogaas (één of andere wilde die gespeeld wordt door James Earl Jones en niet meer moet doen dan 90 minuten met een bijl te staan zwaaien) en Swarma (Robert Donner, die hier een staaltje overacting neerzet waarbij de eerste de beste amateuracteur zich rot zou voor schamen). James Earl Jones gaf later toe dat de film hem geen reet kon schelen en dat geld de enige drijfveer was en het feit dat hij eindelijk eens op andermans kosten naar Afrika kon.




Het laatste halfuur is amper te bekijken. Niet alleen omdat de plot compleet ontbreekt, maar ook omdat je een heleboel Afrikaanse stammen ziet die elk een eigen verzonnen taaltje kwebbelen terwijl een losgeslagen Silva on speed niet meer doet dan wat onzin brullen. Richard Chamberlain probeert ondertussen om zonder veel succes de plezantste thuis te zijn terwijl Sharon Stone alleen maar moet gillen. Hoewel men het nooit over Allan Quatermain And The Lost City Of Gold heeft als men de fameuze lijstjes samenstelt van ; 80's-films die zo slecht zijn dat ze je moet gezien hebben, behoort deze draak tot één van de toppers van het genre.

BEELD EN GELUID
Net zoals King Solomon's Mines werd ook Allan Quatermain And The Lost City Of Gold via Koch Media uitgebracht. Een Duitse release (inclusief de gekke titel), maar die voorzien is van een Engelse geluidsband en ditto ondertitels en zo goed als zeker de goedkoopste optie, mocht je deze film in je kast willen hebben. De kleuren zijn artificieel mooi, in die zin dat je meer dan duidelijk ziet dat alles getrukeerd en spotgoedkoop is. Meer dan bij King Solomon's Mines heb je hier filmgrain, die de film gelukkig niet nekt, maar het is duidelijk dat men minder moeite deed bij de sequel dan bij de eerste. De detailvoering is net boven het gemiddelde en de film wordt gepresenteerd in zijn originele 2.39:1-aspect ratio. De geluidsband is zowel in het Engels als het Duits, en als LPCM mono. Verzorgd, maar alles zit in één laag verwerkt met zo goed als geen effecten.




EXTRA'S
Het enige wat je hier vindt is een interview met regisseur Gary Nelson die het over het maken van de film heeft, dat net iets meer dan 20 minuten duurt.

CONCLUSIE
Allan Quatermain And The Lost City Of Gold is een krampachtige poging om King Solomon's Mines uit 1985 zo vlug mogelijk een sequel te geven. Was de eerste nog vrij grappig, dan is het tweede deel amper te bekijken, en is het niet meer dan een must-see, zodat je kan ontdekken wat men in de jaren '80 qua wansmaak allemaal durfde te maken.