FILM
Bij een naam als The Driller Killer denk je automatisch aan een slasher. Hoewel je meer dan anderhalf uur met een gek opgescheept zit die met een drilboor mensen om het leven brengt, is dit toch heel andere koek. Bloed vloeit er meer dan genoeg en de special effects zijn voor een lowbudgetfilm van de allerbeste soort,  toch is deze film van enfant terrible Abel Ferrara vooral een studentikoze experimentele film waar eigenlijk geen touw aan vast te knopen valt, behalve dan het nihilisme die er overal (misschien iets te veel) vanaf druipt.




Als je de geruchten moet geloven was het de bedoeling van Ferrara om het succes van The Texas Chainsaw Massacre over te doen, of voor slechte verstaanders: zo veel mogelijk geld verdienen door er zo weinig mogelijk poen in te pompen. Ferrara klopte niet aan bij een studio, dat zou hem overigens toch niet lukken, maar in pure DIY-stijl gebruikte hij zijn eigen appartement als filmlocatie, trommelde hij wat vrienden op die acteurs moesten voorstellen en filmde hij alles met een goedkope 16mm-camera. De film werd uitgebracht via zijn eigen Navaron Films, terwijl The Driller Killer qua filmstijl best wel te vergelijken valt met wat Martin Scorsese deed in Mean Streets: gewelddadige scènes, katholieke beelden in flashy neon die als verlossing gelden, extreem geweld, en New York op zijn allervuilst.

De film maakte vooral veel furore toen hij als VHS-tape in het begin van de jaren '80 uitkwam. Op de cover kon je zien hoe een boor zich een weg zoekt in de schedel van de man, en dat was in Groot-Brittannië reden genoeg om het tot de lijst van de verboden video nasties te schoppen, waardoor deze obscure titel plotseling veel aandacht kreeg.




De film had een cover die heel wat mensen op het verkeerde been kan brengen. Aan weerzinwekkende beelden is er geen gebrek, Abel Ferrara heeft er immers nooit zijn hand voor omgedraaid om te shockeren. Omdat er zo goed als geen geld was, moest hij zijn inspiratie ergens anders zoeken, zoals de ronduit walgelijke scène waarin de schedel van een gevild konijn met een hamer tot moes wordt geklopt, of de resten van organen die in een vuilnisemmer gekieperd worden.

Het grote probleem van Abel Ferrara's debuut is het rommelige scenario dat nergens op slaat, ook al was het zijn bedoeling om het New York van de jaren '70 waarin alles vies oogt te tonen. Verwacht je dan ook aan een scène waarin een straalbezopen punk alsmaar de woorden "I wanna see someone's pussy" staat te tieren, of beelden (niet eens geacteerd) waarin New Yorkse zwervers een fles korte drank aan elkaar doorgeven.




Tussen het schorem loopt ook de leegloper Reno Miller (Abel Ferrara), die er maar niet in slaagt om een nieuw beloofd schilderwerk af te leveren. Hij leeft samen met Carol (Carolyn Marz), een voormalige stewardess die een relatie heeft met de hopeloos aan de drugs verslaafde Pamela (Baybi Day). Van rustig werken is geen sprake, want naast hem repeteert de no-waveband The Roosters, wat in feite niet meer dan een bende herriemakers met een zanger die Tony Coca-Cola heet. Je moet het maar zien te verzinnen! Als Reno voor de zoveelste maal geen slaap kan vatten door de lawaaimakers, ziet hij op televisie een advertentie over een drilboor, wat hem tot een zieke inspiratie brengt. The Driller Killer is een vrij experimenteel boeltje dat meer kijkers zal afstoten dan aantrekken, maar je kan er zeker van zijn dat dit ook de bedoeling was.

BEELD EN GELUID
Een film uit 1979 die voor een habbekrats werd gemaakt voorspelt maar weinig goeds, maar gelukkig is dit een Arrow-editie, wat dus automatisch betekent dat je de film in de allerbeste condities te zien krijgt. Mankementen zijn er niet, wel zie je overduidelijk dat dit een film is die gemaakt werd met een spotgoedkope camera. In de close-up's zie je een behoorlijke detaillering, maar voor de rest oogt het allemaal als een VHS-tape die een 4K-restauratie kreeg. Beter dan dit krijg je het sowieso niet. De kijker heeft de keuze tussen twee verschillende aspect ratio's: de oorspronkelijke 1.37:1 en de oorspronkelijke 1.85:1. De geluidsband is een LPCM Mono 1.0 die vooral veel lawaai bevat, de pancarte van deze film luidt dan ook "this film should be played loud".




EXTRA'S
Wie de gelimiteerde versie (die ondertussen al lang uitverkocht is) kocht heeft als extra een boekje. De standaardeditie kwam uit zonder, toch staan er op het schijfje een heleboel dingen waar Abel Ferrara-fans tevreden mee zullen zijn. Er is een trailer en een audiocommentaar van de man. De belangrijkste bonus is Mulberry Street, dit is een documentaire die Ferrara maakte over de New Yorkse buurt waarin hij opgroeide. Daarnaast heb je in Laine and Abel: An Interview with the Driller Killer een gesprek met Ferrera waarin hij alles vertelt over zijn begindagen. Tenslotte is er nog Willing and Abel: Ferraraology 101, waarin je aan de hand van filmfragmenten een uitvoerig video-essay ziet over Ferrara's werk.

CONCLUSIE
The Driller Killer is een film die iedereen moet gezien hebben die te veel tijd heeft en een boontje heeft voor Abel Ferrara. Heb je deze twee niet dan zou je je wel eens blauw kunnen ergeren aan dit vreemde, bij momenten net iets te arty debuut.