FILM
Het homokoppel Eric (Jonathan Groff) en Andrew (Ben Aldridge) spendeert zijn vakantie samen met hun geadopteerde dochtertje Wen (Kristen Cui) in een verlaten hut in het bos. Out of the blue wordt er aan de deur geklopt - vandaar de titel van de film - en vier overvallers, (Abby Quinn) dringen met geweld de blokhut binnen. Voor vier overvallers zijn ze opvallend beleefd, en op het eerste zicht lijken het vier doodgewone mensen, die echter op een missie zijn. Ze hebben allevier hetzelfde visioen gehad, en dat is dat één van de drie gasten van de blokhut moet geofferd worden door één van de andere twee, zoniet wordt de mensheid uitgevaagd van de aardbol. De premisse van hun visioen is compleet van de pot gerukt, en natuurlijk weigeren Eric en Andrew op het voorstel in te gaan, maar naargeland de tijd vordert, blijkt dat het gegeven nog niet eens zo gek is... of spelen de vier het spel bijzonder goed en is dit gewoon een geval van gay bashing?




Je kan voor of tegen de films van M. Night Shyamalan zijn, maar feit is dat er over de regisseur telkens weer gesproken wordt, en dat hij niet om een origineel idee verlegen zit. Deze film is doordrongen van de bijbelse symboliek - de vier ongenode gasten vertonen géén toevallige gelijkenis met de vier Ruiters van de Apocalyps, en het blijft tot aan het einde van de film uitkijken of hun compleet bij de haren gesleurde theorie nu al dan niet gebaseerd is op de werkelijkheid. De film had bijna een toneelstuk kunnen zijn: er wordt nagenoeg nergens anders gespeeld dan in de beperkte setting van de blokhut - alhoewel we hier en aar een flashback krijgen over hoe Andrew en Eric elkaar hebben leren kennen, hoe hun omgeving in het reine is gekomen (of net niet) met hun geaardheid, en hoe het duo een Aziatisch meisje heeft geadopteerd, met een flinke dosis lef. In een Amerika waar er daadwerkelijk wacko's denken dat rechten voor homo's het voorteken zijn van de naderende apocalyps, is deze verfilming van de novelle The Cabin At The End Of The World van Paul G. Tremblay opvallend genoeg géén scenario van Shyamalan zelf, maar het had zo in 's mans schrijfoeuvre kunnen passen.




De film is ook moeilijk in één hokje te passen. Is het drama? Mysterie? Elevated horror? Misschien wel pure fantasy? Een toneelverfilming? Feit is dat je er niet onverschillig kan tegenover staan. Zwakte in de hele bedoening is misschien wel het acteerwerk: Dave Bautista heeft marktwaarde gewonnen door zijn rol van Drax the Destroyer in de Guardians Of The Galaxy-franchise, maar hij heeft maar een beperkt acteerscala, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Dwayne Johnson, die ook uit het worstelmilieu afkomstig is. Op Rupert Grint uit Harry Potter na is de rest van de cast bevolkt door redelijk nobele onbekenden. Shyamalan houdt zich ook op de vlakte wat betreft de hoeveelheid gore in zijn versie van de apocalyps, en dat is een goede zaak, want de kracht van suggestie maakt de film uiteindelijk beter te genieten. Ik hou alleszins een betere nasmaak over aan de film dan collega Didier in zijn bespreking van de dvd, maar ik heb dan ook een licht pro-Shyamalan-bias. De film bevat niet de genialiteit van Unbreakable, maar Shyamalan heeft me toch uiteindelijk overtuigd.




BEELD EN GELUID
Spijtig genoeg brengt Universal deze prent niet uit op UHD met Nederlandse ondertitels, wat betekent dat we ons moeten beperken tot een Blu-ray. De beeldkwaliteit daarvan is echter buitengewoon goed, met zeer veel textuur op de details in de blokhut - je kan bijna de titels in het boekenrek lezen - en messcherp contrast. De kleuren zien er heerlijk natuurlijk uit, zonder overgesatureerd te zijn, en de speciale effecten, die vooral in de televisieuitzendingen te zien zijn, hebben uiteraard een wat minder uitgesproken definitie, maar dat maakt dat je ze moeilijker kan herkennen als CGI. Voor de geluidstrack kunnen we genieten van een Dolby TrueHD Atmos 7.1.4-track die werkelijk veel te groots is voor een film met hoofdzakelijk alleen maar dialogen, maar allerminst slecht te noemen valt. Naast duidelijke en heldere dialogen hoor je ook het hout van de blokhut kraken in de scène waarin Wen er tracht vandoor te gaan, en horen we de personages in de surrounds door de hut stappen met zeer veel gevoel voor richting. In de finale komen de surrounds pas goed tot leven, maar ik ga niet verraden waarom, want anders geef ik de pointe van de film weg.




EXTRA'S
Er is een handjevol bonusmateriaal aanwezig, en dat begint met vier verwijderde scènes (5:35). Er is ook een verlengde versie van de "Chowblaster Infomercial" (1:10) aanwezig, en dat is een reclamespotje voor een foodprocessor dat in de film vertoond wordt, waarvan het voornaamste issue is dat het de intussen handelsmerk geworden cameo van de regisseur bevat. Choosing Wisely: Behind the Scenes of Knock at the Cabin (23:37) is een allesbevattende making of-documentaire waarin ook wat dieper wordt ingegaan op de achtergrond van de film. Tools of the Apocalypse (5:03) toont ons dat de "wapens" die de vier indringers hanteren, niet toevallig gekozen zijn, en Drawing a Picture (3:36) is een korte studie van de storyboards. Dan is er nog Kristen Cui Shines a Light (3:46), een portret van de kindactrice die Wen speelt.




CONCLUSIE
Of Knock At The Cabin spek voor uw bek is, zal eerder afhangen van uw al dan niet aanwezige appreciatie voor het oeuvre van M. Night Shyamalan. Het is een film die je zo zonder spieken bij de juiste regisseur kan plaatsen, en de Blu-ray heeft vooral een schitterende beeldkwaliteit.