FILM
Op de vooravond waarop in 2016 een orang-oetan in het Witte Huis als president wordt gekozen, probeert reportster Megan Twohey (Carey Mulligan) de seksuele escapades van Trump aan het licht te brengen. Het enige wat ze daarmee bereikt is dat ze door het stuk crapuul wordt uitgescholden, want de Amerikanen zijn zo dom dat ze Trump in het zadel lichten, zelfs al weten ze dat de man niet bekend staat om zijn vrouwvriendelijkheid. Het achterhoedegevecht lijkt verloren, en Megan heeft met de geboorte van haar dochtertje wel andere zaken om zich om te bekommeren.




Bij The New York Times werkt echter ook Jodi Kantor (Zoe Kazan) aan een reportage over ongepast seksueel gedrag op de werkvloer, en ze staat op het punt om een bom los te laten die mogelijk voor aardverschuivingen zal zorgen. Ze heeft er lucht van gekregen dat actrice Rose McGowan uit o.a. Charmed verkracht is geweest door filmproducer Harvey Weinstein. Die ontkent in alle toonaarden en beweert dat McGowan op geld uit is. Kantor en Twohey besluiten samen te werken, en ze vinden een vast patroon nog wel tal van andere misbruikzaken door Weinstein: de slachtoffers worden telkens met een berg geld afgekocht, en moeten in ruil daarvoor een non disclosue agreement (NDA) tekenen. Off the record willen enkele dames wel getuigen, maar wanneer actrices zoals Ashley Judd (die merkwaardig genoeg in deze film zichzelf speelt) gevraagd wordt om hun naam aan de getuigenissen te verbinden, ontstaat er koudwatervrees. Het zijn overigens niet alleen actrices die door de pervert worden lastiggevallen: ook assistentes moeten het ontgelden, zoals Laura Madden (Jennifer Ehle). Die staat echter net op het punt om haar beide borsten te laten amputeren wegens kanker, en ze heeft daardoor een perfect valabel excuus om zich niet in de strijd tegen Weinstein te werpen. Zij is echter één van de weinigen die geen NDA heeft getekend, en Koantor en Twohey proberen getuigen te overhalen met het argument dat het misschien voor hen te laat is, maar dat ze met hun getuigenis mogelijk andere slachtoffers kunnen voorkomen.




Wat er gebeurd is nadat de redactie het artikel heeft gepubliceerd - de film eindigt wanneer op de send-knop wordt gedrukt - heeft iedereen die een beetje de filmwereld volgt daarna wel vernomen. Het varken Weinstein werd uiteindelijk tot 23 jaar veroordeeld, maar in zijn slipstream ontstond de hele #MeToo-beweging, want het probleem was veel wijder verbreid dan alleen de filmwereld. Ongeveer overal waar mannen in een machtspositie zaten die hen toeliet om vrouwen aan te randen, begonnen de dominosteentjes te vallen. De film benadrukt correct dat het niet alleen de schuld van de daders was, maar dat het hele systeem rot tot op het bot is, of laten we hopen was, dat zulke mistoestanden doorgang vonden. De film heeft veel raakpunten met het (betere) Spotlight, waarin de omertacultuur van pedofilie binnen de kerk werd blootgelegd, maar de gebeurtenissen liggen wellicht iets te vers in het geheugen om er objectief afstand van te kunnen nemen.




De Duitse regisseuse Maria Schrader laat haar film af en toe gevaarlijk dicht afglijden naar een activistisch pamfletje, waarbij de emotie het wint van de ratio, en ze vergeet af en toe toch een beetje de ziel van de film aan te wakkeren. Weliswaar zien we de twee protagonistes in een familiale sfeer, waarbij de éne net moeder is geworden en de andere vooral gedreven lijkt door het feit dat ze een betere wereld wil achterlaten voor haar beide dochters. Dit komt spijtig genoeg niet altijd even goed uit de verf, en iets te vaak wordt de film gebruikt voor een droge opsomming van personen die al dan niet (meestal wel) misbruikt zijn geweest door Weinstein. Toch weet Schrader een paar goede vondsten door haar film te weven: zo is de acteur die Weinstein speelt (Mike Houston) alleen van op zijn rug te zien, en heeft Schrader een verdomd goeie stemmenimitator gevonden die de scheldtirades van Trump kan nadoen. Het verhaal van het misbruik van Weinstein dient verteld te worden, en She Said is daar een goede poging toe, maar qua inleving in de wereld van de journalisten moet Schrader het eerdergenoemde Spotlight laten voorgaan. Het charisma van Carey Mulligan en Zoe Kazan wordt daarbij wat gehinderd doordat ze te veel in een procedure-film verzeild raken, met niet al te boeiende scripts. Maar we zullen wat punten bijgeven voor de nobele bedoelingen en hopen dat Harvey Weinstein in zijn o zo geliefde douches in de gevangenis de zeep al eens laat vallen.

BEELD EN GELUID
She Said is een redelijk statische film die het niet moet hebben van speciale shots of jachtige cameravoering. Dit gezegd zijnde is de beeldkwaliteit vrij goed, met geen spoor van artefacts in de gevel van de New York Times waar we die wel hadden gevreesd. Het beeld is mooi scherp en de details in de redactielokalen van de Times zijn welgedefinieerd. De huidtonen zien er natuurlijk uit en ook in minder verlichte scènes - de journalistes spreken al eens met hun bronnen af in de horeca - is de textuur stabiel. Ook de DTS-HD MA 5.1-track is meer dan voldoende voor een film die het vooral moet hebben van dialogen; het geroezemoes op kantoor van de Times klinkt netjes in de surroundkanalen. Ook de soundtrack van Nicholas Britell is mooi. Het subwooferkanaal zit er voor de rest eigenlijk maar voor spek en bonen bij. Geen spektakelstukje, maar dat verwacht je bij deze film niet.




EXTRA'S
Universal is karig met het bonusmateriaal. Er is welgeteld één documentaire Breaking the Story (6:43) waarin de echte journalisten achter de kruisiging van Weinstein aan het woord komen, en er is een trailer (2:32).

CONCLUSIE
She Said staat werkelijk stijf van de goede bedoelingen, en het verhaal van Weinstein dient verteld te worden, maar spijtig genoeg is Maria Schrader niet zo'n gelukkige keuze voor de regie, die soms in saaiheid vervalt. Wel goede punten zijn er voor Carey Mulligan en Zoe Kazan, en ook de schijf van Universal is adequaat genoeg.