FILM 
Lang leve de regisseurs met een eigen visie en een eigen penseel. Als er de afgelopen jaren één regisseur was die van zijn eigen stijl zijn handelsmerk maakte, dan was het Wes Anderson wel. Tegenstanders vinden vaak dat het zo’n regisseur is die voor style over substance gaat, zeker door zijn bijna obsessieve drang om alles symmetrisch in beeld te brengen. Vaak - om niet te zeggen altijd - gaat het om surrealistische verhalen die een verfijnde, maar bombastische stijl vertonen waardoor twee - of nog veel meer - kijkbeurten een must is. Getuige zijn voorlaatste film The French Dispatch, die bekritiseerd werd als té Wes Anderson.




De gevierde cineast trok zich geen fluit aan van deze kritiek en ging voor Asteroid City nog een pak verder op zijn mooie elan. Weeral waren de meningen verdeeld. In Cannes was het onthaal voor Asteroid City eerder lauw, maar bijvoorbeeld Paul Schrader, die nooit zijn mening onder stoelen of banken steekt, vond het de beste Wes Anderson tout court. Misschien is dat een brug te ver, maar het is zeker zijn mooiste, en met een visuele kunstenaar aan boord als kapitein kan dat de cinefiel in je alleen maar doen likkebaarden, toch?




Voor zijn nieuwste film zocht Anderson de meest pastelachtige kleuren op, waardoor het surrealistisch sprookjesgehalte de hoogte wordt ingejaagd en in schril contrast staat met de zwart-wit beelden waarmee de film aan elkaar verteld wordt. Dat gebeurt op een kurkdroge, bijna wetenschappelijke wijze door Bryan Cranston, die vertelt over Conrad Earp (Edward Norton) en hoe die zijn toneelstuk schrijft. Het zijn een paar scènes die slechts een paar minuten duren, terwijl je als kijker het volledige toneelstuk - en dus in die pastelachtige kleuren - te zien krijgt.




Vervolgens opent het beeld zich en worden we meegenomen naar de kleurenpracht van een klein boerengat in het hart van de woestijn waar ooit een asteroïde is neergestort. Daar vindt momenteel de prijsuitreiking van een wetenschapswedstrijd voor jonge bollebozen plaats. Asteroid City is een gehucht in de Amerikaanse woestijn, in werkelijkheid een stukje grond in Spanje, met dank aan designer Adam Stockhausen en cameraman Robert D. Yeoman. Omdat de plek een ware trekpleister is geworden voor jonge wetenschappertjes, werd er een motel, een diner en zelfs een tankstation gebouwd.




Zoals in iedere film van Anderson wordt die bevolkt door een sterrencast om de vingers en duimen bij af te likken, want iedereen wil wel in een film van hem spelen. Dat staat immers mooi op de cv. We noteren in dit verhaal de oorlogsfotograaf Augie (Jason Schwartzman), zijn zoon Woodrow (Jake Ryan), de filmster Midge (Scarlett Johansson) en haar dochter Dinah (Grace Edwards), en verder ook nog Maya Hawke, Steve Carell, Tilda Swinton en Tom Hanks, en nog wel met de meest bizarre broek van de filmgeschiedenis!

BEELD EN GELUID
Op bepaalde sites, die we maar niet zullen vernoemen, wordt moord en brand geschreeuwd over de kleuren. Die zijn zeer onnatuurlijk, overdreven pastelachtig en wie weet voor sommige mensen ronduit lelijk. Je hoeft niet meteen je schijfje aan de vuilkar mee te geven want dit was de specifieke keuze van Wes Anderson. Soms lijken de decors wat van karton, maar ook dat is de bedoeling want de film moet een toneelstuk voorstellen met piepschuimen decors. De geluidsband is een subtiele DTS-HD MA 7.1 met leuke achtergrondeffectjes en met een speelse soundtrack van - hoe kan het ook anders - Alexandre Desplat.




EXTRA'S
De enige extra is The Making of Asteroid City dat zo'n zeven 7 minuten duurt en ook te bekijken is in drie aparte stukken. Er is weinig of geen informatie, wel zie je hoe men van een stukje Spaanse grond iets Amerikaans heeft weten te maken.

CONCLUSIE
Asteroid City is Wes Anderson pur sang en zelfs meer dan dat. Na afloop heb je qua verhaal een gevoel van “was het nu dat weer?”, maar de visuele pracht, die meermaals refereert naar Jacques Tati, is er één van ongezien niveau.