Charlie Townsend (John Forsythe), een miljonair die liever op de achtergrond blijft, is eigenaar van een detectivebureau, gerund door drie vrouwen - Natalie (Cameron Diaz), Dylan (Drew Barrymore) en Alex (Lucy Liu), zijn 'Angels' - en één sullige assistent, Bosley (Bill Murray). Geholpen door een batterij elektronica waar James Bond jaloers op zou worden, houden ze zich onledig met spectaculaire halsbrekende stunts. Ze worden inge­huurd om de ontvoering van Eric Knox (Sam Rockwell) op te lossen, een software-yuppie met een hoog Bill Gates-gehalte. Knox heeft software ontwikkeld om mensen uniek te kunnen identificeren aan de hand van hun stempatroon, en volgens zijn vriendin (Kelly Lynch) is de voor­naamste verdachte Colwin (Tim Curry), een zakelijke concurrent. De Angels gaan undercover, en op een feestje bij Colwin slagen ze er uitein­delijk in Knox terug te vinden terwijl Bosley voor een afleidingsmanoeuvre zorgt. Alleen is Knox zijn uitvinding kwijt, en de Angels hebben geen andere keuze dan in Colwins bedrijf in te breken in de centrale computer. Omdat het onethisch is dat Knox toegang zou krijgen tot alle gegevens van Colwin, ook diegene die niet door die laatste gestolen zouden zijn, wordt de informatie door Bosley nagekeken. Hij vindt echter geen spoor van de software van Knox terug. Dan komt de hele zaak in een stroomversnelling terecht: Bosley wordt ontvoerd, de drie Angels overleven elk maar op het nippertje een aanslag, en het kantoor van Townsend wordt vakkundig gedynamiteerd. En dan ontdekken ze de ware toedracht: de ontvoering van Knox was maar een afleidingsmanoeuver voor een veel grotere zaak. Zo zie je maar: mensen die spraaktechnologie ontwikkelen, zijn doorgaans niet te vertrouwen!

"Question: Tell me how you feel about this." Tja, wat moet je van zo'n film denken? Ik heb de originele TV-reeks nooit gezien (in de jaren '70 was ik van die leeftijd die liever naar De Bereboot kijkt), en kan dus niet de verge­lij­king maken. In elk geval is de heisa die rond de film gemaakt wordt, ongeëvenaard. Net toen de film in de States in première ging, was ik in Los Ange­les, en ook daar was de barnum­cam­pag­ne, zelfs naar normen van de Amerikanen, van nooit eerder vertoonde groteskheid. Meestal betekent zoiets dat de film ofwel echt heel goed is, ofwel zodanig amechtig dat men alles doet om toch nog volk in de zalen te krijgen. Vreemd genoeg is het bij deze film geen van beiden. Het scenario rammelt nog erger dan een kogellager van een verroes­te Lada, de humor is redelijk bele­gen, en vooral het acteerwerk is bij wijlen stuntelig - Cameron Diaz heeft precies een volle ton waspoe­der opgesnoven, de bijrol van Tom Green is gewoon irritant (kan die kerel nu niks?), en alleen Bill Murray schijnt zich rot te amu­seren (en de kijker met hem). Toch haalt de film nog net de mid­del­maat, vooral door het gratuite gebruik van explosie­ven, de hippe martial arts-se­quenties en de snerende ac­tiescènes, én door het feit dat de film met zijn ander­half uur net kort genoeg is om niet op de zenuwen te gaan werken. Je hebt dit alleen alle­maal al wel eens elders gezien (rond­vliegende slow moti­on-kogels zoals in The Matrix bijvoor­beeld). Scenario­gewijs houdt één en ander geen steek; zo is de hele opzet van de race­wa­gen-scène er volledig met de haren bijge­sleurd; of wat te denken over Drew Barrymore die gebonden op een stoel met gemak zes gespierde kerels het ziekenhuis intrapt? Maar je mag films zoals deze vooral niet serieus nemen. Regis­seur Joseph McGin­ty Nichol, die zichzelf graag McG noemt, ziet eruit en gedraagt zich als een slecht ge­schoren Tom Lenaerts - de gelijkenis is treffend - en af­gaand op het beeld­materi­aal in de bonus­sectie schept hij een bijna pube­raal genoe­gen in zoveel mogelijk wagens in de prak te laten rijden en explo­sieven te laten afgaan. McG, dus, heeft vooral zichzelf niet serieus geno­men wanneer hij deze film draaide, en geluk­kig nog een voldoen­de dosis zelfrelative­ring ingebouwd, die de film nog net draaglijk maakt. Zo begint de film met LL Cool J die bij de filmvoorstel­ling in het vliegtuig zijn beklag maakt over het feit dat hij "alweer een stomme verfilming van een TV reeks uit de jaren '70" voorge­scho­teld krijgt.

EXTRA'S

Door de relatief korte duur van de hoofdfilm was er blijkbaar nog meer dan plaats zat voor bonusmateriaal, en de ruimte is dan ook nuttig ingevuld; Columbia doet zijn reputatie "leader in extra's" weer alle eer aan, niet in het minst door elke morzel bonusmateriaal te ondertitelen in het Nederlands (en niet in het gros van de andere talen). Dubbele discs zoals Gladia­tor buiten be­schou­wing gelaten heb ik nog niet veel discs gezien met een derge­lijke rijke selec­tie aan neven­materiaal. Even overlopen: om te begin­nen staan er zes kleinere docu­mentai­res over verschillende aspecten van de film; "Wel­come To The Angel World" (5 min) over de produc­tie en het design, "Getting G'd Up" (6 min) over de pro-actieve regisseerstijl van Joseph McGinty Nichol, "The Master And The Angels" (7 min) over het overvloedige gebruik van martial arts in de film, "Angelic Attire" (3 min) over de exces­sieve garderobe van de drie dames, varierend van scuba-uitrusting tot onvervalste Tiroler-lederhosen, "Ange­lic Ef­fects" (7 min) over de speciale effecten zoals het kata­pul­teren van een race­wagen over een brug, en "Wired Angels" (3 min) over de ge­vechtssequentie in een steegje in China­town, dat wel héél erg veel lijkt op de beginscène uit The Matrix waarin Trinity (Carrie-Anne Moss) enkele van haar achter­volgers vakkundig in elkaar trapt. De scènes-sectie wordt verder nog aangevuld met vier minuten aan verwijder­de scènes en een dikke twee minuten aan bloopers op muziek van "Say It Ain't So" van Blink 182, hetgeen ook in de aftiteling verwerkt zit. En nu we het toch over muziek hebben, er zijn ook 2 video­clips aan de disc toegevoegd, "Independent Woman" van Destiny's Child (een irritant zeur­nummer dat me niet echt kan bekoren) en "Charlie's Angels 2000" van Apollo 440. Uiteraard mag ook een commentaartrack inge­sproken door McGinty Nichol niet ontbreken op een schijf als deze; alleen heeft de man niet veel interessants te zeggen, is niet van het regisseurskaliber van pakweg Ridley Scott of David Fincher, en stel je jezelf toch de vraag of inderdaad wel elke film een commentaartrack behoeft. Naast McG vind je ook filmografieën terug van Cameron Diaz, Lucy Liu, Drew Barry­more en Bill Murray. Bioscooptrailers dan. Van de film zelf heeft men een teaser trailer en een theatri­cal trailer ingelast, en voorts nog 3 cross-promo­tional trailers voor de films My Best Friend's Wed­ding, Vertical Limit en Almost Famous. Voor wie goed zoekt (of de gangbare kanalen op internet raadpleegt) zijn er nog drie paaseitjes verstopt tussen de geanimeerde menu's, namelijk een (zeer korte) clip met Diaz, Liu en Barrymore, een filmpje over hoe men Drew Barrymore het gezicht van LL Cool J heeft kunnen geven, en een achter de coulis­sen-filmpje met Sam Rockwell.

CONCLUSIE

Nog net te pruimen voor wie geen al te hoge verwachtingen koestert, maar alleszins is de commotie rond de film fel overroepen. Best te genieten met enkele flesjes bier; alcohol doodt immers hersencellen, nietwaar? Puristen en liefhebbers van meer artistieke films laten deze kelk echter beter aan zich voorbijgaan, tenzij ze kicken op Cameron Diaz in Oberbayern-kostuum. Voor wie van een leuke actiefilm houdt is Charlie's Angels alles­zins te prefe­re­ren boven de gemiddelde Schwarzenegger-meuk.