FILM
New Yorker Willie Conway (Timothy Hutton) speelt in zijn thuishaven piano in verschillende night clubs en bars. Zijn vriendin Tracy Stover (Annabeth Gish) is een aantrekkelijke advocate en het tweetal wil zich weldra gaan settelen. Tijdens het weekend keert Willie terug naar zijn geboorteplaats in het dorpje Knight’s Ridge voor een high-school reünie. Eindelijk zal hij zijn jeugdvrienden opnieuw ontmoeten en zien wat er van hen geworden is. Het is voor Willie ook meteen de ideale gelegenheid om ver genoeg van Tracy verwijderd te zijn en eens rustig na te denken over hun relatie, en vooral over zijn persoonlijke verlangens. Eens aangekomen in het kleine dorpje ontmoet hij als eerste zijn depressieve vader Dick (Richard Bright). Willie’s bezoek blijkt ook een goede reden te zijn om het merendeel van de overblijvende tijd door te brengen in bars met zijn schoolmakkers: Tommy Rowland (Matt Dillon) die een sneeuwruimersbedrijfje runt samen met Paul Kirkwood (Michael Rapaport) en Kev (Max Perlich). Dit drietal is nauwelijks geëvolueerd sinds hun schooltijd. Alle drie zitten ze nog steeds op een puberale manier aan te pappen en te dwepen met vrouwen. In het dorpje zijn ook enkele vriendinnetjes en ex-vriendinnetjes aanwezig, die voor een heus emotioneel mijnenveld zorgen. Misschien hierdoor dat Willie zich inlaat met het dertienjarige buurmeisje Marty (Natalie Portman), die een kalverliefde de kop voelt opsteken. Uiteraard is een relatie door het grote leeftijdsverschil momenteel uitgesloten.

Deze film van regisseur Ted Demme (bekend van Blow uit 2001 met Johnny Depp en Penélope Cruz) is een subtiel samengeweven mengsel van melodrama en zwarte komedie. Soms doet de film denken aan American Beauty van Sam Mendes, dan weer aan Happiness van Todd Solondz en in enkele meer gewelddadige scènes zelfs aan de film noir Very Bad Things van Peter Berg. Uiteraard is de uitwerking geen samenraapsel van eerdergenoemde films (dit kan ook niet aangezien ze allen na Beautiful Girls werden gemaakt) maar eerder een mengeling van de sfeer en de emoties die ze bij de kijker opwekken. Het acteerwerk in Beautiful Girls is erg goed, met een extra pluim voor Timothy Hutton, lolita-sterretje Natalie Portman, Matt Dillon en Uma Thurman (ook al beschikt ze slechts over één enkele scène waarin ze ten volle kan schitteren). Beautiful Girls gaat over het leven, opgroeien, de verschillen tussen man en vrouw en de problemen die met dit alles kunnen samengaan. Nergens is de film prekerig of overdreven melig. Het resultaat valt dan ook eerlijk en aangrijpend te noemen, zonder dat zelfrelativering en knipogen vermeden worden. Enkel het einde is een beetje té happy in vergelijking met de rest van de prent, maar dat is dan ook de enige vorm van kritiek die je zou kunnen hebben.

BEELD EN GELUID
Het full frame 1.33:1 (4:3) beeld herbergt een redelijk scherp beeld dat vrij is van vuiltjes en oneffenheden. Het contrast kon beter maar is zeker nog aanvaardbaar. De diepte van de kleuren zet deze trend voort en is redelijk, maar niet schitterend. Omdat het beeld pan&scan is halveren we de score voor beeld. Op het gebied van geluid krijgen we een Dolby Surround 2.0 soundtrack, die zich uiteraard voor een dialoogfilm vooral toespitst op het centerkanaal. De muziek wordt mooi verspreid over de drie voorste kanalen, terwijl het achterkanaal sporadisch wordt aangesproken voor enkele sfeergeluiden. De algemene sountrack is redelijk tot goed. Maar zeker meer dan voldoende voor een film als deze.

EXTRA’S
Hier vinden we enkele cross-promotional trailers terug.

CONCLUSIE
Deze film is het sprekende bewijs dat een melodrama niet noodzakelijk een synoniem hoeft te zijn van een ‘melig-drama’. Beautiful Girls springt geslaagd om met een uiteenlopende mengeling van gevoelens die deel uitmaken van opgroeien. De film belicht verder ook relaties, het groeien ervan en dit zowel langs de mannelijke als de vrouwelijke kant. Erg geslaagd!