FILM
In de jacht op een geheimzinnige en drieste bende landdieven in het mijnstadje Silver City slaan sheriff Lightning (Stephen McNally) en jonge scherpschutter Silver Kid (Audie Murphy) de handen in elkaar. Beiden zagen immers respectievelijk een boezemvriend en een vader sterven onder het terreurbewind van de bende. Maar hun queeste om de daders te berechten, loopt niet over rozen. Inwoners die meer weten over de landdieven houden namelijk de lippen stevig op elkaar en tot op heden heeft niemand de bende ontmoet die het nog kan navertellen. Ook romantische intriges belemmeren hun eerbare opdracht. Sheriff Lightning valt bijvoorbeeld halsoverkop voor Opal Lacy (Faith Domergue), waardoor hij blind is voor de webben vol leugens die deze femme fatale naarstig spint. Silver Kid loopt niet in zo’n valkuil, maar jaagt wel de sheriff in het harnas als hij een goed bewaard geheim over diens schietvaardigheid ontdekt. Na dagen van lynchende menigtes, ontploffende gevangenissen en achterbakse verdachtmakingen, zal de waarheid pas boven komen drijven in (jawel) een duel op leven en dood, nabij Silver Creek.

Vergeet het feit dat The Duel at Silver Creek bevolkt wordt door cowboys, sheriffs en paarden. Al de elementen die doorgaans verraden dat we met het westerngenre te maken hebben, zijn hier slechts een misleidende list van de regisseur en de scenaristen. The Duel at Silver Creek is een film noir, zonder twijfel. De spitante dialogen, doorspekt met insiderstaal, de venijnige kronkelingen van een aantrekkelijke femme fatale en de ironische, raspende voice-over van de protagonist, die ons alwetend door het verhaal loodst, zijn daar het levende bewijs van. Regisseur Don Siegel trekt resoluut de kaart van een handvol naïeve goeien, die zonder het zelf te beseffen gerold worden door meedogenloze tegenstanders en grijpt enkel in de derde act terug naar geijkte conventies uit het westerngenre. Dat een belangrijk deel van de productie zich ’s nachts afspeelt, versterkt nog de indruk dat een kettingrokende Humphrey Bogart ieder moment uit de schaduwen kan opduiken.

Een belangrijke scenariële flater, en een aanfluiting van een échte film noir, is echter het gebrek aan uitdieping van de karakters, die de film zeker verdiend had. De acteurs kwijten zich adequaat van hun taak, maar slagen er niet in een broodnodige derde dimensie aan hun personage toe te voegen. Elk van de protagonisten krijgt één karakterflauwte toegewezen en is voor het overige uit boordkarton opgetrokken. Toch weet het charisma van vooral Audie Murphy en Faith Domergue nog een zweem van aandacht vast te houden in de opeenvolging van behoorlijk voorspelbare plots.

Ondanks deze cruciale minpunten is The Duel at Silver Creek toch een film die je onverhoeds overvalt en onder je huid kruipt. Dank daarbij vooral Don Siegel, die met zijn economische doch efficiënte beeldvoering het beste haalt uit de beperkingen van een low-budget B-film. Reeds vroeg in zijn carrière hanteert de regisseur bovendien ook al de plotse uitbarstingen van subtiel gefilmd geweld en de thema’s van wraak en ontsnapping die een rode draad doorheen zijn Hollywoodjaren zouden trekken. Een trouwe leerling en vriend van hem, Clint Eastwood, zou diezelfde normen en waarden uitdragen in zijn eigen producties. Niet toevallig is Unforgiven, een western die een soortgelijke sfeer uitademt als The Duel at Silver Creek, aan Siegel opgedragen.

Wat eveneens gezegd moet worden ter verdediging van de film, is de mate waarin de productie nooit de pretentie heeft uit te stijgen boven haar roots als B-film. Andere regisseurs zouden wellicht willens nillens hun specifieke stempel op de film hebben gedrukt, maar Siegel eert in de eerste plaats het verhaal, hoe dunnetjes en achterhaald dat ook is. Mede daardoor straalt er een grote mate van eerlijkheid af van The Duel at Silver Creek: what you see, is what you get. In dit geval een simpel wraakverhaaltje met noir-elementen, wat obligatoire geweerduels en een vleugje romantiek voor de dames in de drive-ins. De ironie? Dat deze film ondanks haar bescheidenheid beter moet zijn geweest dan 80 procent van de A-films waaraan de print indertijd gekoppeld was.

BEELD EN GELUID
Voor een vijftig jaar oude, obscure B-film is het nutteloos een vlekkeloze print te verwachten. De kleuren zijn dan ook iets te vaal en onnatuurlijk op deze dvd, scherpte is vooral in de nachtscènes verre van optimaal, contrast en helderheid fluctueren van matig tot goed, en hetzelfde kan gezegd worden van de aanwezige filmgrain. Een aangenaam pluspunt is dan weer de relatieve afwezigheid van vuiltjes en krassen. Al bij al geen slechte beeldkwaliteit dus, maar zeker ook geen referentiemateriaal. Het geluid is doorgaans goed verstaanbaar en helder, maar de muziek lijdt nogal eens onder het aquariumeffect, wat vooral stoort tijdens de begingeneriek. De mono-soundtrack is dan ook een beetje als de film zelf: wat je er op voorhand van had verwacht. Niets meer, maar ook niets minder.

EXTRA’S
Het enige aanwezige bonusmateriaal, op de talloze audio- en ondertitelingsporen na, is een Trailer. Deze bewaart de heerlijke over-the-top verkoopstijl die vele B-films in de jaren vijftig hanteerden. De acteurs worden voorgesteld als waren het A-list Celebrities en hyperbolische slogans springen in vuurrode, uitvergrote letters van het scherm, maar toch is de trailer verbazingwekkend efficiënt in zijn enthousiasme. Maar misschien ligt dat eerder aan mij…

CONCLUSIE
The Duel at Silver Creek hoeft voorlopig niet in gulden letters te worden bijgeschreven in het grote westernboek. Toch bezit de film voldoende troeven om een publiek dat vermaakt wenst te worden 75 minuten onverveeld te houden. Beeld en geluid zijn eerder adequaat dan spectaculair te noemen en de enige extra is een leuke, ouderwetse trailer. Voor liefhebbers van B-films en westerns is deze titel dan ook ongetwijfeld een verdienstelijke aanwinst voor de dvd-plank.