FILM
Vraag aan acteurs waar ze van dromen, wat hun echte ambities zijn, en slechts zelden zal het antwoord met het acteervak van doen hebben. Sommigen, zoals Jeroen Krabbé, voelen zich geroepen het schilderspenseel ter hand te nemen. Anderen, hun aantal is te talrijk om hier te vernoemen, zoeken heil in een zangcarrière. Maar dé nummer één als het op aspiraties van acteurs aankomt, is zonder twijfel regisseren. In gerenommeerde filmlanden als Amerika en Frankrijk is deze trend al decennia aan de gang en ze lijkt nu ook overgewaaid naar onze contreien. Een goed voorbeeld is Hilde Van Mieghem, die enkele jaren geleden voor het eerst plaatsnam àchter i.p.v. voor de camera. De resulterende kortfilm, De Suikerpot, werd redelijk goed onthaald door critici en filmfestivalpublieken en dus kon een overstap naar het langere werk niet uitblijven. Met De Kus maakt de cineaste dan ook haar regisserend langspeeldebuut.

De plot neemt de vorm aan van een klassiek coming-of-age verhaal. Sarah, een zestienjarig meisje, droomt ervan professioneel danseres te worden, maar haar apathische ouders schenken daar nauwelijks aandacht aan. Niet verwonderlijk dus dat wanneer Sarah Nederlander Vic ontmoet, die haar wél wenst te helpen in haar ambitie, ze meteen op hem verliefd wordt. Wat ze in al haar naïviteit niet doorheeft, is dat Vic haar feitelijk wil rondelen als fris, jong blaadje voor een stel geile hoerenlopers. De manipulaties van de Nederlander drijven bovendien een wig tussen Sarah en haar ouders. Het meisje wil van huis weglopen, en samen met Vic een nieuw leven opbouwen. Maar zal ze op tijd doorhebben wat haar nieuwe vriend met haar van plan is, voordat haar jonge leven een dramatische wending krijgt?

Uit bovenstaande beschrijving is al op te maken dat De Kus drijft op een zee van clichés. Op zich niets mis mee, zolang je er maar creatief mee omspringt. Maar juist daar wringt het schoentje. Hilde Van Mieghem heeft in haar lamentabel scenario niet de minste moeite gedaan de platgetreden paden van soap-achtige verhaallijnen en goedkoop sentiment te verlaten. Erger nog: ze injecteert het script met een beladen sérieux, alsof zij de eerste is die een dergelijk verhaal vertelt. Ze tracht m.a.w. een slechte weekendfilm van veertien in een dozijn te verkopen als integere cinema. En faalt bijgevolg grandioos. Het is hetzelfde probleem dat ook al De Suikerpot kwelde, alleen vermenigvuldigt de cineaste in haar langspeeldebuut het opgeklopte drama met een exponentiële factor, waardoor de clichés worden uitvergoot en ontmaskerd als een holle doos vol pompeuze lucht. Van Mieghem steekt haar scenario vol met bij de haren getrokken conflict, maar puurt er geen drama uit, laat staan empathie. En dan zwijg ik nog discreet over de complete ongeloofwaardigheid van de lachwekkende dialogen, die de ‘boodschap’ van het verhaal er nog eens vingerdik opleggen.

De wijze waarop de regisseuse dit alles in beeld brengt, getuigt bovendien ook niet van veel inzicht in het filmisch medium. De Kus heeft veel weg van gefilmd toneel. Nu is dat in een praatfilm niet altijd te vermijden, maar het frame is hier steevast gevuld met saaie, oninteressante composities, die niet in staat zijn een emotie aan de kijker op te dringen en erop lijken te vertrouwen dat acteurs de aandacht van de kijker wel zullen vasthouden. Niets is helaas minder waar. Fedja Van Huêt zet een ridicuul archetype van een slechterik neer, waardoor hij zo lijkt weggelopen uit een straight-to-dvd actiesequel. Jan Decleir bewijst dat ook hij de bal wel eens misslaat, serieus misslaat zelfs in dit geval, in zijn enerverende bijrol als Sarah’s vader. En Hilde Van Mieghem haalt als vanouds haar aloude trukendoos nog eens boven in de moederrol door schreeuwen, tieren en zogezegd dronken waggelen te verwarren voor acteren.

Is er dan geen enkel lichtpunt te ontdekken in deze draak van een film? Toch wel: als de protagoniste laat Marie Vinck, nota bene de dochter van de cineaste, een positieve indruk, niet zozeer door haar nogal doordeweekse vertolking, maar door haar présence op het scherm. Zij is de enige factor die mij ervan weerhoudt deze slechte prent het predikaat ‘onbekijkbaar’ toe te kennen. Maar ze blijft een eenzame roos in een grasveld vol verdorde brandnetels. In veel opzichten is De Kus symptomatisch voor de ‘oude’ Vlaamse film zoals die al decennia bestaat en waar slechts met horten en stoten komaf mee wordt gemaakt door het huidige audiovisuele beleid. Gekenmerkt door een scenario die naam niet waardig, volgestouwd met opgeklopt drama en hemeltergende dialogen. Bevolkt door acteurs die niet doorhebben dat filmvertolkingen heel wat minder grotesk dienen te zijn dan op de planken. En in beeld gebracht met de visuele flair van een platgereden egel. Maar ergst van al is de doemsfeer, die geen straaltje humor laat doorschemeren (zie ook: De Indringer). Vergelijk De Kus maar met dat andere regiedebuut van die andere acteur: Ordinary People, en je begrijpt meteen wat ik bedoel. Robert Redford heeft inmiddels een Oscar op zijn schouw staan. Misschien dat Hilde Van Mieghem voor De Kus ook wel een prijs verdient. Een Gouden Framboos zou in haar woonkamer alvast niet misstaan.

BEELD EN GELUID
De Kus is nog geen jaar oud en dus hoeft het niet te verbazen dat beeld- en geluidskwaliteit van een degelijk niveau zijn. Zwartniveaus, kleurenweergave en contrasten zijn allen goed zonder meer. Negatief punt is wel dat de hoeveelheid filmgrain te hoog ligt voor een recente productie als deze. Verzachtende omstandigheid is hierbij wellicht dat de film voor een habbekrats geschoten werd en de pellicule dus waarschijnlijk niet de hoogst mogelijke kwaliteit had. De dvd bevat twee audiotracks: één 5.1-spoor en een stereospoor. Beide zijn helder en duidelijk, maar aangezien De Kus weinig ruimte biedt aan interessante soundscapes, worden de achterste boxen in de 5.1-mix maar weinig aangesproken.

EXTRA’S
Een doordeweekse Trailer, die in anderhalve minuut hetzelfde verhaal vertelt waar Hilde Van Mieghem anderhalf uur voor nodig had, is de enige aanwezige extra.

CONCLUSIE
De Kus is een krampachtige, zwaarmoedige, clichématige zedenles van een weinig begaafde regisseuse en scenariste. De enige reden om eventueel, als het echt niet anders kan, toch deze film te zien, is de charmante vertolking van Marie Vinck. Beeld en geluid zijn van een degelijk niveau, maar op vlak van extra’s is dit een kaal schijfje. Samenvattend: een film die perfect als voorbeeld kan dienen voor hoe het níet moet.