FILM
Een seriemoordenaar daagt in Rome de politie uit voor een online partijtje videopoker. Wanneer de politie vijf maal na mekaar wint blijft er een slachtoffer in leven, anders volgt een nieuwe moord, voor het oog van de webcam. Rechercheur Anna Mari (Stefania Rocca) wordt door de moordenaar uitgekozen om het spel in goede banen te leiden.

The Card Player is nergens spannend of opwindend en dit heeft voor het grootste deel te maken met de methode die de seriemoordenaar hanteert. Online videopoker spelen is even spannend als zondagochtend met tante Helena naar een ruilbeurs voor Argentijnse kantklossers gaan in een marineblauw matrozenpak. Kijken naar een film waarin mensen de helft van de tijd videopoker spelen, ook al wordt dit gekoppeld aan een seriemoordenaar, is nog drie keer saaier. Het scenario van deze film rammelt langs alle kanten. Speurders krijgen plotse onverklaarbare invallen, beginnen lukraak aan een zoektocht en gebruiken opzoekingsmethoden die zelfs door het kleinste kind onder de noemer "fake" te klasseren zijn. Nog erger is het gesteld met de dialogen. Geen idee wie deze teksten geschreven heeft, maar het moet wel iemand zijn die de Engelse taal niet machtig is. De conversaties tussen de personages zijn onbedoeld lachwekkend zodat een plaatsvervangende schaamte zich bij de kijker opdringt. De personages zijn ééndimensionaal, en omdat ze geen achtergrond of plaatsing krijgen binnen het geheel is het onmogelijk om ook maar iets voor hen te voelen. Het feit dat verhaallijnen doodlopen omdat er zonder veel aanleiding personages het loodje leggen is eveneens niet bevorderlijk voor de logica binnen de prent. Hoofdrolspeelster Stefania Rocca is een beetje de Italiaanse versie van Franka Potente. Op gebied van expressie en stijl is de actrice zeker degelijk, wanneer men haar Engels laat spreken waarbij ze te pas en te onpas de klemtonen verkeed legt is het ook bij haar huilen met de pet op. Hetzelfde kan gezegd worden over alle andere Italiaanse acteurs van de prent. Sommigen onder hen spreken met een feilloos Engels accent omdat hun stem achteraf werd vervangen door die van Britse toneelacteurs. Dan hebben we nog niets gezegd over de verwarrende en inconsistente montage. Er wordt zodanig onlogisch geknipt en gejumpcut dat zelfs een ervaren tijdsreiziger er een jetlag aan zou overhouden. De enige positieve noot aan de film zijn de outdoor-beelden. Mooie belichting, leuke locaties en leuke sfeer. Jammer genoeg kunnen deze schrale momenten, er zijn er slechts een drietal in de film, het eindresultaat niet meer reanimeren. De beste scène in de film is die waar een Britse politieinspecteur alleen op onderzoek uittrekt in de buurt van een boshutje. Dit heeft ook te maken met het feit dat er geen woord gezegd wordt, en gedurende een fractie van een seconde het visuele aspect van de film het eventjes overneemt. Jammer genoeg is ook dit moment van veel te korte duur.

Dario Argento heeft heel wat stijl, dat bewees hij o.a. met Suspiria, Inferno, The Bird With The Crystal Plumage en Deep Red. Hij vermengt invloeden van Hitchcock met gotische horror van Mario Bava. Door hem werd Giallo op de cinemakaart geplaatst als subgenre. Jammer genoeg is de man een beetje het spoor bijster aan het raken. The Card Player is dan ook een overbodige film binnen een rijk gevuld en sterk van kwaliteit wisselend euvre. Wat ons betreft mag de man eindelijk werk beginnen maken van het derde deel in zijn sublieme Mother-trilogie.

BEELD EN GELUID
Het beeld van deze transfer staat met een non-anamorfische 2.35:1 aspect ratio op DVD. Het contrast bevat diepe zwarttinten en de kleuren zijn mooi verzadigd. Vooral de nachtscènes ogen voortreffelijk. De hele film werd ook lichtjes bewerkt met een kleurenfilter om een grauwere sfeer neer te zetten. Het enige nadeel aan het beeld is dat het niet anamorfisch is, een doodzonde voor een recente film als deze. De geluidskwaliteit is optimaal. Vooral de muziek klinkt heel breed en dynamisch bij de DTS track. De dialogen zijn goed verstaanbaar en er is negens sprake van ruis of andere onvolmaaktheden.

EXTRA'S
Naast de bioscooptrailer herbergt deze release nog twee andere extra’s. Bij een korte blik van ongeveer tien minuten achter de schermen zien we de regisseur en de crew aan het werk. De beelden worden afgewisseld met enkele korte interview-fragmenten. De promo-reel is een kort filmpje dat gemonteerd werd op muziek. We zien lukraak enkele scènes en special effects de revue passeren. Best wel leuke extra’s, alleen is de hoeveelheid een beetje magertjes. Hoe dan ook, voor dit soort film hebben we zeker niets te klagen.

CONCLUSIE
The Card Player is de op één na slapste film van Dario Argento (Phantom Of The Opera heeft aan deze film nog geen concurrentie). De regisseur probeert mee te gaan met zijn tijd maar verloochend hierdoor teveel zijn eigen visuele stijl. Vooral het slappe scenario en de lachwekkend slechte dialogen doen deze film terminaal de das om. Zonde, want de technische prestatie van deze DVD-release is erg degelijk.