FILM
Pier Paolo Pasolini zoekt voor zijn eerste deel van wat hij noemde "De Trilogie van het Leven" inspiratie bij de Middeleeuwse schrijver Boccaccio's Decameron. In de voorafgaande periode had hij Gospel According to Saint Matthews gedraaid, een film waarmee hij de ogen van de filmliefhebbers en gelovigen op zich vestigde, een zeer persoonlijk en aparte vertelling over het leven, het lijden en de dood van Jezus Christus. Daarna gooide hij het over een andere boeg met klassieke verfilmingen van de Griekse treurspelen Oedipus en Medea. In 1971 ziet Il Decameron het licht, een reeks van zeven los van elkaar staande verhalen uit het beroemde werk van de Italiaanse meester. Met The Canterbury Tales en Fiore Della Mille E Una Notte (Verhalen Van Duizend En Eén Nacht) zal hij de trilogie drie jaar later afmaken.

In de aangebrande verhalen van Boccaccio – typisch seksueel getint en boertig naar Middeleeuwse stijl – vindt Pasolini materiaal dat goed bij zijn eigen mentaliteit en overtuiging past. Boccaccio steekt de draak met eigentijdse misbruiken en seksuele remmingen, meestal opgelegd door de goegemeente of door de kerk, hekelt de kern tout court en verhaalt over de brutaliteit van en tegen burgers en buren die toentertijd als normaal werd beschouwd: moord werd niet altijd bestraft en gold vaak als vergelding voor het onteren van een maagd en/of de familieeer, het wegnemen van geld of het bewust bedriegen van anderen. Pasolini, niet vies van perversie en de donkere kanten van de menselijke seksualiteit, vindt de verhalen van Boccaccio amusant en herkent zich in diens misprijzen voor de officiële kerk .

De negen verhalen, naar het gevoel van uw dienaar niet gespeend van naïviteit en vaak in hoge mate slaapverwekkend zonder echte dramatische ondertoon en eerder oppervlakkig zoals de liederen van rondtrekkende marktzangers, vertellen op humoristische en guitige wijze over een paardenkoper die zich twee keer zijn geld laat afpakken door zwendelaars, maar uiteindelijk enkele dieven uit de kerk verjaagt en er met de ring van de pas overleden bisschop van doorgaat; een man die zich voor doof uitgeeft om alzo tuinman in een nonnenklooster te worden waar hij niet alleen elke nacht alle 9 nonnetjes, maar uiteindelijk hun zuster overste moet bevredigen; een vrouw die bijna door haar man op overspel betrapt wordt, de minnaar in een groot wijnvat verstopt en haar echtgenoot vertelt dat het een mogelijke koper is, vervolgens haar man zo ver drijft dat hij voor de koper de binnenkant van het wijnvat gaat herstellen terwijl haar minnaar haar neukt en zij ondertussen haar man aanmoedigt van over de rand van het wijnvat; drie broers die wraak nemen op de jonge stalknecht die met hun zusje heeft geslapen; een jong meisje dat omdat het warm is op het dak slaapt, maar eigenlijk haar minnaar ontvangt; een pastoor die de vrouw van zijn gastheer neukt onder het mom dat hij haar in een paard kan veranderen; een groep schilders die zonder inspiratie zit, etc.

Pasolini plaatst zichzelf in de film als schilder die een opdracht heeft in een klooster en die tot de slotsom komt dat het dom is om een voorstelling te schilderen die je je zoveel beter in je hoofd kan voorstellen. Zo waar het beste verhaal uit de cyclus met een eigentijdse gedachteloop die tot nadenken stemt.

Il Decamerone heeft geen eigenlijk dramatisch verloop. De filmpjes volgen mekaar in willekeurige volgorde op zonder zichtbaar of aanwijsbaar verband. Pasolini wikkelt ze in prachtige, realistische decors, heel nauwkeurig ontworpen en die de Middeleeuwse sfeer en het Middeleeuwse straatbeeld voor onze ogen tot leven brengen. Wellicht zijn we als westerlingen té ver weggegroeid van de denkpatronen, de symboliek en de leefwereld van onze voorouders van 500 à 600 jaar geleden om in de verhalen dié tekens te zien die ze zo populair maakten en die voor hun het equivalent waren van romans uit onze tijd of zelfs televisie, waarbij de film zich uiteraard in ieders hoofd vormde met de elementen en de sfeer die voor handen was in Middeleeuwse huishoudens, op markten en in brasseries. Het is voor Pasolini meegenomen dat hij zich kan laten meedrijven op de kritiek van Boccaccio op de gebruiken en vooral de misbruiken van de kerk, het bijgeloof en de onzinnige wetten en voorschriften die door de heilige mannen werden opgelegd. Pasolini zet ze uitgebreid in de verf door de pastoors als geile bokken af te schilderen en bedriegers van gemeen recht en hun oversten als complete schoften en doortrapte machtsmisbruikers.

BEELD EN GELUID
De kwaliteit van het beeld van Il Decameron is ondanks de ouderdom van de film van een goede kwaliteit. Hier en daar nog wat witte stippen en een beschadiging, maar over het algemeen zeer aanvaardbaar met een transfer die goed is uitgevoerd en een enkel compressiefoutje.Het geluid staat in mono en de klank is niet bijzonder realistisch, dof bij momenten, scherp soms alsof men bij het nasynchroniseren in een metalen doos heeft gestaan, maar meestal alsof ie er is opgeplakt. De ondertiteling bevat niet altijd voldoende tekst om de verhaaltjes makkelijk te begrijpen, maar Italianen ratelen dan ook tegen een tempo dat moeilijk in een fatsoenlijk leesbare ondertitel te vatten is. Een probleem dat vaker voorkomt.

EXTRA'S
Deze dvd bevat de Originele Bioscooptrailer en de Andere Trailers van de trilogie.

CONCLUSIE
Il Decameron is geen film in de normale zin van de betekenis met een begin, een ontwikkeling en een slot en zijn impact is dan ook beperkt, tenzij men een grote liefhebber is van kortverhalen uit de Middeleeuwen. Extra's zijn er eigenlijk niet en de klank van de film is niet bijster goed van kwaliteit. Het beeld daarentegen is aanvaardbaar. Voor liefhebbers.