FILM
De ambitieuze onderzoeksjournalist John Tanner (Rutger Hauer) krijgt op een dag van CIA-agent Lawrence Fassett (John Hurt) te horen dat zijn drie beste vrienden in werkelijkheid gevaarlijke Russische spionnen zijn. Tijdens het jaarlijks reünieweekend van de bende, moet Tanner proberen om zijn voormalige vrienden uit de tent te lokken en te ontmaskeren…

"It will be a weekend to remember...if they survive it!"

Als je denkt dat het maken van The Exorcist: The Beginning een ware ramp was, dan moet je maar eens op zoek gaan in naslagwerken van de moderne cinema of op het internet naar de vele problemen die de legendarische Sam Peckinpah keer op keer tegenkwam. Verhalen van vertragingen, onnodig geldverlies, ruzies (met als dieptepunt Charlton Heston die dreigde om de eigenzinnige regisseur neer te sabelen op de set van Major Dundee) en pesterijen op de set door de regisseur staken steeds de kop op tijdens de productieprocessen van de films van "Mad Sam", die zich steeds meer te buiten ging aan drank en drugs. Dit maakte dat Peckinpah dikwijls hardhandig van filmprojecten verwijderd werd of dat men hem de artistieke vrijheid afnam. Wat er dan weer voor zorgde dat de 'moeilijke' films pijnlijk op hun bek gingen aan de bioscoopkassa's, zodat geldschieters niet meer wilden samenwerken met de regisseur.

Sommige beweren dat Peckinpah steevast overhoop lag met half Hollywood, zodat zijn vleugels geknipt werden, wat hem dan enkel maar creatiever maakte! De rebelse filmmaker leverde hoe dan ook enkele niet te onderschatten parels van de moderne cinema af - denk maar aan de revolutionaire western The Wild Bunch ('69), het gewelddadige wraakdrama Straw Dogs ('71), het keiharde The Getaway ('72) en de onderschatte oorlogsprent Cross Of Iron ('77) - en lag zijn tijd ver voorruit. Actiemaestro John Woo (Hard-Boiled, Face/Off) en grindhouse-goeroe Quentin Tarantino (Reservoir Dogs, Kill Bill) zijn beiden sterk beïnvloed door het werk van Peckinpah.

Na het commercieel redelijk succesvolle, maar door de critici maar lauw onthaalde Convoy ('78) zou het vijf lange jaren duren voor de fans een nieuwe film van Sam Peckinpah op het grote scherm konden gaan bezichtigen, met het op Robert Ludlum's roman gebaseerde The Osterman Weekend. Ook toen was het werk van Robert Ludlum "hot property", net als nu met de succesvolle The Bourne Identity-films, dus het was alleen een kwestie van tijd wanneer hier een filmversie van zou volgen. Beginnende producenten Peter S. Davis en William N. Panzer, nu beiden vooral bekend - of beter gezegd berucht - van de steeds voortdurende Highlander-franchise, zagen brood in een verfilming en zo geschiede…

Alles ging aanvankelijk prima, van de financiële kant tot de nodige verzekering en het castingproces. Maar dan werd Sam Peckinpah ingehuurd om de film te regisseren, welke overigens dolblij was dat hij eindelijk nog eens kon (lees: mocht) regisseren! Vanaf toen liepen de opnames allerhande vertragingen op, doordat de toen al doodzieke man zijn moeilijke reputatie weer eer aandeed. Eerst waren er strubbelingen over de cast en crew, daarna begonnen de financiële instellingen moeilijk te doen en na een faliekant afgelopen test-screening, waarop toeschouwers verontwaardigt de zaal verlieten, werd Peckinpah ontslagen.

Van de 116 minuten durende originele versie was niet veel meer over toen The Osterman Weekend op 14 oktober 1983 de Amerikaanse bioscopen bereikten. De producenten hadden zodanig de schaar in de prent gezet (vooral in het begin en het einde van de film), dat er uiteindelijk 20 minuten beeldmateriaal op de vloeren van de montagekamer achterbleef. Wij hebben beide cuts gezien en hoewel de langere Peckinpah-versie onze voorkeur geniet door extra diepgang en enkele ruwe kantjes, eigen aan de legendarische regisseur, is de 96 minuten durende bioscoopversie ook een intrigerende thriller. De cast is indrukwekkend en het geleverde acteerwerk is dan ook erg goed. Vooral Rutger Hauer (Blade Runner, Sin City) en Craig T. Nelson (Poltergeist, The Skulls) zijn uitstekend. Het deed ons tevens plezier om de onderschatte cult-actrice Meg Foster (They Live, Blind Fury) nog eens aan het werk te zien.

The Osterman Weekend werd destijds door de critici met gemengde gevoelens onthaald. Sommige vonden het geslaagde afsluiter van een hobbelige, maar kleurrijke carrière, andere vonden het maar een onevenwichtige productie. Wij zijn eveneens van de eerste mening toegedaan. The Osterman Weekend is een broeierige spionagethriller, met politieke en psychologische spanningen. De onderliggende boodschap van de schadelijke invloed van de media was zijn tijd mijlenver voorruit en is in deze post-9/11 tijden actueler dan ooit. Peckinpah zou tevens Peckinpah niet zijn als de film geen actie zou bevatten. De aanwezige actie- en geweldscènes zijn intens en dynamisch, met een perfecte dosering van slowmotion.

Sam 'The Man' Peckinpah bezweek op 28 December 1984 aan een beroerte. The Osterman Weekend werd zijn laatste volwaardige bioscoopfilm.

BEELD EN GELUID
Dutch FilmWorks wilde zich blijkbaar teveel moeite besparen en zwierde gewoon de beschamend slechte eerste uitgave in de keepcase. Dit wilt zeggen géén origineel 1.85:1 beeldformaat, maar een transfer van een versleten videocassette. Het 1.33:1 beeld oogt onscherp, met een zwartniveau variërend tussen ondermaats tot middelmatig. Contrast is beperkt en de kleuren ogen gedateerd. Er is filmgrain aanwezig en we hebben ook enkele videostoringen en digitale compressiefouten waargenomen. Het beeld is daarbovenop niet vrij van vuiltjes en beschadigingen. De Engelse Dolby Digital Mono-track klinkt beperkt, soms scherp en gedateerd. De dialogen zijn op hun beurt goed te verstaan, maar klinken af en toe vervormd en onnatuurlijk. Er is gedurende heel de film een lichte ruis aanwezig.

EXTRA'S
Waar DFW tekortschiet op het gebied van beeld en geluid, leveren ze topwerk qua bonusmateriaal! Eerst hebben we de lang verloren gewaande originele 116 minuten versie van regisseur Peckinpah. Ondanks de film afgenomen is van een versleten Betamax-bron en zodoende een softe aanblik en afgewassen kleuren heeft, is het een ongelofelijk waardevolle toevoeging. Leuk en interessant om de veranderingen van de producenten te zien! Alpha to Omega: Exposing The Osterman Weekend (78 min.) is een diepgravende en eerlijke documentaire, die handelt over het moeilijke ontstaan en het afmattende productieproces van Peckinpah’s laatste film. Producenten Peter S. Davis en William N. Panzer leiden de kijker door een lawine aan informatie en anekdotes, maar ook de rest van de belangrijkste cast en crewleden komen aan het woorden. Wel ironisch dat de filmbeelden hier wél in widescreen zijn! De originele bioscooptrailer en een fotogalerij, bestaande uit een 16-tal setfoto’s en production stills, is het volgende wat we tegenkomen. Het nut van de onvolledige 'selected' bio- en filmografieën hebben we nooit begrepen, maar er zijn er wel aanwezig voor regisseur Sam Packinpah en acteurs Rutger Hauer, Dennis Hopper en John Hurt. Wil je nog meer informatie over het maken van de film? Dan kan je de Nederlandse productienotities (5 pagina’s) nog even nalezen. Afsluiten doen we met cross-promotional trailers van Straw Dogs, Spartan, Stander en Highlander II.

De twee schijfjes huizen in een stevige keepcase, met een chique en glimmende kartonnen sleeve.

CONCLUSIE
Geslaagde spionagethriller van de legendarische regisseur Sam Peckinpah (The Wild Bunch, The Getaway), naar de gelijknamige bestseller van spionageauteur Robert Ludlum. Spijtig dat DFW buiten uitstekende extra's en de glossy verpakking, niets maar dan ook 'géén fluit' moeite heeft gedaan om de technische specificaties te verbeteren! Een pijnlijke gemiste kans, aangezien de film in alle omliggende landen wel goed is uitgebracht (anamorfisch 1.85:1).