FILM
Brittney Havers (Susan Ward), de kampioene volleybal in een school in Miami waar het charcuterie-gehalte van de dames een belangrijke factor tot succes schijnt te zijn, ziet op een avond hoe haar vader - pardon, haar stiefvader - Niles Dunlap (Tony Denison) nogal hardhandig wordt aangepakt door een "incassoman" (Ski Carr). De dag daarop krijgt Dunlap, nochtans een ervaren piloot, een vliegtuigongeluk. De politie merkt dat de bekabeling is doorgeknaagd door ratten, en denkt aan een afrekening. Maar wie heeft er een alibi voor zijn dood? Zijn stiefdochter Brittney alleszins niet, want die krijgt tot haar grote verbazing te horen dat op een belachelijke studietoelage na, stiefpapalief haar compleet gepluimd heeft. Al het geld gaat in een trust en zo naar goede doelen, tenzij er zich een bloedverwant van Brittney aandient. En van alle mensen op de wereld is dat uitgerekend Maya King (Leila Arcieri), het grootste stuk uitschot van de school. Aanvechten voor een rechtbank helpt niet: na een DNA-test blijkt Maya wel degelijk de onechte dochter te zijn van Niles Dunlap. Of toch niet? Doctor Julian Haynes (Joe Michael Burke), de lijkschouwer, heeft namelijk wat te verbergen. En wát hij dan wel te verbergen heeft, zou het daglicht nooit zien als verzekeringsinspecteur Terence Bridge (Isaiah Washington) niet zo diep zou beginnen graven naar de waarheid...

Disney heeft zeker niet het monopolie op direct-to-video sequels; ook voor enkele films uit de Sony-catalogus zijn er enkele sequels geproduceerd die weinig tot niets met het origineel te maken hebben. Zo zijn er een tweede en derde deel van Cruel Intentions, waarbij in het origineel Sarah Michelle Gellar, Ryan Philippe en Reese Withersoon als schaakstukken tegenover elkaar op het bord worden gezet, en ook de redelijk originele thriller Wild Things van John McNaughton is hetzelfde lot beschoren. De sequels bevatten niet eens dezelfde personages, laat staan dezelfde cast, als het origineel, maar zijn varianten op dezelfde verhaallijn: twee vriendinnen die nogal bedreven zijn in de sapphijnse liefde, maar die voor de buitenwereld doen alsof ze elkaars bloed kunnen drinken, hebben een groots opgezet en ingewikkeld plan bedacht om een groot bedrag afhandig te maken, liefst uit een verzekeringsfonds, een erfenis, een trust, en bij voorkeur uit alledrie. De gimmick van de originele Wild Things is dat de kijker voortdurend op het verkeerde been wordt gezet, en de plot helemaal anders in elkaar blijkt ineen te zitten dan je aanvankelijk dacht. Dit in het achterhoofd houdend, is deze Wild Things 2 niet meer of minder dan een doordrukje dat uitgaat van hetzelfde idee.

En dan komt de film een stuk minder verrassend over, want je weet ongeveer op voorhand wat het recept gaat zijn, want de ingrediënten zijn hetzelfde. Een middelbare school vol uitermate hitsige tieners waarvan je eerst uitgebreid de vormen en maten eens kan bestuderen achter halfnatte pakjes, als achtergrond de Everglades en de daarin huizende alligators, die perfect gerief zijn om onder meer overbodige lijken bij te dumpen, vervolgens een samenzwering om een grote som geld afhandig te maken, gevolgd door één of meerdere daders die beginnen te flippen, een onevenredig deel van de koek trachten te forceren en dan als afsluiter enkele moordpartijen tot enkel de slimste onder hen uiteindelijk met de totale cheque gaat lopen. En dan tijdens de aftiteling - zelfs dat is afgekeken van het origineel - een paar shots van de ontbrekende puzzelstukjes in het vertelraamwerk, om diegenen die de plot nóg niet door moesten hebben, nog eens de pap in de mond te duwen. Een goed recept dus, maar zeker niet echt geschikt om een sequel mee te brouwen, vermits het déja-vu gehalte ten opzichte van de originele film erg groot is. Er is toch één belangrijk verschil: de A-list van acteurs is niet vervangen door een B-list, maar door een C-list. Er wordt geen enkele moeite gedaan om ook maar iets van de aanpak van de originele film te wijzigen, tot en met de maniertjes die de acteurs ten berde brengen. De originele film was overigens berucht voor het triootje tussen Denise Richards, Neve Campbell en Matt Dillon, dat hier door ander acteurs met een al even fraaie voorgevel wordt overgedaan, maar in een gelijkaardige setting, inclusief het afsluitende shot waarin één van de dames - in dit geval Susan Ward, in de originele film Neve Campbell, haar topje uittrekt. Wat de vorige film in elk geval ook nog in huis had was een schitterende nevencast, met onder meer Kevin Bacon en een ronduit briljante vertolking van Bill Murray. In deze film moeten we het stellen met compleet onbekende acteurs, die meestal zeer goed naar het eerste deel in de Wild Things-franchise hebben gekeken vooraleer ze hun lijntjes hebben ingestudeerd; de dialogen zijn erg kunstmatig. Het eindresultaat is bekijkbaar, maar het verrassings-element is compleet zoek.

BEELD EN GELUID
Voor deze direct to video-sequel is geopteerd voor een anamorfisch 1.85:1-beeld met een redelijk constante, goede kwaliteit. Het contrast is goed, de kleuren zijn natuurlijk, het beeld zelf een beetje korzelig maar niets wat niet door de beugel kan, alleen is de scherpte soms een tikkeltje te veel kunstmatig opgepept. Verder zien we bijna onvermijdelijk aliasing in de rotorbladen van de moerasboot en onder meer ook in de schappen van de wijnkelder. De voornaamste geluidstrack is een Engelse Dolby Digital 5.1-track met een bitrate van 448 Kbps die netjes gericht is, de surroundkanalen en de subwoofer goed aanstuurt en de muziek, die overigens net als de film zelf een doordrukje is van die van de eerste film met jazzy saxofoonthema's, netjes en breed uitgesmeerd door het geheel breit.

EXTRA'S
Naast de trailers voor de film zelf en voor Ride Or Die is er toch nog blijkbaar ruimte gevonden voor een 22 minuten durende documentaire "Making The Glades". Naast de gebruikelijke promotionele wederzijdse ophemeling is er toch nog ruimte voor wat waardevolle achtergrondinformatie over de produktie. Wel best niet te bekijken voordat je de film zelf hebt gezien.

CONCLUSIE
Wild Things 2 probeert het kunstje van de originele Wild Things nog eens opnieuw op te voeren, zij het met minder overtuigingskracht. Okee maar niet meer dan dat.