FILM
John Clark leidt een ogenschijnlijk ideaal leven. Hij heeft een vaste, goed betalende job, een liefhebbende en al even succesvolle echtgenote, twee schatten van tienerkinderen en een uitgebreide sociale vriendenkring. Maar toch heeft John het gevoel dat hij iets mist, een vonk die zijn voorspelbaar voortkabbelende bestaan opnieuw met energie kan injecteren. Op de dagelijkse metrorit van werk naar huis vindt hij die vonk, wanneer hij een knappe jonge vrouw aan het raam van een dansschool ziet staan. Haar verschijning zet hem ertoe aan om danslessen te nemen, buiten weten van zijn echtgenote om. Samen met zijn eclectische groep medestudenten ontdekt hij de aanstekelijke passie van de tango, de wals en de samba. Zij weten John zelfs te overtuigen deel te nemen aan een plaatselijk kampioenschap. Johns vrouw weet echter nog altijd van niets, en zij huurt wantrouwig een detective in om na te gaan om hij er misschien een minnares op nahoudt.

Als bovenstaande plot enigszins bekend overkomt, dan is dat geen toeval. Shall We Dance is immers een remake van de gelijknamige Japanse film uit 1996. De Amerikaanse scenaristen vonden blijkbaar dat het origineel erg veel goede ideeën bevatte, want het verhaal verschilt maar weinig van de Japanse versie. De veranderingen die wél werden doorgevoerd, situeren zich voornamelijk op het vlak van tempo en zorgen voor een prent die moeiteloos voor de volle 102 minuten blijft entertainen. Vooral de eerste helft van de film is een lust om te bekijken: er valt geen grammetje overtollig scenariovet te bekennen, de goed geschetste karakters krijgen ampel de kans om zich aan het publiek kenbaar te maken en de nauwgezet gepositioneerde humor weet continu een glimlach aan de kijker te ontlokken. Ook het laatste half uur (inclusief een hyperromantische epiloog die niet in de Japanse versie zat en bij sommigen – maar niet deze reviewer – wellicht als te gladjes gehollywoodiseerd zal overkomen) bevat veel memorabele scènes, maar de twintig minuten tussen de goede delen in, zorgen er bijna voor dat de film van de rails gaat.

De oorzaak hiervan ligt grotendeels bij Jennifer Lopez. Ieder personage in de film heeft zijn doel en functie en is goed in de plot geïntegreerd, maar haar personage schijnt onnodig op de voorgrond getrokken te worden. Natuurlijk is zij een grote ster, wiens naam alleen al voldoende is om kijkers te trekken, maar betekent dat ook dat zij ineens het onderwerp moet worden van een nodeloos uitgesponnen en overdreven melodramatische subplot? Niet in de opinie van deze reviewer. De scènes tussen haar en Richard Gere zorgen immers voor meer verwarring dan voor drama. We weten immers dat Geres karakter zielsveel van zijn vrouw houdt en haar nooit zou verlaten, ook al is hij geïntrigeerd door Lopez. Iedere potentiële romantische spanning tussen de twee sterren wordt dus bij voorbaat doodgeknepen en levert een reeks scènes op die niet enkel overbodig zijn, maar ook afleiden van de echte thema’s van de prent.

Dat betekent echter niet dat de acteerprestatie van Lopez afgrijselijk is. Integendeel: het is van Out of Sight geleden dat ze nog een rol vertokte die haar zo op het lijf is geschreven. Met haar achtergrond als danseres weet ze uiterst geloofwaardig haar personage neer te zetten en ook in de emotionelere momenten toont ze dat er, diep onder alle hype en divagedrag, wel degelijk een actrice zit die nog menigeen kan verrassen met haar talent. Richard Gere is echter nog beter in vorm in Shall We Dance. Met de jaren is de acteur zich steeds beter in zijn vak gaan bekwamen, en nu is hij op een punt beland waar iedere beweging, iedere gelaatstrek, iedere emotie als een natuurlijk verlenging van zijn personage functioneert. Zijn karakter moet de film dragen en Gere is voor de volle honderd procent de charismatische leading man. De derde grote naam op de affiche, Susan Sarandon, lijdt onder een karakter dan enigszins onderontwikkeld is, maar ze weet alsnog de juiste toon aan te slaan in haar vertolking, hoewel het vergelijken van deze rol met andere recente filmprestaties van haar lijkt te suggereren dat ze maar al te graag op autopiloot overschakelt in iets te veel scènes.

Het grootste plezier valt echter te beleven met de acteurs uit de supporting cast. Bobby Canavale toont zich meer en meer als een man om in de gaten te houden, een potentiële ster van de toekomst, dankzij opnieuw een perfecte komische timing, gecombineerd met een zelfverzekerde charme, die ook reeds zijn rol in The Station Agent kenmerkte. De grappigste momenten zijn dan weer voorbehouden voor Lisa Ann Walter als een vrouw met – eufemistisch gesproken – Rubensiaanse vormen die alles over heeft voor de dans. Een prachtige ontdekking is dan weer Omar Miller, in zijn eerste belangrijke rol, die zijn gebrek aan filmische ervaring prima weet te kanaliseren naar zijn personage, dat een soortgelijke evolutie doormaakt. En Richard Jenkins en zijn sidekick Nick Cannon zijn verrassend recht voor de raap – en daardoor ontzettend grappig – als de door Johns vrouw ingehuurde detective en diens assistent. De enige valse noot komt vreemd genoeg van de doorgaans betrouwbare Stanley Tucci, die zijn karakter in zulke brede penseelstreken verft dat hij op de rand van de parodie balanceert.

Een groot compliment dient eveneens uitgesproken te worden over de technische realisatie van de film. Regisseur Peter Chelsom toont zich een meester van de kleine momenten, die efficiënt de grote emoties ondersteunen en injecteert daardoor een stevige dosis hart en ziel in Shall We Dance. De dansscènes ogen daarenboven zeer professioneel, kleurrijk en meeslepend, en weten de kijker meteen de charme en aantrekkingskracht van de sport enthousiast diets te maken. Een pluim ook voor de soundtrack, die probleemloos schippert tussen moderne hiphop, klassieke symfonieën en een climactische Peter Gabriël song. Shall We Dance een goede film noemen, mag dan waarschijnlijk geen hippe uitspraak zijn, maar ik ga de prent toch als dusdanig bestempelen. Want als het op Holywoodiaanse romantische komedies aankomt, steekt de film met kop en schouders uit boven de doorsnee rommel die ons de laatste jaren uit die hoek wordt voorgeschoteld.

BEELD EN GELUID
Deze film dateert van vorig jaar en kwalitatief gezien zijn beeld en geluid dan ook van een prima niveau. De zwartniveaus zijn diep gehouden en het contrast is, ook in de nachtelijke scènes, uitstekend. In de danssequenties valt dan weer vooral op hoe knap de kleuren op deze schijf geperst staan. Printbeschadigingen of filmgrain blijven volledig achterwege. De soundtrack zet de positieve punten van het beeld feilloos door: het 5.1-spoor klinkt dynamisch, ruisloos en helder, en de mix is goed uitgebalanceerd, zodat ook de achterste kanalen regelmatig aan bod komen.

EXTRA’S
Op vlak van bonusmateriaal is er alvast niet bespaard op deze dvd, hoewel de kwaliteit van de extra’s soms blijft haken in de standaard EPK-dingen. De belangrijkste bonus is een Audiocommentaar door regisseur Peter Chelsom. Hij schijnt verdomd goed te weten wat hij wil vertellen en rakelt heel wat interessante weetjes op. Vervolgens is er een making of documentaire, onorigineel Behind the Scenes of Shall We Dance (23 min.) getiteld. De docu brengt de standaard interviews met cast en crew, doorspekt met filmfragmenten. Interessanter zijn de vijf Deleted Scenes (17 min.), die met originele audio of regisseurscommentaar te bekijken zijn. Het is eenvoudig na te gaan waarom de getoonde scènes geknipt werden, waarbij het vooral een opluchting is dat de draak van een alternatieve opening op de montagetafel onthoofd werd.

The Music of Shall We Dance (4 min.) zegt vrij weinig over het gebruik van muziek in de film, maar lijkt er eerder op gebrand de soundtrack – te koop in de betere muziekhandel – aan de man te brengen. Een van de liedjes op die soundtrack, een cover van Dance with Me door de Pussycat Dolls, wordt op dvd vertegenwoordigd door een enerverende Videoclip (3 min.). Voor zij die maar niet genoeg kunnen krijgen van de dans na het zien van de prent, is er ook nog Beginner’s Ballroom (6 min.), waarin de choreograaf een korte introductie in de wereld van het ballroom dansen geeft. De disc bevat tenslotte nog vier Cross-Promotionele Trailers die opstarten zodra je de dvd in de speler steekt, maar gelukkig te skippen zijn. Een trailer voor de hoofdfilm ontbreekt dan weer vreemd genoeg.

CONCLUSIE
Shall We Dance, de Amerikaanse remake van een Japanse romantische komedie, neemt het charmante verhaal van het origineel over en kruidt dit met een hoger tempo, humor die een groter publiek aanspreekt en een reeks uitstekende vertolkingen. Wie na het zien van deze film niet spontaan die bestofte reclamefolders van de dansschool nog eens doorleest, heeft de prent duidelijk niet goed bekeken. Beeld en geluid zijn van prima kwaliteit en ook de bonussectie is mooi (maar voorspelbaar) uitgevuld.