SHOWS
Zoals U onder meer in de bespreking van De Flauwste Van Urbanus wel heeft kunnen afleiden was ik als kind altijd al grote fan van Urbain Servranckx, en is de aanschaf van de inmiddels vijf Urbanus-discs voor mij een no-brainer van formaat. Helaas is het laatste deel het minste van de vijf geworden. Urbanus heeft enorm veel krediet verspeeld door zijn ziel aan VTM te verkopen bij de oprichting van deze laatste zender. In het BV-spelletje Wie Ben Ik? verzeilde de man zowaar in één programma met vergane glorie Werther Van der Sarren en de absoluut van enig komisch talent verstoken ex-miss België Goedele Liekens. Waar dit nog als een ongelukje kon worden afgedaan, is een programma als Meer Moet Dat Niet Zijn, waarin het ongeinige trio nog eens wordt opgevoerd, een misdaad met voorbedachten rade. Met programma's als Genoeg Gelachen Nu Humor en Reglement Is Reglement verspeelde de man ook nog zijn laatste krediet. Pas in de terminale fase kwam Urbanus tot inkeer, verruilde VTM terug voor de VRT, en dook terug de feestzalen in met een programma, waar het succes destijds mee begonnen was. Maar ook op de planken heeft Urbanus het steeds moeilijker om zijn oude stijl van weleer terug te vinden...

Meer Moet Dat Niet Zijn (0/10) is een ongelofelijk, maar dan ook ongelofelijk slecht sketchprogramma, het kwaliteitslabel van een komiek als Urbanus, die zich overigens later ook deels van gedistantieerd heeft, onwaardig. De dertien afleveringen die ooit van dit wangedrocht gemaakt zijn, zijn pure schermvervuiling van de ergste soort, en voor deze compilatie, die eerder al voor de Vara werd samengesteld omdat VTM in Nederland niet te ontvangen is - de gelukzakken! - is speciaal een montage gemaakt van de "hoogtepunten", wat een eufemisme is voor een reeks die - als we het dan toch in Nederlandse termen moeten uitdrukken - nauwelijks boven de zeespiegel uitstijgt. Zelfs die compilatie met "het beste" is nog niet te pruimen, en we zijn - extrapolerend wat dan "het slechtste" moet geweest zijn, blij dat we de reeks zelf niet hebben moeten aanschouwen. Welgeteld één keer hebben we op deze anderhalf uur tijd moeten lachen, en dat was bij een sketch waarbij twee ambulanciers tijdens het ziekenvervoer het klassieke ziekenwagengeluid nabootsen met twee trompetten. Misschien heb ik hiermee de pointe al verraden, maar U zal me dankbaar zijn dat U hierdoor de rest van deze compilatie zelf niet meer moet bekijken. Voor de rest bestaat het programma uit enkele telkens weerkerende sketches, zoals een reeks interviews met mensen (elke keer Urbanus / Liekens / Van der Sarren) die worden geacht uit de entourage van Klein Duimpje te komen. Om de hilariteit aan te zwengelen, worden bovendien de stemmen nog eens vervormd zodanig dat de ganse cast klinkt als de Smurfen aan de coke. Wat hier dan wel zo grappig aan dient te zijn, is ons niet echt duidelijk. Ook de interventies van Johnny Superglue (Urbanus), die onder meer Van der Sarren vastplakt aan een WC-bril, is puberaal zwak. Nu is Urbanus de uitgelezen komiek om eens grappen te maken die over de rooie gaan, en met zijn baanbrekende humor in de jaren '70 en '80 schopte hij al eens graag tegen zere schenen. Urbanus anno 2001 is echter veranderd: naast het shockerende element - maar wat valt er nog te shockeren in een maatschappij waarin op televisie te zien is hoe krijgsgevangenen worden gemarteld - is het humoristische element verdwenen, en dat is echt wel de doodsteek van Urbanus' carrière geweest. Een ander bewijsstuk: Urbanus speelt in enkele sketches een zekere Oskaar die een buurtsupermarktje uitbaat, wat dan weer een kader schept voor enkele zéér bedenkelijke grappen. Nu ja, "grappen", eigenlijk gebeurt er niks, behalve dat Goedele Liekens er tweehonderd gram kaas komt kopen. Tot blijkt dat Urbanus in zijn kruidenierszaak ook nog een mortuarium uitbaat, en er enkele zeer onsmakelijke, maar vooral niet grappige, toestanden met het lijk ontstaan wanneer één van de wieltjes van het wagentje blokkeert.

Ik Ben Een Plastiek Zakske (5/10) is dan weer één van die pogingen van Urbanus om terug in het theater voet aan de grond te krijgen. Bij Hiep Hiep Rahoe had de man nog een troef echter de hand in de vorm van zijn recentste liedjes-CD Iedereen Beroemd, waarop toch nog op enkele van de nummers een straaltje van zijn oude kunnen doorstraalt, alhoewel het niveau van Urbanus Live & In't Echt niet meer gehaald werd. Met Ik Ben Een Plastiek Zakske stapt Urbanus helemaal over naar het genre van de conférence, ongetwijfeld omdat andere cabaretiers als Geert Hoste hier zoveel succes mee scoren. Af en toe probeert hij een knipoog naar de actualiteit in zijn absurde sketchen te mengen, maar dat is duidelijk niet Urbanus' element. Dé grote zwakte is de bijna volledige afwezigheid van liedjes in de show. Af en toe zet hij nog een deuntje in, dat dan na één refreintje al wordt afgebroken. Kwatongen zouden zeggen: hij probeert het niet eens meer! Vroeger zou Urbanus bij het spelen van Rustige Ouwe Dag nog eerst een kwartiertje hebben uitgetrokken om te kappen om de ouden van dagen, nu zijn die ijkpunten uit de show nagenoeg helemaal verdwenen, waardoor ook in de sketches een samenraapsel van flauwe en maar half geslaagde moppen overblijft, té aangebrand om goed te zijn. Plastiek Zakske is bekijkbaar maar niet goed.

BEELD EN GELUID
Jammer genoeg zijn de technische kwaliteiten van de Urbanus-discs omgekeerd evenredig met het humorgehalte. Wat enerzijds logisch is: de "oude" Urbanusfilmjes waren ontegenzeglijk de betere. Beide shows zijn origineel opgenomen in 4:3, en ook op dat formaat weergegeven. De kleurensaturatie is meer dan voldoende, het contrast is okee, alhoewel sommige scènes in de theatershow Plastiek Zakske lijden onder een slechte belichting, wat uiteraard ook aan de live-opname kan liggen en niet aan de dvd zelf. Veel artefacts zijn er gelukkig niet te bespeuren. Het geluid is voor een 2.0-track goed, maar mist punch, en de vele irritante piepstemmetjes doen het geheel geen eer aan.

EXTRA'S
Extra's zijn er niet te bespeuren. Ik mag er niet aan denken dat er nog verwijderde scènes uit Meer Moet Dat Niet Zijn hadden opgestaan.

CONCLUSIE
Deze dvd herbergt het absolute restmateriaal dat nog van de Vlaamse komiek Urbanus Van Anus beschikbaar was. De titel Meer Moet Dat Niet Zijn was beter omgedoopt tot Het Had Wel Wat Meer Mogen Zijn, en dat is dan nog de understatement van het jaar. Ik Ben Een Plastiek Zakske heeft nog grappige momenten, maar mist elke vorm van visie.