FILM
In haar tweede film maakt regisseur Nanouk Leopold vooral gebruik van stilte en lang aangehouden, rustige filmfragmenten. Muziek is er niet. Voor Leopold is de stilte luid genoeg. Haar figuren zijn eenzame schaduwen in een lege en verstilde omgeving, de ene helft tevreden met het moment van het zijn, de rest geïsoleerd en opgesloten in een wirwar van onzekerheden over de buitenwereld en zichzelf.

Guernsey is een Britse eilandje voor de Franse kust. Het ligt midden in de warme golfstroom en heeft een imago van palmbomen, bloemen, veel zonneschijn en frauduleuze off shore fiscale constructies. Guernsey heeft niets met Anna (Maria Kraakman), de hoofdrolspeelster in de film, en Anna niets met Guernsey, maar als ze tegen het einde van de film op bezoek is bij haar vader en zijn nieuwe vrouw, vindt ze er tenminste de kracht om voor een keer voor zichzelf op te komen, in één zinnetje, een paar woorden, en die maken het hele verschil.

Het verhaal: Anna is een specialiste in irrigatieprojecten. Daarvoor reist ze regelmatig naar Egypte. Echtgenoot en zoontje blijven dan voor een paar dagen alleen achter in het koude Holland. In Egypte heeft ze een goed contact met een Britse collega, getrouwd met een Vlaming en moeder van een zoontje, een opgewekte, intelligente en volgens de echtgenoot evenwichtige vrouw. Op een ochtend pleegt die zonder waarschuwing zelfmoord. Voor de stille en in zichzelf gekeerde Anna is het een harde klap. Ze maakt haar werk af, pakt haar koffers, stapt in het vliegtuig naar Schiphol en zwijgt alsof er niets is gebeurd. Dat haar wereld is veranderd beseft zij zelf niet, maar de toeschouwer zoveel te beter wanneer hij haar betrapt terwijl ze haar man (Fedja van Huêt) bespiedt of man en zoontje in de speeltuin van het park, wanneer ze in het cafeetje over zijn school zit en hem via haar mobieltje vertelt dat ze hem niet kan afhalen van z'n werk omdat ze thuis zit en te veel schrijfwerk heeft.

Nanouk Leopold heeft het script van Guernsey in de loop van de draaidagen steeds meer vereenvoudigd en uitgekleed. Wat zij toont is het resultaat van een eliminatieproces waarbij de toeschouwer meer op zijn eigen intuïtie en herkenningservaring is aangewezen dan op de informatie die de regisseur loslaat. Dié zit in blikken en toevallige bewegingen, in wat de personages doen of net niet doen in soms langgerekte, nauwelijks verhalende sequenties die als schakels met elkaar zijn verbonden zonder veel woorden of effectieve acties. Anna is een hele film lang zwijgzaam, ze spreekt nauwelijks, ze kijkt, gluurt, bespiedt en ze wordt stiller naarmate de film opschiet. Haar echtgenoot is opgeruimd en goedgemutst en probeert met haar te praten. Opgewekt is hij met zijn zoon, spelend, thuis of op straat. Anna en hij hebben elkaar niet veel te vertellen, de rituelen in het huishouden zijn hun bekend en zelfs in bed zijn ze stil en reageren als op automatische piloot. Ze praten meer met elkaar via hun mobieltje en dan nog gaat het gesprek over banale alledaagse dingen, het werk, de gemiste afspraak.



Anna's tegenpool is haar oudere zus Bobby (Johanne Ter Steeg), een blondine met het hart op de tong, nerveus, opvliegend en verslaafd aan alcohol. Zij was ooit het vriendinnetje van Anna's man, maar het klikte niet, of niet helemaal, en dus gingen ze uit elkaar en werd hij verliefd op Anna. Bobby heeft het haar zusje nooit helemaal vergeven. Ze hebben het er ook nooit echt over gehad, dat zou een eenrichtingsgesprek geweest zijn met een doordraaiende Bobby en een uiterlijk doodkalme en verbijtende Anna. Zij had Bobby kunnen zijn, en dan was Guernsey een hele andere film geworden met veel woorden en toestanden en nog nauwelijks plaats voor enige verbeelding. Nanouk Leopold kiest voor het tegenovergestelde. Zij daagt de toeschouwer uit om door te dringen tot het labyrint van onuitgesproken frustraties en gevoelens van haar hoofdpersonage. Dat is niet makkelijk, want de nodige informatie is er wel, maar zit verstopt in het kader, de beeldconstructie, de close ups, de montage, de omgeving, het decor en de vaak immense stilte. Vanaf het begin stopt de regisseur een ondefinieerbare onrust in de film, een gevoel alsof het elk moment fout kan gaan met Anna, alsof we haar zullen verliezen nog voor haar verhaal is verteld. Er zijn zoveel gelegenheden voor een ongevalletje, zoveel water, zoveel aanleiding. Nanouk Leopold doet weinig toegevingen en houdt de hermetische stijl tot op het einde vol waardoor Guernsey een open einde krijgt dat de toeschouwer zelf moet invullen. Een happy end of een nieuw begin, dat wordt een zeer persoonlijke keuze.

BEELD EN GELUID
Voor een film uit 2005 is het jammer dat de pellicule niet perfect naar dvd is getransfereerd. Er zijn witte vlekjes en krasjes en er is soms zichtbare korreligheid. Het is allemaal niet zo erg, maar het trekt wél de aandacht. Het palet van de film is donker met weinig kleur en heel veel tegenlicht waardoor de laatste tinten worden weggeveegd. Bij momenten zorgt het voor prachtige fotografische effecten. Nanouk Leopold houdt niet van een bewegende camera en wanneer het dan toch moet en de camera van het statief mag, laat ze het effect ook duidelijk aan bod komen: op de familieboot in Guernsey bijv. met een donkere lucht en schuimkopjes op het water. Het geluid is eenvoudig. Muziek is compleet afwezig behalve tijdens de aftiteling, voor de rest is stilte Leopolds meest hoorbare en tastbare auditieve grondstof. De stereotrack heeft het magere geluid van stemmen en omgevingsgeruis vooraan, uitstralend naar links en rechts. De 5.1-track biedt nauwelijks meerwaarde, tenzij wat ruimte. De achterste kanalen geven alleen een lichte echo, te weinig voor een voelbaar effect.

EXTRA'S
Bij de extra's zit de Originele Bioscooptrailer, een interessante Making of met setopnamen en gesprekken met de regisseur en de belangrijkste personages, een uitgebreid Interview met Nanouk Leopold, de regisseur, over haar bedoelingen en intenties met deze tweede film en tenslotte enkele Andere Trailers waaronder My Summer Of Love.

CONCLUSIE
Laat het duidelijk zijn, Guernsey is geen meesterwerk. Nanouk Leopold is een veelbelovend talent en haar echte grote film zien we wellicht over een paar jaar op het witte doek. Tegen die tijd zijn de invloeden die nu nog op haar werk drukken verwerkt, krijgen haar eigen ideeën en gevoeligheden ruimte en kan ze een evenwicht tot stand brengen tussen emotie en intellect. Guernsey is een mooie film: prachtige fotografie, unieke kadrages, indrukwekkende stillering, realistische dialogen en scènes die bij momenten pijn doen; een streling voor het oog. Wie goed is in lezen-tussen-de-regels heeft niet meer nodig dan de minimalistische aanwijzingen van de regisseur om te begrijpen. De opvolger van haar debuut Îles Flottantes is een verdienstelijke productie. Zo worden films te weinig gemaakt in ons taalgebied en Nanouk Leopold bewijst dat er wel degelijk een voedingsbodem voor is. Dat heeft ook Lukas Van Der Taelen begrepen want die stopte als baas van het Vlaams Filmfonds geld in deze productie waardoor Guernsey als en Nederlands-Vlaamse film door het leven gaat. Toch een fijne neus voor talent, die man.