Horroricoon Wes Craven heeft zich nog niet vaak ingelaten met andere genres dan splatter en gore, een uitzondering zoals het halfzacht drama Music Of The Heart niet te na gesproken. Thrillers zoals deze zijn duidelijk meer zijn ding als hij daarmee hoopt een groter publiek te bereiken. Voor dit scenario van Carl Ellsworth, die daarmee bewijst dat de simpelste thrillers vaak de meest effectieve zijn, stelde hij zelfs zijn geplande sabbatical year een jaartje uit, omdat hij terecht de kwaliteiten van het script (h)erkende. Hij had gelijk. Afklokkend op net geen 82 minuten is deze prent net als Phone Booth van Joel Schumacher een claustrofobische ervaring waarvan de sterkte vooral ligt in het feit dat één derde van de film zich in een besloten ruimte afspeelt. Op een paar kleine, vergeefbare onlogische plotwendigen na en een iets te snel afgewikkeld einde is het vooral dit middelste derde dat naar de keel grijpt, vooral door de uitstekende vertolkingen van Rachel McAdams en Cillian Murphy, die zijn door Batman Begins opgekrikte marktwaarde verzilvert. Vooral de radicale ommezwaai in zijn karakter - eerst nog een behulpzame gentleman op de luchthaven, totdat blijkt dat hij méér dan één steekje los heeft zitten, komt nogal als een klap aan voor de nietsvermoedende kijker. De zeemzoeterige, familiaire sfeer die Craven heeft opgebouwd tijdens het eerste deel van de film, waarin we de passagiers van de nachtvlucht op hun aansluiting zien wachten, de tijd verkeuvelend over koetjes en kalfjes, zet het publiek aanvankelijk met erg veel succes op het verkeerde been. McAdams is een waardige tegenspeelster, en door bewust voor twee minder bekende acteurs te kiezen, werkt Craven het medeleven van de toeschouwer in de hand. De regisseur heeft de kneepjes van het genre door zijn horror-ervaringen alvast goed in de hand: magere belichting, aparte camerastandpunten, veelzeggende blikken... en natuurlijk een messenzwaaiende maniak. Craven heeft ook oog voor detail, getuige daarvan de manier waarop dochter (McAdams) en vader (Brian Cox) een gelijkaardige extraverte persoonlijkheid hebben meegekregen, die feilloos in elkaar wordt gemonteerd, ondanks het feit dat de scènes, getuige de bijgaande documentaire, apart zijn opgenomen. Red Eye is een verdienstelijke, eenvoudige maar effectieve thriller.




BEELD EN GELUID
Zeker voor een korte film als Red Eye mag er compressiegewijs principieel niets fout gaan bij de beeldtransfer, en al zeker niet als desondanks toch voor een double layer-disc werd geopteerd. Het anamorfische beeld is scherp en gedetailleerd, zelfs in de donkere scènes waarin alleen het vliegtuig eenzaam door het luchtruim kruist. De bleke, fletse sfeer waarin de scènes in het vliegtuig baden, onderstrepen nog eens het besloten karakter van de fotografie; Rachel McAdams ziet er levensecht lijkbleek uit, wanneer ze zich in een onbewaakt ogenblik op de toiletten kan verschansen en haar spijsverteringsstelsel in achteruit zet. De scènes buiten, zoals die rondom het zonnige hotel in Miami, geven soms iets te veel blijk van edge enhancement. De enige aanwezige audiotrack is een Engelse Dolby Digital 5.1-track op een bitrate van 448 Kbps; laten we hopen dat Universal de goede gewoonte blijft behouden om een aparte release uit te geven voor het Franssprekende landsgedeelte, ondanks de nakende bezuinigingsplannen. De track is zeer immersief, tijdens het opstijgen van Lisa's vlucht word je, indien je aan vliegangst lijdt, bijna werkelijk luchtziek, en de subwoofer reflecteert niet alleen het gebrom van de motoren, maar ook de occasionele luchtzak.




EXTRA'S
Goede wijn behoeft geen krans, maar qua bonusmateriaal zat er hier duidelijk méér in. Akkoord, er is een substantievolle audiocommentaartrack aanwezig, ingesproken door regisseur Wes Craven, producente Marianne Maddalena en film editor Patrick Lussier, die hun job redelijk informatief invulling geven, maar de twee making of-documentaires, "The Making Of Red Eye" (11 min.) en "Wes Craven: A New Kind Of Thriller" (10 min.) zijn te kort en te zelfbewierokend om ons te kunnen overtuigen. Naast een zes minuten durende blooper reel, die op deze film staat als een tang op een varken, vinden we tot slot nog één cross-promotionele trailer terug.

CONCLUSIE
Red Eye is een bijzonder onderhoudende thriller, waar misschien de verrassing na de eerste keer wat vanaf is, maar die toch zich nog tot meerdere kijkbeurten leent door het uitstekende cinematografische talent van Wes Craven. Audio- en videokwaliteit zijn meer dan aanvaardbaar, maar op gebied van extra's schiet deze release wat te kort.