FILM
Jean Gylkinson (Jennifer Lopez) bolt het na de zoveelste portie koeken af bij haar vriendje met de losse polsen, Gary Watson (Damian Lewis). Samen met haar dochter Griff (Becca Gardner) duikt ze onder in Wyoming, op de ranch van haar ex-schoonvader Einar (Robert Redford). Die leeft in onmin met zijn dochter doordat zij aan het stuur zat bij het auto-ongeluk waarbij zijn enige zoon Griffin is omgekomen; hij weet zelfs niet eens dat ze samen een dochter hadden. De man heeft intussen zijn farm laten verwateren, al het vee verkocht, en slijt zijn dagen met de laatste bediende, Mitch Bradley (Morgan Freeman) te verzorgen, die een onaangename ontmoeting met een beer achter de rug heeft. Door zijn kleindochter krijgt hij weer zin in het leven, en hij is vastbesloten haar den boerenstiel bij te brengen, en kan hij bovendien eindelijk de demonen uit het verleden laten rusten. Dat is evenwel zonder Gary gerekend, die vastbesloten is om "zijn" Jean terug te komen halen.



Lasse Halströms films zijn doorgaans mooie karakterstudies, met meer (The Cider House Rules) of minder Chocolat ernst, naarmate het verhaal vereist. De thematiek van An Unfinished Life loopt grotendeels parallel met die uit één van zijn vorige films, The Shipping News. In beide films trachten de sociaal vervreemde hoofdpersonages in het reine te komen met de geesten uit het verleden tegen een achtergrond van ruwe en onherbergzame natuur, in de hoop dat ze door de versimpelde leefomstandigheden de zaken duidelijk op een rijtje kunnen stellen. Om dan uiteindelijk tot de conclusie te komen dat er geen ontvluchten is aan het verleden, dat hen altijd weer inhaalt. Een ander thema dat steeds terugkeert in Hallströms werk, is dat familiebanden uiteindelijk altijd intact blijven, hoe zeer ze in de loop der jaren ook uitgerokken werden door de omstandigheden. "Familie" hier in de ruimste zin van het woord interpreterend, dus met inbegrip van, om maar willekeurig voorbeeld te geven, inwonende zwarte knechten die na een werkongelukje gedoemd zijn tot een leven op krukken.



Deze sombere, donkere film brengt bovendien een merkwaardige cast samen, met enerzijds gerenommeerde acteurs als Robert Redford en Morgan Freeman, en anderzijds een niemendalletjes-actrice als Jennifer Lopez, die, tegen de verwachtingen die de "ronkende" titels op haar palmares zoals Monster In Law en Anaconda tóch de kneepjes van de acteerkunst schijnt te beheersen, en zich blijkbaar toch nog onledig houdt met wat anders dan in het bijzijn vertoeven van de verkeerde soort rappers. Alhoewel ze blijkbaar dé uitgelezen persoon is om stereotiep gecast te worden in de rol van mishandelde vriendin - lijkt J. Lo dan zo op een boksbal? - zet ze hier een veel sympathieker en oprecht kwetsbaarder personage neer dan in haar vergelijkbare rol in Enough. Om ervoor te zorgen dat ze de lokale sheriff (Josh Lucas) zeker op haar hand heeft mocht haar vriendje plots komen opduiken (wat ook gebeurt, of wat dacht U?), trakteert ze hem zowaar op een snelle wip. Het white trash-gehalte is dan weer diametraal tegengesteld aan het Barbiepop-gehalte dat Lopez in onvergetelijk oscarmateriaal als Shall We Dance? en The Wedding Planner tentoon spreidt; om een lang verhaal kort te maken, dit is de eerste vertolking die we van haar zien die niet begint tegen te steken als een botox-injectie. Ligt het aan de strakke hand van de regisseur of aan de excellente vertolking van haar twee tegenspelers, Freeman en Redford? Hoe dan ook, An Unfinished Life heeft een scenario dat bewijst dat simpele motieven volstaan om een film onder de huid te doen kruipen, en Redford en Morgan zetten allebei complexe, meerdimensionale karakters neer, alhoewel ze ook niet aan een zekere mate van typecasting ontsnappen; Redford als de norse natuurmens (The Horse Whisperer en Freeman als het gehandicapte maar zeer bijdehande vat vol wijsheid (Million Dollar Baby).

Maar goed, de drie hoofdpersonages zijn dus misschien alledrie in een standaardrol gecast, deze mate van vertrouwdheid geeft hen ook de mogelijkheid om binnen dat keurslijf hun karakter goed uit te werken. De weerzin voor zijn schoondochter is bij Redfords verbitterde personage in de eerste scènes alleen al af te lezen aan zijn fysiek; naarmate de film vordert begint de wrok te slijten, en verdwijnt zijn verbittering terwijl hij geleidelijkaan zijn kleindochter begint te kennen en realiseert dat zijn nalatenschap niet met zijn zoon samen in het graf is verdwenen. Het klinkt als een ongelofelijke meelbal, maar de karakters zijn genoeg uitgebalanceerd om niet in pathetisch gewauwel te verzanden. De boerderij kan perfect als metafoor dienen voor de mate waarin Einar nog in zijn toekomst wil investeren. Zijn zwartgallige instelling en het gebrek aan levenslust wordt mooi gecompenseerd door het personage van Freeman, die dagelijks een paar shots morfine nodig heeft om de dag door te komen, nadat de beer hem danig akelig heeft toegetakeld, maar er filosofisch bij blijft, en uiteindelijk ook vrede neemt met het feit dat de beer terug zijn vrijheid krijgt, een beetje een verhoudingsgewijs makke metafoor voor de vergevingsgezindheid die van zijn personage op dat van Redford moet afstralen. Ook de jonge Becca Gardner is blijkbaar immuun voor het aura dat van grote namen als Freeman en Redford afstraalt, en ze zet haar rol zonder veel kapsones of complexen neer.



De film komt misschien iets te traag op gang, en eens die op dreef is, worden de verhaallijnen op het einde nogal abrupt afgekapt. Voor de rest is dit een solide karakterfilm met

BEELD EN GELUID
An Unfinished Life is één van de eerste releases in de reeks Supreme Editions van Dutch Filmworks; in tegenstelling tot de goedkope, niet altijd kwalitatief even goede Filmpakkers, wil de distributiemaatschappij scoren met piekfijne digipacks met uitstekende beeld-en geluidskwaliteit. Met deze film is dat alvast redelijk gelukt; het anamorfische 2.35:1-beeld is redelijk scherp, heeft een mooi contrast en natuurlijke kleurenschakeringen die Wyoming er zo mooi doen uitzien, dat we bijna even vergeten waren dat er geen centimeter film van deze prent in Wyoming geschoten is, maar om productionele redenen zoals tegenwoordig wel vaker gebeurt de hele zwik naar Canada is verhuisd. Er is af en toe wel wat edge enhancement merkbaar. Zowel de DTS-track als de Dolby Digital 5.1-track zijn meer dan adequaat genoeg voor een film die grotendeels op dialogen steunt. Een paar keer wordt er agressief met de subwoofer uitgehaald, zoals in de scène waarin Jean en sheriff Curtis haar ouderlijk huis bezoeken dat naast een druk bereden snelweg gelegen is. De ambiente geluiden zoals het vogelgekwetter waarmee de film opent, doen de film nog eens extra tot zijn recht komen.

EXTRA'S
De eerste disc wordt voor de rest enkel ingenomen door drie cross-promotionele trailers die tot onze ergernis ook nog eens automatisch beginnen afspelen bij het opstarten van de disc. Het bonusmateriaal is te vinden op de tweede disc, met onder meer vier statische pagina's liner notes, de trailer, een compleet overbodige fotogallerij met maar liefst tien (jawel!) foto's, veertien minuten waste of life in de vorm van een b-roll die dan nog eens al te vleiend wordt aangeprezen als een "behind the scenes"-featurette, en de inmiddels bij Dutch Filmworks klassieke serie filmclips, waarvan de zin ons compleet ontgaat, vermits U niet alleen deze fragmenten, maar de hele film zowaar terugvindt op disc 1. Gelukkig bevat deze bonusdisc ook nog wat beter bonusmateriaal ook: acht stukjes interview met cast en crew, samen 16 minuten lang, een 9 minuten durende making of-documentaire, en een filmpje van 10 minuten waarin we zien hoe de beer getraind werd. Tot slot vinden we nog 5 cross-promotionele trailers terug waarvan er al twee op de eerste disc te vinden waren. Een hoogvlieger op gebied van bonusmateriaal kunnen we dit niet echt noemen, een commentaartrack van Lasse Halström zou al veel goed gemaakt hebben.



CONCLUSIE
Lasse Halström blijft maar interessante films op de wereld loslaten, en An Unfinished Life is daar geen uitzondering op, alhoewel de film door onder meer de prominente aanwezigheid van Jennifer Lopez in de cast een verkeerde eerste indruk kan maken. Beeld en geluid zijn bovengemiddeld, maar voor een special 2-disc collector's edition is de spoeling aan bonusmateriaal beslist te dun. Daarboven vrezen we dat, als deze film straks ook als 1-discversie in de Filmpakker-schappen ligt, we het net als A Love Song For Bobby Long met een kwalitatief minderwaardige single layer-disc zullen moeten stellen.