Deze film maakt deel uit van Warners Tennessee Williams Collection, waartoe ook nog Cat On A Hot Tin Roof, Sweet Bird of Youth, The Night of the Iguana en A Streetcar Named Desire S.E. behoren.

FILM
The Roman Spring Of Mrs. Stone bezit de ideale titel voor een frivool komedietje, met iemand als Audrey Hepburn of Julia Roberts in de hoofdrol en met de Eeuwige Stad als romantische achtergrond. Dat is echter niet wat Tennessee Williams voor ogen had toen hij begin jaren vijftig de novelle met dezelfde naam publiceerde. Hij schreef namelijk een ontnuchterende tragedie over verlies, hoop en naïef optimisme. De thema's die ook zijn andere werken kenmerken – seksuele frankheid, dominante mannen, jaloerse vrouwen – zijn in het boek eveneens ampel aanwezig, hoewel de plaats van handelen ditmaal niet het broeierige Zuiden van de Verenigde Staten is.

De plot van de novelle – en ook van de film, die een decennium later het levenslicht zag – is naar goede Williamsgewoonte flinterdun. Een oudere actrice, recent weduwe geworden, trekt zich terug in Rome, waar ze valt voor de charmes van een gewiekste jonge gigolo. Meer verhaal bevat The Roman Spring Of Mrs. Stone niet: het gegeven is louter de springplank voor een afdaling in de menselijke psyche, op zoek naar een verklaring voor de angst om eenzaam en alleen te sterven. Op zich niets mis mee, maar waar een soortgelijk simpel gegeven nog meerdere dimensies kreeg door fascinerende personages in Cat On A Hot Tin Roof en A Streetcar Named Desire, moet Mrs. Stone het stellen met uit clichés opgetrokken melodramatische karakters, die bovendien nauwelijks een evolutie doormaken. Het gebrek aan dramatische stuwkracht dat de novelle reeds kenmerkte, wordt bijgevolg niet opgevangen door het weinig opwindende scenario. Enkel een nevenlijntje over een stalker wekt zowel fascinatie als intriges op, maar de keren dat deze plot passeert zijn te beperkt om de film te redden van middelmatig, praatziek moralisme. Misschien was de bioscoopganger anno 1961 wel geschokt door de franke neerzetting van opportunistische mannelijke prostituees, maar in de noughties komt het allemaal behoorlijk tam en tandeloos over.



De prent wordt bovendien niet geholpen door een zwakke regie. José Quintero was een gevierd theatermaker in 1961, zodat de keuze voor hem waarschijnlijk de hoop inhield op een nieuwe Elia Kazan. Maar Quintero geraakt nimmer gewoon aan de specifieke wetmatigheden van film in The Roman Spring of Mrs. Stone. Zijn cameravoering mist dynamiek, hij heeft schijnbaar niet het minste besef van het nut en de functie van verschillende beeldgroottes, en een goede spanningsboog weet hij ook al niet op te bouwen. De man zit zo slecht in de regiestoel dat er soms echo's weerklinken naar Edward D. Wood Jr., de Slechtste Regisseur Aller Tijden™. Een al te verklarende voice-over in de openingsminuten lijkt zelfs geplagieerd van Plan 9 From Outer Space. De rest van de crew levert gelukkig degelijk werk af. De combinatie tussen Romeinse locatieshoots en Londense studio-interieurs werkt bijvoorbeeld bevredigend – hoewel zo de splendeur van Rome niet ten volle wordt benut – en ook de muziek biedt een meerwaarde.

Maar – zo leert de geschiedenis – een adaptatie van Tennessee Williams' werk staat of valt met de vertolkingen van de acteurs. En in dat opzicht is er zowel goed als slecht nieuws voor Mrs. Stone. Om met het goede van wal te steken: Vivien Leigh schittert tien jaar na A Streetcar Named Desire opnieuw als een getormenteerde heroïne. O.a. 'geholpen' door een moeilijke scheiding van Laurence Olivier in haar privéleven, weet ze zich perfect in te leven in de rol van eenzame actrice-weduwe, op zoek naar het gouden lepeltje in de gitzwarte koffie. Haar tegenspeler, een jonge Warren Beatty, brengt het er echter minder goed vanaf. Ja, hij straalt de arrogante charme uit die je van een gigolo verwacht, maar zijn lichaamstaal wordt haast volledig teniet gedaan door een afgrijselijk Italiaans accent dat constant op je lachspieren werkt. Veterane Lotte Lenya kreeg een oscarnominatie voor haar rol als Beatty's beschermdame, maar waarom is een raadsel. Haar vertolking helt immers continu over naar camp van het slechtste soort.

The Roman Spring Of Mrs. Stone is bijgevolg een film geworden die weinig hartstochtelijke fans voor zich zal winnen. Het magere verhaaltje wordt namelijk voorspelbaar uit de doeken gedaan, de dialogen vallen plat op hun bek en de acteerprestaties botsen alle kanten tegelijk uit. Net als je echter denkt dat cineast Joseé Quintero geen greintje talent heeft, komt hij op de proppen met een finale drie minuten die tien keer beter zijn dan het anderhalve uur daarvoor. De zwartgallige, ambigue conclusie laat Mrs. Stone op een fascinerend hoogtepunt afscheid nemen: suspenserijk en zonder pompeus melodrama. Meer dan een heerlijke rijpe kers op een sorbet van rottend fruit is de ontknoping echter niet.



BEELD EN GELUID
Hét hoogtepunt van de dvd-transfer is ongetwijfeld de glorieuze, heldere weergave van de kleuren. Daar staat echter tegenover dat er regelmatig grain opduikt, dat de scherpte – vooral in de locatiescènes – soms te wensen overlaat en dat de algemene kwaliteit van het beeld net niet de roos treft. Het geluid is weergegeven in het originele monoformaat en klinkt steeds helder en verstaanbaar. Omdat de nadruk ligt op de dialogen is er van sonore dynamiek helaas weinig sprake.

EXTRA'S
Twee bonusitem sieren de schijf. Een Trailer (3 min.) die de film pompeus verkoopt als de beste uitvinding sinds gesneden brood en Looking For Love in All The Dark Corners (13 min.), een terugblik op de productie, die de homoseksuele subtext nagenoeg onbesproken laat en zedig binnen de typische featurettelijntjes kleurt.

CONCLUSIE
The Roman Spring Of Mrs. Stone ontsnapt niet aan de vloek van een middelmatig scenario en achterhaald moralisme. De prent is enorm gedateerd, waardoor zelfs een solide vertolking van Vivien Leigh in het moeras wegzakt. Beeld en geluid zijn degelijk op schijf geperst, samen met een tweetal kleine extra's.