FILM
La Cage Aux Folles is één van de weinige Europese filmproducties die ook in de Verenigde Staten een groot succes is geworden. Afgeleid van het gelijknamige Franse toneelstuk begon de film zijn carrière in thuisland Frankrijk om vanuit Parijs een zegetocht door geheel Europa te maken. La Cage Aux Folles is dan ook niet zo maar een homo-productie, het is in de eerste plaats een warme film, tegenwoordig zeggen we een feel good-movie, waarin de personages, ondanks kleine en grote tegenstellingen en meningsverschillen, voortdurend met elkaars zwakten en gevoeligheden rekening houden en dat gevoel op een unieke manier weten over te brengen op het publiek. Dat neemt niet weg dat La Cage Aux Folles een dolle komedie is die doet wat anno vandaag niet meer ervaren wordt als politiek correct, nl. homo's naar voren schuiven als verwijfde typetjes. In La Cage Aux Folles ligt het er evenwel allemaal dik bovenop en is de rol in handen van een aantal doorwinterde rasacteurs die respect afdwingen met wat ze samen en in combinatie met een stel goedgekozen nevenfiguren tot stand brengen. Ten opzichte van alle remakes en kopieën die er in de loop van 25 jaar zijn gemaakt, staat La Cage Aux Folles als een huis, ook al is het verhaal dunnetjes en doorzichtig.

Grappig is deze Franse film zonder meer. La Cage Aux Folles is een hype nachtclub in St. Tropez. Renato Baldi (Ugo Tognazzi) en Albin Mougeotte (Michel Serrault) zijn al twintig jaar samen en runnen de club al die tijd met groot succes. Onder zijn artiestennaam Zaza Napoli is Albin dé travestiester van La Cage Aux Folles, al heeft ie elk jaar meer moeite om de rimpels onder dikke lagen mascara te verstoppen. Renato en Albin zijn een bekend stel in hun wijk in St.Tropez. Voor de buren is hun verschijning normaal en hun relatie vanzelfsprekend. Niemand stoort zich nog aan Albin die als een opgetutte en grillige dragqueen van middelbare leeftijd zijn boodschappen doet, want Albin is de goedheid zelve. Zijn relatie met Renato is er één van hoogten en laagten zoals bij alle stellen met twintig jaar huwelijk achter de kiezen: de glans is er een beetje af, maar het wederzijds respect en de vriendschap primeren en maken het samenzijn zinvol.

De rust in het appartement boven La Cage Aux Folles wordt verstoord als Renato's zoon Laurent (Remi Laurent) op bezoek komt en aankondigt dat hij gaat trouwen en dat hij het meisje van zijn dromen én haar ouders de volgende dag komt voorstellen. Laurent heeft het om onbekende redenen evenwel moeilijk met de overdadige aankleding van het ouderlijke huis, de kopieën van al dan niet copulerende Romeinse mannenbeelden, de zwarte butler die halfnaakt en heupwiegend door het appartement fladdert, met de losse handjes van zijn vader en diens overdadige en kleurrijke gele en roze kostuums en vooral met Albins niets aan de verbeelding overlatende exotische verschijning. Laurents reactie lokt aanvankelijk protest uit van zijn vader, maar die gaat overstag uit liefde voor zijn kind en laat de zitkamer van het appartement leeghalen. Albin is in alle staten alsr hij merkt dat zijn levensstijl taboe blijkt te zijn. Voor hem is het vanzelfsprekend te leven zoals hij is, ook al is niet iedereen het daarmee eens. Albin is geëmancipeerd en dat is Renato ook, alleen heeft hij een zoon die gaat trouwen en Albin niet, en dat maakt het hele verschil. De situatie leidt tot een crisis als Laurent te kennen geeft dat ook Albin best voor een paar dagen uit de omgeving verdwijnt en plaats maakt voor zijn moeder (hij heeft ze in twintig jaar niet gezien) die ondertussen een belangrijke zakenvrouw is geworden. Albin is teleurgesteld, geshockeerd en vernederd: heeft hij Laurent niet al die jaren als een echte toegewijde moeder opgevoed? Na veel geharrewar stemt hij toe om uit beeld te blijven tijdens het bezoek van Laurents toekomstige schoonfamilie, maar niet van harte. Als blijkt dat de vader van de verloofde de aartsconservatieve ondervoorzitter is van de Beweging voor Morele Orde en Laurents natuurlijke moeder te laat op de afspraak verschijnt, houden vader en zoon Baldi de adem in.

La Cage Aux Folles is een gezonde komedie, slapstickachtig bij momenten, pure kolder als Albin z’n omgeving zeer bewust en nauwelijks opgemerkt in de maling neemt en daarbij steeds de overhand blijft houden ondanks z'n snikjes en gilletjes. La Cage Aux Folles is een sociale milieuschildering die de kijker af en toe een spiegel voorhoudt, maar bovenal is dit een zeer aandoenlijk, lief en grappig drama dat in het beste geval de kijker meteen op z'n hand krijgt en hem op geen enkel moment zal teleurstellen, want de film gaat precies de gewenste richting uit, ondanks de kleine hindernissen en tegenslagen. Albin en Renato, ze zijn als een oud stel, bekvechtend het ene moment, bezorgd en toegewijd het andere, herkenbaar en zeer echt. Hoogtepunt van de film is een scène waarin Renato zijn vriend leert om zich mannelijk te gedragen door hem te tonen hoe een echte man een toast smeert. Het fragment is bijzonder hilarisch en amusant en bewijst als geen ander het grote talent van twee rasacteurs die homofieltje spelen en mekaar voortdurend daarin corrigeren om toch maar zo mannelijk mogelijk te lijken met het ongekeerde effect als resultaat. Het is unieke cinema, nimmer shockerend of denegrerend bedoeld, die als een warme wind langs de wang streelt. La Cage Aux Folles gaat niet over zielige en beklagenswaardige nichten, maar over geëmancipeerde mannen die homo zijn en zich daar goed bij voelen. Het lijkt een provocatie, maar het is er geen. Wat dat betreft is deze film - gemaakt in 1978 - zijn tijd ruim vooruit en in elk geval taboedoorbrekend, want holebi-zijn is plots niet smerig of abnormaal meer, dankzij regisseur Edouard Molinaro. Dat ook de tijd rijp was voor zijn ideeën bewijzen de wereldwijde financiële opbrengsten van deze film.

BEELD EN GELUID
Het beeld van deze film is netjes gecorrigeerd en heeft een satijnachtige wikkel en pasteltinten gekregen tijdens de kleurcorrectie. Aanvankelijk bestaat de indruk dat de film korrelig en wazig is, maar bij nader toezien is dat te wijten aan de minimaal verlichte danstent, want kort daarop verdwijnt het effect om plaats te maken voor zacht gele, beige en roze tinten. Vuiltjes en beschadigingen zijn totaal afwezig. Het geluid is opgenomen in mono. De stemmen klinken realistisch en duidelijk.

EXTRA'S
De dvd bevat een Franse & Engelse Trailer.

CONCLUSIE
La Cage Aux Folles, u kan het een kutfilm vinden, een platte komedie waarin holebi's te kakken worden gezet, maar u kan ook uw lichtgeraaktheid en uw exquise smaak voor een keer aan de kant zetten en genieten van een uitstekende komedie, vol dolle grappen, superbe slapstickhumor, briljante plotwisselingen, uitstekende acteerprestaties en een portie gezonde menselijke intelligentie: wedden dat u meteen naar de winkel holt voor sequel 2 & 3?