FILM
In een straatarm dorp in Ecuador is de begrafenis aan de gang van drie kinderen die zijn misbruikt en vermoord door Het Monster van Bobohoyo, een seriemoordenaar die maar niet wordt gevat. Op zijn palmares prijken ruim 150 kindermoorden. De politie staat voor een raadsel. Vinicio Cepeda (Damián Alcázar), bijbelverkoper van beroep en vader van twee stiefkinderen, rijdt op hetzelfde moment in de verwarring op straat een kind dood. De geëmotioneerde menigte sleurt hem uit z'n auto, slaat hem een paar keer hard met het hoofd tegen de grond, overgiet hem met benzine en probeert hem in brand te steken. Als dat niet lukt binden ze een touw om zijn nek om hem te lynchen.



Het tafereel wordt gefilmd door Ivan Suarez (José María Yazpik), de vaste cameraman van Manolo Bonilla (John Leguizamo), een jonge journalist die in Zuid-Amerika verslag uitbrengt voor een Spaanstalig televisiestation in Miami. 's Avonds wordt zijn verslag over de begrafenis en de mislukte lynchpartij uitgezonden in het succesprogramma Una Hora de Verdad, gepresenteerd door Victor Hugo Puente (Alfred Molina), zijn baas en echtgenoot van Marisa Iturralde (Leonor Watling), de jonge aantrekkelijke producer die met Monolo meereist. De dag nadien is Manolo een held in Bobohoyo. Z'n handige montage over de feiten wekt de indruk dat hij persoonlijk de lynchpartij van Vinicio heeft voorkomen. Mensen vergeten gauw, zeker in stresserende omstandigheden en dat heeft Manolo goed begrepen.

Manolo is uit het goede hout gesneden, maar hij wil ook vooruit in het leven en niet eeuwig het slaafje zijn van Victor in Miami. Hij wil z'n eigen baas zijn en liefst z'n eigen actualiteitenshow hebben. Hij is ambitieus en zet zichzelf graag in de kijker: z'n reportages zijn vaak kleine one-man-shows waarin hijzelf op de voorgrond en de feiten op de achtergrond staan. Z'n producer Marisa ziet het met lede ogen aan en z'n cameraman Ivan maakt er grapjes over. Manolo wacht op de grote kans, op de primeur die het verschil maakt en hem bevrijdt van de betutteling door Victor. Die unieke kans biedt zich sneller aan dan hij ooit kon vermoeden: wanneer hij in de gevangenis de vader van het doodgereden jongetje gaat interviewen voor een nieuwe reportage, spreekt Vinicio, de bijbelverkoper, hem aan: ze zullen me als nog lynchen, Don Bonilla, jammert hij, ik heb een vrouw die elk moment moet bevallen en twee kleine kinderen, u kan mij helpen. Maar Monolo zegt geen tijd te hebben voor Vinicio, want de zaak is nu in handen van de politie en bovendien moet hij naar Medellín voor een exclusief interview in het drugsmilieu. Vinicio is evenwel niet dom en is bereid om in ruil voor hulp informatie te geven over Het Monster, want die heeft ie. Manolo kan z'n oren niet geloven en hapt toe: hij ruikt al een beetje een primeur.



Sebastían Cordero, zelf van Ecuadoriaanse afkomst, maakt van Crónicas een bijzonder heftige film. Al na een paar minuten toont hij het drama in zijn ware omvang: de uitzichtloze armoede, de slechte behuizing, de grauwe modder, het verdriet van de moeders, de vaders en broers die hun woede koelen op een medeburger die een onvoorzichtig kind overrijdt, de politie die niet ingrijpt of te laat reageert, de hysterische jonge vrouw die haar man probeert te helpen, de Amerikaanse cameraploeg die er met de lens bovenop zit en pas reageert als het slachtoffer al in brand staat. De toeschouwer ziet het met afgrijzen en toenemende verbazing gebeuren, niet alleen wegens de brutaliteit en de opgekropte agressie die plots een uitweg vindt, maar ook wegens de afstandelijkheid en de koelbloedigheid waarmee de Amerikanen gewoon hun werk blijven doen, Manolo instructies geeft aan zijn cameraman zodat ze vooral niets missen en boven alles zijn totale inertie terwijl hij heel goed beseft dat hier een mens wordt vermoord. Als opener voor een film over law and order in een Zuid-Amerikaanse samenleving kan dat tellen. En Cordero gaat verder. In een volgend fragment toont hij ons de gevangenis (een verzameling smerige hokken rond een patio, waar gevangenen zichzelf met excrementen insmeren om hun collega's op afstand te houden), de grauwe en kleurloze flatgebouwen, de niet verharde wegen die tijdens de hevige regenbuien veranderen in modderige beekjes en de houten paalwoningen van de allerarmsten, met elkaar verbonden via hoge loopbruggen, in geometrische figuren in het moeras opgetrokken, een plaats waar geen weldenkend mens wil wonen wegens het ongedierte en de muggen: Bobohoyo als troosteloze vuilnisbelt, een plek waar mensen proberen te overleven, of gewoon leven, waar kinderen geboren worden, kinderen naar school gaan, kinderen buiten spelen, kinderen bij bosjes misbruikt, mishandeld en vermoord worden en hun lijkjes in massagraven gedumpt. De toon is gezet.

Het aanbod van Vinicio is een uitdaging voor Manolo. Hij besluit van nog minstens een dag langer in Bobohoyo te blijven en de niet helemaal normale bijbelverkoper uit te horen. Vinicio vertelt hem dat hij Het Monster tijdens een zakenreis is tegengekomen, dat ze een paar dagen met elkaar optrokken. Hij zag er heel gewoon uit, zegt hij, hij moest het allemaal even kwijt. Vinicio’s aanwijzingen over een vierde lijkje dat de politie niet heeft gevonden, blijken te kloppen. Als je dat zo goed weet, moet je er heel dichtbij geweest zijn, daagt Manolo hem uit, die stilaan een vermoeden krijgt over de ware identiteit van Het Monster. Maar Vinicio laat zich niet makkelijk om de tuin leiden en eist garanties vóór hij de camera in z’n cel toelaat: een exclusief interview. Manolo staat voor een dilemma, want eigenlijk zou hij de politie moeten informeren en dat is ook wat Ivan en Melisa hem vertellen. Toch blijft hij bij z’n plan om Vinicio tot een bekentenis te dwingen die hij als primeur via Miami in Una Hora de Verdad kan uitzenden.

Regisseur Sebastían Cordero weet z'n hoofdfiguren heel precies te typeren. Via hun onderlinge gesprekken, kort, haperend, grappig en soms sarcastisch van toon, tekent hij de verschillende karakters: cameraman Ivan als de gemoedelijke en trouwe bondgenoot, een man van weinig woorden met een scherpe blik, producer Melisa als de zorgzame medewerker die de contacten regelt, die met Victor praat over het uitzendschema en plannen maakt voor de komende dagen. Melisa respecteert de regels en raakt als eerste in paniek als blijkt dat Manolo een solopartij gaat spelen onder de neus van de politie. Die ziet de kans van zijn leven en slaat de goede raad van zijn collega's in de wind, raakt geobsedeerd door de gesprekken met Vinicio en wil tot elke prijs scoren met de ontmaskering van de seriemoordenaar in prime time. Het gaat om zíjn primeur en niemand anders. Heel voorzichtig verwatert regisseur Cordero de collegialiteit tussen het driemanschap, maakt als interludium even zijdelings ruimte voor een korte en zakelijke flirt tussen Manolo en Melisa (maar die zag de kijker al van in het begin aankomen) en geeft vervolgens Manolo het voortouw en daarna de vrije hand om zijn zin door te drijven. Jammer genoeg vertelt de regisseur veel te vroeg wie Het Monster naar alle waarschijnlijkheid is en heft daardoor de zorgvuldig opgebouwde spanning voortijdig op. Maar er is nog niemand overboord, want Manolo komt in tijdnood wegens zijn verplichtingen in Medellín en Vinicio heeft nog geen bruikbare dingen gezegd voor de camera. Regisseur Sebastían Cordero heeft duidelijk nog andere bedoelingen met zijn film. Hij gooit het meteen over een andere boeg en maakt ruimte voor politiekapitein Bolivar Rojas (Camilo Luzuriaga) die de plannen van Manolo heeft geraden. Melisa ziet de bui hangen, Ivan kan z’n sarcasme nog nauwelijks verstoppen en in Miami stuurt Victor, onbekend met de stand van zaken in Ecuador, de plannen van Manolo in de war, waardoor Crónicas finaal een spannend en verontrustend slot krijgt als metafoor voor de niets ontziende sensatiezucht, de weinig deontologische werkwijze en de bewuste manipulaties van tenminste een deel van de westerse pers.



BEELD EN GELUID
Sebastían Cordero gebruikt weinig kleur in zijn film. Het decor leent er zich ook nauwelijks toe. De overheersende tinten gaan van grauw en grijs tot alle tinten van beige en bruin. Alleen in het begin en aan het eind van de film laat hij ruimte voor het overdadig groen van de natuur. De camera staat zelden op statief. Via de lens bespiedt de regisseur zijn personages. Hij volgt ze en besluipt ze en vergaart informatie die ze liever verborgen houden of waar ze zelf de betekenis niet meteen van kunnen vatten. Via close ups laat hij hun gezichten details vertellen die ze niet uitspreken. De opnamen zijn vaak gewild korrelig, met weinig of toevallig licht, grof van structuur en monotoon van kleur, vaak zonder veel detaillering of contrast, op andere momenten zijn ze scherp met een mooie textuur. De transfer is goed. Ongerechtigheden zijn afwezig. Muziek gebruikt Codero nauwelijks, tenzij als onderdeel van de natuurlijke achtergrond: de tune van een televisieprogramma, een spelende radio in de keuken en heel sporadisch een streepje gitaar en wat ritme, maar altijd afgemeten en onopvallend. De geluidsband is voornamelijk dialooggestuurd. De achterste kanalen krijgen weinig informatie, sober omgevingsgeluid van gedempte stemmen en fluitende vogels in de surround, meer niet. De stemmen klinken helder en duidelijk.

EXTRA'S
Heel weinig extra’s op deze dvd: de Originele Bioscooptrailer en een drietal Andere Trailers.



CONCLUSIE
Crónicas is een spannende film over de zoektocht naar een seriemoordenaar aan de ene en een kritisch portret over een westerse filmploeg op zoek naar primeurs voor haar breaking news aan de andere kant. Sebastían Cordero kent het milieutje van persjournalisten vrij goed en toont ons een weinig fraai beeld van hun roekloze manier van werken, ten koste van menselijke miserie en verdriet. Crónicas bevat sterke en overtuigende acteerprestaties, suspense en een verrassend einde dat de toeschouwer achteruitdrukt in zijn stoel: wat is waar op televisie en wat is fantasie? Wat is waar in het journaal en wat manipulatie?