FILM
Eén van de aangenaamste bioscoopverrassingen van 2000 was Il Mare, een kleine Koreaanse film in de traditie van het magisch-realisme. Het verhaal van twee geliefden die enkel via het geschreven woord en een magische brievenbus met elkaar kunnen communiceren, liet een onuitwisbare indruk van zowel vakmanschap als originaliteit op me achter. De prent vormde bovendien een mooie brug tussen de Westerse cinema en die van het Oosten. De structuur van een Hollywoodromance, gecombineerd met de lyriek van een Koreaanse productie. Had ik zes jaar geleden het geld en de connecties gehad, ik zou prompt de remakerechten op Il Mare hebben gekocht, zo overtuigd was ik dat een lokale versie zou aanslaan. Warner Bros. moet hetzelfde idee hebben gehad, want zij gaven enkele jaren geleden groen licht voor de herwerking van de film. Het resultaat, The Lake House, speelde deze zomer in de bioscopen en is nu verkrijgbaar op dvd.

De intrigerende basispremisse werd logischerwijs behouden. Architect Alex Wyler koopt een mooi huis aan een meer en vindt in de brievenbus een kaartje van de vorige eigenares, Kate Forster. Er ontstaat een brievencorrespondentie tussen de twee en romantiek hangt duidelijk in de lucht. Elkaar ontmoeten blijkt echter onmogelijk, want Alex en Kate wonen wel in dezelfde stad, maar zijn gescheiden door een tijdskloof van twee jaar die enkel door de brievenbus overbrugd kan worden. Naarmate de maanden passeren, komen Alex en Kate tot het besef dat ze de liefde van elkaars leven zijn. Nu moeten ze enkel een manier zien te vinden om de tijdsbarrière tussen hen te doorbreken.



Warner Bros. heeft er alles aan gedaan om de charme en klasse van het origineel zo goed mogelijk te vertalen naar de Hollywoodremake. Zo viel voor de taak van scenarist de keuze op David Auburn, Pulitzer Prize winnende auteur van het inmiddels ook verfilmde Proof. In de regiestoel mocht een andere klasbak plaatsnemen, het Argentijns-Nederlandse talent Alejandro Agresti, die eerder met Valentin al een wondermooie, zeemzoete film afleverde. En als kers op de taart werd de cast uitgevuld met namen als Willeke Van Ammelrooy, Christopher Plummer, Shohreh Aghdashloo én de reünie van Speed-koppel Sandra Bullock en Keanu Reeves. Maar alle goede intenties ten spijt gaat er toch een heleboel verloren in de vertaling.

Een eerste belangrijke misstap is het uitdiepen van de backstory’s van de protagonisten. Il Mare bleef vrij naïef gefocust op vooral de romance en had weinig aandacht voor wat er zich voor het overige in de levens van de Koreaanse Alex en Kate afspeelde. Auburn kiest er echter voor – vooral in Alex’s leven – enkele zwaarwichtige nevenplots te proppen. Die doet onvermijdelijk wat een lichte soufflé had moeten zijn als een baksteen naar je maag zinken. De laatste decennia doet Hollywood niets liever dan te pochen met achterliggende plots – zelfs in de grootse, hersendode spektakelfilms – maar het nut hiervan ontgaat me meer en meer. Als een subplot weinig essentieel toevoegt aan het drama of het centrale dilemma, waarom zou je ze dan gebruiken? Ondanks de Pulitzer Prize op zijn mantel had David Auburn daar ook bij stil moeten staan.

Ook op het vlak van de regie loopt er het een en ander mank. Waar Agresti in Valentin nog redelijk sober voor de dag kwam, tovert hij voor zijn Hollywooddebuut regelmatig stilistische tierlantijntjes uit zijn hoed. Een dubbele splitscreen hier en een dik in de verf gezette camerabeweging daar leiden zo onnodig de aandacht af van de kern van het verhaal. The Lake House ziet er daardoor uit als een wel erg afgelikte prent, waar alle scherpe kantjes vanaf zijn gevijld. Wat eens een klein Aziatisch pareltje was, wordt nu bedolven onder alle clichés van de Amerikaanse romantische komedie, inclusief de soundtrack van hippe dan wel melancholische popsongs. Vakmanschap troef dus, maar temidden al het talent gaat de inherente charme van de plot en de personages te vaak verloren.



Dat kan echter ook een gevolg zijn van de miscasting die film typeert. Op Sandra Bullock is natuurlijk niets aan te merken. Samen met Julia Roberts is ze immers dé koningin van dit soort romantische films. Ze speelt m.a.w. de rol die ze altijd speelt en die ze zodanig heeft geperfectioneerd dat je niemand anders in haar plaats kan indenken. Haar tegenspeler is heel wat minder op dreef. Keanu Reeves kan ditmaal niet rekenen op uitbundige speciale effecten om zijn performance te verdoezelen en valt bijgevolg in meer dan één scène door de mand. Slecht is hij niet als leading man, maar o zo saai en voorspelbaar. In een bijrol oogt Christopher Plummer alsof hij louter een cheque wou verzilveren en gaat Shoreh Aghdashloo ten onder aan een scenarieel onderontwikkeld personage. Dé grootste miscast is echter Willeke Van Ammelrooy die niet enkel een afgrijselijk accent aan de film toevoegt maar ook badkuipen vol overacting.

Her en der duiken in The Lake House scènes en ideeën op die een glimlach op je mond tekenen. De typisch Amerikaanse brievenbus waarvan het op- en neergaande vlagje de hoop op een nieuwe brief van een geliefde inhoudt. De winterse taferelen van een ijspiste bevolkt met feestende mensen. Maar dit zijn slechts dwaallichtjes in een bos waarvan de bomen er allemaal hetzelfde uitzien. Wat onmogelijk leek, is toch gebeurd: Hollywood heeft alles wat goed was aan Il Mare ofwel onherkenbaar verwaterd, ofwel gewoon genegeerd. En wat een hoogtepunt van mijn filmjaar had moeten zijn, wordt zo één van de vele decepties. Een prent die zoveel beter had kunnen en moeten zijn. Snel weghappen, dus, deze vakkundig in elkaar gedraaide tweede poging. En hopen dat een distributeur snel inziet dat het origineel altijd beter is dan de kopie, en het Koreaanse Il Mare eindelijk een langverwachte dvd-release in de Benelux geeft.



BEELD EN GELUID
Deze film is nog geen jaar oud en dat is eraan te zien. Er is zo goed als niets aan te merken op het beeld. Geen krasjes, grain, contrastproblemen of onevenwichtig kleurenpalet. Wat dvd-transfers betreft, benadert deze print de perfectie. Ook het geluid kreeg een uitstekende digitale behandeling. De Dolby 5.1-track utiliseert zelden alle boxen die ter beschikking zijn, maar vooral in de montagesequenties, straalt een warme auditieve gloed de woonkamer binnen.

EXTRA'S
De Trailer (2 min.) die de bonussectie op gang schiet, suggereert knap de romantiek van het verhaal, maar kan er niet om heen bijna de volledige plot weg te geven. De enige andere extra is een selectie van vijf Additional Scenes and Outtakes (4 min.), waarin vooral een geïmproviseerde dialoog van Christopher Plummer erg grappig is.

CONCLUSIE
The Lake House is een remake van de Koreaanse prent Il Mare, maar benadert nooit de kwaliteit of charme van het origineel. In een poging om het verhaal van een onmogelijke liefde verder uit te diepen, verloren de makers immers uit het oog wat het origineel zo’n onvergetelijke film maakte. Niettemin is de audiovisuele presentatie op digitale schijf een triomf van schitterende beelden en warme klanken. Hetzelfde kan niet worden gezegd van de anemische bonussectie.