FILM
De wereldvreemde Norman Winter, die de beschaafde wereld achter zich heeft gelaten, is pelsjager en woont tezamen met zijn Indiaanse vrouw en zijn trouwe sleehonden in de uitgestrekte valleien van het Canadese Yukon gebied. Ze leiden een eenvoudig bestaan, leven van wat het land hen te bieden heeft, verkopen af en toe wat pelzen, houden zich bezig met jagen en vissen. Wanneer een houtfabrikant grote stukken van de omringende bossen omver kapt besluit Norman op zoek te gaan naar een onaangetast stuk land als woonplek. Hij bouwt een nieuw huis met hout dat hij uit het bos verzamelt en houdt zich, enkele kilometers verder dan waar hij oorspronkelijk woonde, bezig met zijn dagelijkse beslommeringen. Tijdens een sleereis naar de dichtstbijzijnde stad, Dawson City genaamd, alwaar hij zijn pelsen tracht te verpatsen, wordt één van zijn beste sleehonden door een wagen gegrepen en overlijdt ter plekke. Norman vraagt zich af in hoeverre, en vooral hoe lang, hij nog in de wilde natuur zal kunnen overleven.

Nicolas Vernier, de regisseur van The Last Trapper, maakte in 1999 een 8600 kilometer lange tocht van Alaska naar Quebec, en dit met behulp van enkel een hondenslee. Het is tijdens deze reis dat hij Norman Winter ontmoette. Vernier was zodanig ontroerd door de levensstijl van deze innemende oude man, dat hij besloot diens leven te verfilmen. Het resultaat van dat voornemen is nu op dvd verschenen.

In plaats van Norman gedurende een bepaalde periode met een camera te volgen en met het verzamelde beeldmateriaal een documentaire samen te stellen, koos Vernier ervoor de door Norman vertelde anekdotes in een scenario om te zetten en dit als basis te gebruiken voor een heuse fictiefilm, bovendien één waarin Norman en zijn vrouw zichzelf spelen. Volgens het boekje dat met de dvd wordt meegeleverd is het artificiële aspect datgene wat de film zo bijzonder maakt want anders "had de film een aantal dramatische momenten moeten missen … en ook zijn oogverblindende camerawerk". Ondergetekende is het daar niet mee eens. De film had, dit wordt na vijf minuten al duidelijk, een documentaire moeten zijn. Het zijn immers juist die artificiële aspecten die niet overtuigend genoeg over komen en het geheel daardoor de nek omwringen. Inderdaad, de fotografie is oogverblindend, maar dat is helaas niet voldoende om een beklijvende filmervaring af te leveren. Ik verklaar me nader:

Ten eerste bevat The Last Trapper geen consistent opgebouwd verhaal waarin een hoofdplot naar voren wordt gebracht die als grootste spanningsboog hoort te dienen. Er gebeurt gewoon te veel in de film, en het gebeurde wordt ofwel 1) binnen de kortste keren opgelost of 2) heeft geen enkel narratief doel. De episodes worden bovendien een beetje krakkemikkig aan elkaar gemonteerd en dit zorgt ervoor dat het de kijker geen bal kan schelen wat er voor Norman in het verschiet ligt. The Last Trapper is een aaneenrijging van korte anekdotische gegevens en mist dus één overkoepelende plot. Hij mist, zo u wil, richting.

Ten tweede zijn de dialogen van een belabberd niveau en worden ze door Norman en zijn vrouw, die geen acteurs zijn, op een vreselijk houterige manier gebracht. Hun gesprekken bevatten vooral veel smalltalk in verband met het eten, de honden, de al dan niet succesvolle jacht. Om het nog erger te maken zit de film vol met dat soort gesprekken en vraag je je af wanneer die twee nu eindelijk eens hun mond gaan houden. Een film vol smalltalk? Het vergt heel wat meesterschap om dat op overtuigende wijze aan de man te brengen. Of het had "echte" smalltalk moeten zijn, "echte" dialogen zoals gesproken door "echte" mensen die niet staan te acteren. Het gevoel dat de film beter een documentaire was geweest dringt zich hier verder op.

Het derde, en veruit meest irritante, euvel is de ecologische boodschap die er bij de kijker wordt ingeramd met de subtiliteit van een sloophamer en die bovendien een belangrijke scenarioregel schendt: niet vertellen, maar tonen!! De eco-boodschap wordt in The Last Trapper nooit getoond, maar altijd verteld. Zo zegt Norman ergens in de film: "Zo te zien is er nog meer (bos) gekapt … als ze zo doorgaan blijft er binnenkort niets meer over." En om ervoor te zorgen dat geen enkele idioot in de zaal het verkeerd begrepen heeft voegt hij daar nog het volgende aan toe: "Dat is heel erg." Of wat dacht u van: "Mensen zouden het contact met de natuur beter nooit hebben verbroken... als de mensheid verder wil blijven bestaan zullen we met de natuur moeten leren samenleven." Nobele gedachten, en zo waar als een koe, maar ook bijzonder prekerig en naïef. Er kleeft een new-age sfeertje aan dergelijke dialogen die de geloofwaardigheid danig ondermijnen. Het helpt ook niet dat deze boodschap wel vijf keer expliciet herhaald wordt.

Ook de muziek in The Last Trapper werkt bijzonder storend. Ze is bijna continu aanwezig, straalt een dweperigheid uit, heeft een hoog new-age gehalte en is op sommige plekken volstrekt ongepast. Tijdens één van Norman's sleetochten horen we plotseling de zwoele tonen "By The Rivers Dark" van Leonard Cohen. Dit nummer hoort, ondanks de titel, eerder bij zompige, rokerige jazzcafés waar femme fatale's zich aan de whisky vergrijpen, dan bij de uitgestrekte sneeuwlandschappen van Canada.

Is er dan niets positiefs te melden over deze film? Jazeker: de beelden zijn vaak schitterend. Maar ook daar zal je moeilijk van kunnen genieten. Ze worden immers al te vaak onderuit gehaald door de houterige acteerprestaties, melige muziek of de onkundige beeldregie. Ondanks de beeldenpracht is er nauwelijks sprake van de juiste sfeerschepping. In dat uitgestrekte landschap moet een enorme, overweldigende stilte heersen. Waarom krijgen wij die nooit te horen?

In het kort: The Last Trapper is een mooi ogende, maar allesbehalve meeslepende natuurfilm met slechte acteerprestaties, irritante dialogen en muziek, en met een veel te expliciete boodschap.

BEELD EN GELUID
Het 1.78:1 anamorfe beeld oogt bijzonder mooi. De kleuren spatten werkelijk van het scherm, het contrastniveau is uitstekend uitgebalanceerd, de beeldscherpte is bevredigend en van digitaliseringartefacten is geen sprake. Wel is er een minimum aan filmgrain aanwezig gedurende enkele donkerder scènes, maar storend is het nooit. Op de ondertiteling valt niets aan te merken. Het geluid staat in Dolby Digital 5.1 op dvd gecodeerd en klink heel mooi. Vooral de omgevingsgeluiden en de muziek bepalen het ruimtelijke karakter van deze track. Op technisch vlak scoort deze dvd dus meer dan voldoende.

EXTRA'S
Een drietal trailers van andere films. Tja...

CONCLUSIE
The Last Trapper is een goedbedoelde film gebaseerd op het leven van pelsjager Norman Winter (die zichzelf vertolkt), maar wordt genekt door een veel te expliciete boodschap, irritante dialogen en muziek, en een warrig verhaal. Technisch valt er op deze dvd weinig aan te merken.