FILM
Deze film neemt ons mee naar de swingende jaren '50 en '60, waarin de ster van crooner Bobby Darin schitterde aan het firmament van de jazz-scène. Darin (vertolkt én gezongen door Kevin Spacey) is zeer veeleisend voor zichzelf: het zoveelste rock'n'roll-tienersterretje worden zegt hem niks, hij wil absoluut de beste crooner van zijn generatie worden, "groter dan Sinatra". Zijn zwakke gezondheid zou er echter anders over beslissen: wanneer hij nog kind is, staat Sinatra aan de top, en zou daar blijven tot jaren nadat Darin al het tijdelijke voor het eeuwige heeft verwisseld. En zoals het nogal wat artiesten voorvalt, zou de erkenning voor zijn werk pas volgen na zijn dood. Een bepalende rol bij zijn beroepskeuze is zijn moeder Polly (Brenda Blethyn) geweest, die de zieke jonge Bobby (William Ullrich), die volgends de dokters zijn zestiende verjaardag niet zou halen omwille van zijn hartkwaal, de liefde voor muziek én een joekel van een oude piano heeft meegegeven. Darins vlucht naar de top is enorm steil: plots wordt hij ook gevraagd in Hollywood, waar hij zijn toekomstige vrouw, actrice Sandra Dee (Kate Bosworth) leert kennen. Zijn huwelijk loopt niet over rozen, zijn carrière ook niet, want op gegeven moment is zijn genre van muziek passé, en zijn gezondheid... tja, het zuurstofapparaat staat telkens naast het podium klaar. Wanneer Bobby politiek actief wil worden in het zog van Bobby Kennedy, komt zijn zus Nina (Caroline Aaron) bovendien nog met een enorm lijk uit de familiekast, waarvan ze liever wil dat hij het van haar moet vernemen dan van de paparazzi... De val naar beneden is al even steil als de klim, en begin jaren '70, nadat hij zichzelf zonder veel succes heeft proberen om te scholen naar folkzanger, is Darin dan ook een karikatuur geworden van zichzelf, en wordt hij alleen nog maar geboekt om uitgelachen te worden.

Met Beyond The Sea, Kevin Spaceys tweede film als regisseur (na Albino Alligator), maar de eerste waarin hij zichzelf regisseert, probeert de acteur/regisseur alvast niet om een getrouwe weergave van het leven van Bobby Darin weer te geven. De eindcredits openen zelfs met een uitdrukkelijke mededeling dat het om een geromantiseerd verhaal gaat dat niet noodzakelijk (lees: eigenlijk helemaal niet) strookt met de werkelijkheid. De film lijkt overigens hét gedroomde middel om Spacey zowel letterlijk als figuurlijk op zijn bek te zien gaan, want naast regisseren en acteren neemt de man ook nog eens alle zang- en dansnummers voor zijn rekening. Wat ook een hypotheek legt op de historische geloofwaardigheid, is dat Darin de leeftijd van 37 nooit is gepasseerd - de man liet het leven na levensnoodzakelijke hartoperatie die hij niet overleefde wegens algemene zwakte - terwijl Spacey al eerder achteraan dan vooraan de 40 te situeren is. Darins gevecht met de ouderdom - in zijn conditie is elke dag langer leven een dag pure winst - is zelfs het onderwerp van enkele subplots, waarin hij gewapend met een batterij pruiken - die overigens wél historisch correct zijn, want Darin was op zijn twintigste al nagenoeg kaal - de ultieme confrontatie aangaat met de terugwijkende haarlijn.

Maar Spacey gaat niet op zijn bek, integendeel, hij komt redelijk ongeschonden uit dit filmisch avontuur, waar een hele schare andere regisseurs zich niet aan wilden wagen, en heeft dan nog eens de verdienste om de korte maar succesvolle carrière van Bobby Darin uit de annalen van de muziekgeschiedenis te halen, voor zover dat nodig was, want uit zijn repertoire worden Beyond The Sea en Mack The Knife nogal eens in soundtracks verwerkt, waarbij telkens toch opvalt hoe zeer Darin bij het grote publiek niet echt gekend is. Natuurlijk pikt de film inhoudelijk gretig een graantje mee van andere muziekbiografieën zoals die van Richie Valens (La Bamba) en de ongeveer gelijktijdig uitgebrachte biografie van Ray Charles (Ray). Toch biedt de film een aparte invalshoek: de prent begint als een blik achter de schermen van een tv-special om de tienjarige carrière van Darin te vieren; tijdens de opnames ziet hij in de acteur die zijn jongere zelf speelt inderdaad niet zomaar een stand-in, en wanneer hij aan de praat raakt met de jonge acteur, komen de herinneringen bovendrijven, aanvankelijk als droomsequenties zoals in Lars von Triers Dancer In The Dark. Dit levert in eerste instantie een paar bevremende indrukken op, en op momenten waarin Spacey tegen zijn jonge alter-ego, die het concept niet snapt, met een uitgestreken gezicht uitlegt dat het om een droomsequentie gaat, vreten aan de ernst van de film, maar zorgen ook voor enkele knappe momenten, zoals de scène waarin Darin de waarheid over zijn afkomst te weten komt. Kevin Spaceys interpretatie van Bobby Darin is verrassend genuanceerd: enerzijds is hij een driftkikker, die ondanks zijn hartconditien zijn eigen inboedel aan gruzelementen slaat wanneer hij zijn Oscarnominatie (beste acteur in een bijrol in Captain Newman M.D.) niet verzilverd ziet, anderzijds is hij een geëngageerde artiest, die opkomt tegen de oorlog en tegen de uitsluiting van een zwarte komiek (nota bene niemand minder dan Sammy Davis) in zijn voorprogramma. Kate Bosworth zet haar vertolking van de voormalige kindster-actrice Sandra Dee met bijzonder veel overtuiging neer, alhoewel er met de waarheid in de film een loopje wordt genomen en zedig wordt gezwegen over hun echtscheiding en Darins drie maanden durend tweede huwelijk in zijn laatste levensjaar.

Als de film al een boodschap meedraagt, dan is het toch één van de luchtigere soort: Walden Robert Cassotto, zoals Darin echt heette, is dood, maar Bobby Darin zal altijd voortleven in zijn muziek.

BEELD EN GELUID
En jawel, het beeldformaat is door RCV voor de zoveelste keer weer eens verprutst. In plaats van het correcte 2.35:1-formaat worden we getrakteerd op een 1.78:1 pan&scan, wat onmiddellijk de score voor beeld ondelibereerbaar maakt. De transfer oogt nochtans redelijk mooi, met een beetje neiging naar edge enhancement en oversaturering van de kleuren; de scènes doen echter vaak aan als een ouderwetse technicolor-film, wat de sfeer van de jaren '50 onderstreept, en worden een stuk doffer naarmate we in het begin van de jaren '70 en de Vietnamoorlog belanden. Vooral tijdens de vele muzieknummers - en dat zijn er nogal wat - worden alle registers opengetrokken en swingt de soundtrack als zaten we live in de Copacabana. Subtiele en minder subtiele ambiënte geluiden, zoals de bel op de filmset die door de achterste speakers knalt, maken het plaatje compleet. Tenminste op gebied van geluid heeft de dvd de nodige aandacht gekregen.

EXTRA'S
Wederom krijgen we een beschamende dvd voorgeschoteld waar niet eens iets op terug te vinden is dat in de verste verten op een menu lijkt; de verplicht opgelepelde trailers waarmee de disc opent beschouwen we niet als een ernstige poging tot bonusmateriaal.

CONCLUSIE
Kevin Spacey die zingt en danst, en er nog mee weg raakt ook? Dan moet U Beyond The Sea bekijken. Kwalitatief is deze disc de zoveelste in een lange, lange rij van films met een verprutst beeldformaat, een zonde waaraan Dutch Filmworks en RCV zich om ter hardst schuldig maken.