SERIE
Agent James Dempsey (Michael Brandon) moet dringend verdwijnen uit New York, nadat hij getuige is geweest hoe zijn baas Coltrane (Desmond Cullum-Jones) betrokken was bij een zuurgelopen drugsdeal. Zelfs Amerika is niet groot genoeg om een ego zoals dat van de heetgebakerde agent in te verstoppen, en als de corruptie bij de Newyorkse politie werkelijk zo woekert als men vermoedt, dan zal er altijd wel een paper trail naar hem leiden. Daarom wordt hij in een uitwisselingsprogramma voor agenten gedetacheerd naar Scotland Yard, meer bepaald de divisie SI-10, die zich specialiseert in de zwaarste vormen van criminaliteit. Hij moet daar een geheel complementair duo vormen met Harriet Makepeace (Glynis Barber), een redelijk rad van tong gesneden dame van adel, dochter van de steenrijke Lord Frederick Winfield (Ralph Michael). Al vanaf dag één is het echter duidelijk dat ze de eigengereide houding van Dempsey niet zo weet te smaken, en zijn seksistische opmerkingen (genre "Een vrouw bij de politie? En die dient daar niet om de koffie te zetten???") al helemaal niet. Dempsey heeft namelijk de ergerlijke gewoonte om eerst (meermaals) te schieten en dan pas vragen te stellen (als de verdachte dan al niet gepasseerd is, natuurlijk), en met hem naast haar zijde lijkt de strijd tegen de Londense criminaliteit wel op een onvervalste Amerikaanse gang war, waarbij het soms toch echt moeilijk is om te zien wie er nu precies bij de politie hoort en wie niet. Ook hun baas, Gordon Spikings (Ray Smith) weet Dempseys cowboymanieren - de Dirty Harry van de budgetsupermarkt - niet echt te appreciëren, en foetert voortdurend zijn agenten uit.

Waarmee ik meteen bij het voornaamste punt van kritiek kom. Dempsey & Makepeace is voor een Britse serie redelijk on-Brits, en heeft zeker niet de flair van het betere Engelse detectivewerk zoals Inspector Morse of zo. De bedenkers wilden per sé de goedkope Amerikaanse formules kopiëren, waarbij stompzinnig en nodeloos geweld het hoofdingrediënt van elke aflevering is, en de politie, Michael Brandon op kop, als een Robocop zich schietend een weg baant naar zijn volgende doelwit, zich daarbij vooral niet storend aan juridische details, zoals daar zijn huiszoekingsbevelen, het recht op lichamelijke integriteit (waarom zou je wachten op een bekentenis als je die er ook uit kan kloppen?), een advocaat voor de verdachten of tout court enige vorm van bewijs. Het onderbuikgevoel van het male chauvinist sexist pig Dempsey, die dan ook nog eens aan de lopende band leuke maar redelijk belegen one-liners debiteert, moet voldoende zijn om elke klus binnen het uur te klaren, en zoals het een Amerikaanse politieserie betaamt, heeft de rogue cop op het einde van de rit elke keer opnieuw achteraf bekeken het gelijk aan zijn kant, waarna baas Spikings weer eens een laag glazuur van zijn tanden mag knarsen. Toch heeft de reeks net door zijn oudbolligheid een zekere charme: de detectives werken nog in het tijdperk waarin DNA-onderzoek nog het equivalent van voodoo was, zodat de rechter in aflevering 10, Judgement een lijkschouwing op een verkrachtingsslachtoffer geen prioriteit acht, waarin telefoonnummers worden getraceerd door agenten die aan de teruglooptijd van de draaischijf van de telefoon het nummer trachten te raden, en waarin de politiewagens in het beste geval een ouderwetse CB aan boord hebben, en in het slechtste geval de politieagenten in het café op de hoek moeten gaan bellen naar het hoofdkantoor. In aflevering 8, Blind Eye, wordt zelfs op de Londense metro expliciet gewaarschuwd dat de aanwezigheid van een verdacht pakje geen voldoende reden is om aan de noodrem te trekken. De tijden zijn veranderd, inderdaad.

Wanneer de scenaristen zich dan eens sporadisch vastrijden in een té ingewikkelde plot, komt dit haaks te staan op de onderzoeksmethoden van Dempsey, waarbij enkel van tel schijnt te zijn dat de brave man op het einde van de maand zijn munitierekening mag binnenbrengen op kantoor. De simpelste plots, zoals die van aflevering 10, Judgement, zijn vaak de beste in deze reeks waarin subtiliteit vaak ver te zoeken is. "Together they're dynamite", oreert de hoes, en daar is iets van waar, want dynamiet ontploft in alle richtingen tegelijk, zonder onderscheid te maken. Gelukkig zijn de acteurs nog niet al te beroerd, alhoewel Ray Smith als baas Spikings toch iets té zeer overacteert wanneer hij om de haverklap zijn personeel uitkaffert; human resources management was kennelijk ook iets dat in de helft van de jaren '80, net als werkethiek, compleet onbestaande was binnen de rangen van het politiekorps. In de bijrollen vinden we geen grote namen terug, maar vooral de dames vallen op door hun ongebreideld streven naar het om ter foutste kapsel dragen. Waar is de smaakpolitie als je ze nodig hebt?

AFLEVERINGEN
1. Armed And Extremely Dangerous
Een undercover-agent wordt vermoord teruggevonden in een slachterij, met zijn zakken vol kaviaar. Dempsey verdenkt een oud en gerespecteerd Brits transportbedrijf ervan een lading van veertig ton het land te willen uitsmokkelen.

2. The Squeeze
Een Maltese bende heeft een drastische doch effectieve methode ontwikkeld om geldtransporten te overvallen: ze lassen de deuren dicht en laden het hele handeltje op een vrachtwagen, om dan in alle kalmte het geld eruit te roven. Dempsey gaat er achter en om zijn onderzoek te volgen, moet je het spoor lijken maar volgen.

3. Lucky Streak
Net op de avond dat Dempsey de beentjes eens gaat strekken en zijn geluk beproeven in een Londens casino, wordt de geldkoerier overvallen en neergeschoten. Dempsey heeft gezien hoe vlak vóór het incident ene James Bessel (Christopher Strauli) aan de deur werd gezet wegens wangedrag. Hij heeft een modelijk motief, én had een verhouding met één van de croupiers, Rozalind James (Genevieve Allenbury). Maar naast deze inside information moet er dujidelijk nog iemand mee geholpen hebben...

4. Given To Acts Of Violence
Tijdens zijn proces tegen moordenaar Frank Egan (Brian Croucher), trekt de kroongetuige zich, duidelijk geïntimideerd terug, waardoor Egan vrijkomt. Hij werd beschuldigd van een zekere Willie Ferguson (Dave Cooper) opgeruimd te hebben voor zijn baas Archie McAllister (Ian McCulloch). De politie slaagt erin hen af te luisteren, en ze vernemen dat er wéér een grote slag voorbereid wordt, alleen hebben ze ditmaal er een piloot voor nodig. De Amerikaanse piloot, Steven Heller (Neville Jason) kennen ze echter niet persoonlijk van gezicht, en Dempsey en Makepeace overmeesteren hem in zijn hotel, met de bedoeling dat Dempsey zijn plaats inneemt in de bende.

5. Hors De Combat
Gevangene Frank Price (Derek Ware) wordt uit de gevangenis gehaald met een hoogtewerker (het kan niet elke keer een helikopter zijn), maar buiten wordt hij genadeloos afgeknald in wat een afrekening lijkt te zijn tussen twee onderwereld-figuren, de bende van de old school-crimineel Jack Lang (Godfrey James) en zijn uitdager, de nieuwe, jonge en hippe Bernie Silk (Stephen Greif), die elkaar de controle betwisten over de rosse buurt. Het blijft lijken over en weer regenen, totdat Silk de kleindochter van Lang, Debbie (Nicola Stapleton) laat kidnappen. Uit weerwil laat Lang Silk zelf ontvoeren, en ze komen tot een ruil. Bij de overdracht blijkt echter dat het aan een derde partij zeer gelegen is om allebei de gangsters tegen elkaar uit te spelen, en vervolgens te doden. En wat meer is, Dempsey's nieuwe vriendin Angie (Catriona MacColl) schijnt er meer over af te weten.

6. Nowhere To Run
Twee truckers die het materiaal van een concert van het vasteland weer naar Engeland brengen, maken een stop bij het lokale wegrestaurant, wanneer een autodief er met hun bestelling vandoor gaat. Eén van de twee (Gary Shail) wordt neergeschoten, de andere (Nick Stringer) heeft de dief geïdentificeert als Paul Marshall (Michael Melia), die al wel eens in de opnamestudio's opduikt. Eerst denken Dempsey en Makepeace dat in het bestelwagentje drugs naar Engeland werden gesmokkeld, maar er blijkt een groter complot achter te zitten om een leider van een bvende moslimterroristen uit de gevangenis te krijgen.

7. Make Peace, Not War
Dempsey wordt gevraagd om in de aankomsthal van de luchthaven een drugkoerier uit New York te identiciferen; na de arrestatie van de man, Schwartz (Stuart Milligan), neemt hijzelf de plaats van de koerier in, en zo komt hij op het spoor van een nieuwe, revolutionaire techniek om drugs ongemerkt de grens over te krijgen. Makepeace komt op het spoor van dezelfde zaak na een tip van een heel andere orde: drie kruimeldiefjes zijn bij een nachtelijke strooptocht in een warenhuis op het magazijn van de bende gestoten, en zijn er zonder het zelf te weten met een deel van de drugs vandoor.

8. Blind Eye
Spikings wordt het slachtoffer van een moordaanslag, net wanneer een gevangene, Charlie Wilson (Desmond McNamara), een boekje wil opendoen over de corrupte praktijken van Spikings' collega Tennant (William Simons). Om er zeker van te zijn dat Wilson zijn mond houdt, laat Tennant zijn zoontje (Rufus Carr-Martindale) kidnappen. Terwijl een tweede aanslag wordt voorbereid, moeten Dempsey en Makepeace bijzonder omzichtig te werk gaan, want anders wordt waarschijnlijk de gijzelaar omgebracht.

9. Cry God For Harry
Een kostbare collectie jaden beeldjes wordt gestolen op het landgoed van Makepeace's vader, Lord Winfield. Net dat weekeinde houdt hij een jachtpartijtje met een achttal gasten, en de kans dat de dief op de gastenlijst staat is niet ondenkbeeldig. Tot grote ergernis van Spikings wordt Makepeace van hogerhand gedetacheerd om de diefstal op te lossen, en ze krijgt er Dempsey cadeau bij. Die weet de geest van de gasten genoeg te beroeren om twee keer op het nippertje aan een moordaanslag te ontkomen.

10. Judgement
Sarah Hackett (Sarah Sherborne), een vriendin van Makepeace die op trouwen staat, wordt op de trein op weg naar Harrod's achtereenvolgens verkracht en vermoord. Haar vader, rechter Lionel Hackett (John Horseley) is er zodanig het hart van in dat hij zelfs een lijkschouwing op zijn dochter verbiedt, om het lichaam van zijn dochter niet te onteren. Makepeace herinnert zich nog een man die zich vreemd gedroeg nabij het station, en aan de hand van haar beschrijving kan de politie een robotfoto verspreiden. Wanneer de man in kwestie, de half simpele John Bates (Colin Procter) zichzelf in de foto herkent, scheert hij prompt zijn snor af. Diezelfde avond nog wordt hij dronken achter het stuur opgepakt, maar de politie herkent hem niet.

BEELD EN GELUID
Bij het bekijken van Dempsey & Makepeace moet het me toch van het hart dat de amechtige beeldkwaliteit me eerst deed denken dat dit om een grap van bedenkelijk niveau ging. Het is echter jammer genoeg bittere ernst. De reeks is geschoten op film, en dat is er aan te merken, want in nagenoeg elke aflevering zitten de splice marks er nog in. Afgezien daarvan is het beeld overladen met printbeschadigingen in alle kleuren en vormen, en wanneer het beeld op zwart gaat tussen twee reels in, valt het beeld uiteen in een stoffige wolk pixels. Compressieproblemen zijn alomtegenwoordig, en al ruim duizend dvd's besproken hebbend voor DVD Info zitten in deze transfer zowaar nog film-artefacts die ik nog nooit van mijn leven eerder ben tegengekomen, waar volgens mij nog een naam voor moet bedacht worden. Ik heb begrip voor het feit dat ouder beeldmateriaal niet meer aan de standaardnormen van vandaag voldoet, maar zelfs in een genereuze bui zoals nu is 2/10 nog een zéér royale score. Het geluid lijkt iets beter, alhoewel. Het tot 2.0 gere-encodeerd monospoor kan beluisterd worden, en daarmee heb ik ineens de voornaamste kwaliteit ervan benoemd. Net als de onevenredige snelheid van het beeld gaat de muziek op sommige ogenblikken ook sneller en minder snel, en vooral omdat een grrrrrrote naam als Alan Parker aan de soundtrack is verbonden, is het des te ergerlijker om te moeten vaststellen dat de grrrrrrote Alan Parker blijkbaar zijn cheque heeft mogen incasseren voor het neerpennen van één en hetzelfde melodietje dat tot in den treure wordt herhaald, telkens Dempsey zijn pistool trekt - in de praktijk dus om de vijf minuten.

EXTRA'S
In het verlengde van de beeld-en geluidskwaliteit mogen we het bij deze discs waarschijnlijk als een extra beschouwen dat ze niet spontaan tot zelfontbranding overgaan.

CONCLUSIE
Alhoewel voornamelijk het nostalgische gedeelte van mijn persoonlijkheid wel kan genieten van een avondje Dempsey & Makepeace - niet toevallig een ander gedeelte dan waar mijn hersens zich bevinden - is dit al bij al een belabberde dvd-release.