CONCERTFILM
Al meteen bij het begin van het concert in de Place Des Arts in Montréal, Canada, gaat het publiek uit de bol wanneer Roger Hodgson op het podium verschijnt: een grijzende minstreel met een gitaar, goedlachs en een beetje verbaasd over het enthousiasme van de menigte nog voor hij het eerste nummer heeft ingezet. Roger Hodgson is big in Montréal, zoveel is duidelijk, maar niet alleen daar, want de man kent ook ongelooflijk veel bijval in de States waar hij bijna continu optreedt in grote muziektempels of op kleine locaties voor een schare trouwe fans. Roger Hodgson is het hart van Supertramp, beweert een opgewonden fan na afloop van het concert. Supertramp klonk nooit meer zoals in de tijd van Roger, beweert een kalende man met een ringbaard en een buikje en tegen dat pleidooi is nauwelijks wat in te brengen: Hodgson schreef op z’n eentje zeven van de tien hits die Supertramp in de jaren '70 de wereld instuurde en met zijn unieke high pitched stemmetje en z’n creatieve input inzake arrangementen en instrumentatie bepaalde hij haast op z'n eentje het repertoire en het geluid van Supertramp. Een zanger is een groep, het is een statement van Wannes van de Velde, en dat gaat beslist op voor Roger Hodgson en Supertramp, zij het dat Wannes het wellicht niet zo bedoelde.

Hodgson schreef z'n eerste composities op z'n twaalfde. In 1969 treedt hij toe tot Supertramp, opgericht door Rick Davies en Richard Palmer-James (King Crimson). In 1973 breekt de formatie door met Crime Of The Century en de nummer 1-hit Dreamer. De snelle opvolger Crisis? What Crisis? doet het minder goed, maar in 1977 is het opnieuw bingo met Even In The Quietest Moments en de hitsingle Give A Little Bit. In 1979 bereikt Supertramp z'n hoogtepunt met het album Breakfast In America en de wereldhits The Logical Song, Take The Long Way Home, het titelnummer Breakfast In America en de Daviescompositie Goodbye Stranger. Nadat het album is uitgeraasd in de hitparade verschijnt in 1982 ...Famous Last Words... met de Hodgsonhit It’s Raining Again. Een jaar later verlaat Roger Hodgson de band en maakt z'n eerste soloalbum In The Eye Of The Storm dat hem de hit Had A Dream oplevert. In 1987 levert Supertramp nog de collectie Free As A Bird af, maar dat album betekent meteen het einde van hun jarenlange relatie met platenmaatschappij A&M. De stilte wordt pas in 1997 doorbroken met het weinig spraakmakende album Some Things Never Change.



In 1987 verschijnt Hodgsons tweede soloalbum Hai Hai, een synthpopachtige plaat. Na een ongelukkige val breekt hij beide polsen en trekt zich voor lange tijd terug uit de muziekwereld. In 1997 komt hij terug met Rites Of Passage, het verslag van een recente tournee. In 1998 gaat zijn eerste solowereldtournee van start met op het repertoire z'n eigen materiaal en de hits die hij voor Supertramp schreef, een eerder bombastische programma met groot orkest en koor. In November 2005 treedt Hodgson voor het eerst in 20 jaar op in zijn geboorteland Engeland. Het concert in Shepherd's Bush (Londen) wordt opgenomen voor een dvd-release, maar dat project gaat uiteindelijk niet door. In juni 2006 strijkt Rodger Hodgson uiteindelijk neer in de Place Des Arts in Montréal voor zijn eerste Canadese concert in 23 jaar. De opnamen worden meteen goed bevonden voor de dvd-release Take The Long Way home. De dvd stond drie maanden op nummer 1 in Quebec en was goed voor een vijfde plaats en dubbel platina in Canada.

In Montréal treedt Roger Hodgson aan met zijn twaalfsnarengitaar, een Steinway vleugelpiano en z'n synthesizer, de bron van het aparte Supertrampgeluid. Voor de begeleiding doet hij een beroep op multi-instrumentalist en jazzsaxofonist Aaron MacDonald. Met z’n tweetjes brengen ze een unplugged versie van Supertramp- en Hodgsonmateriaal en het klinkt onwaarschijnlijk, maar de songs, ontdaan van bombast en pretentieuze arrangementen, blijven probleemloos overeind. Ze klinken direct en fris en maken van Take A Long Way Home een intimistisch concert, een feest voor de fans en een ode aan de prachtige muziek van Supertramp. Hodgson steekt meteen van wal met twee van zijn grootste hits Take A Long Way Home en Give A Little Bit, allebei uitgevoerd op gitaar met sporadische saxofoontoetsen van MacDonald. De zaal gaat uit z’n bol, de fans veren op uit hun stoelen en maken er meteen een dansfeestje van. De vijftigers stralen, de veertigers zingen uit volle borst mee, de twintigers zien voor het eerst de groep die ze kennen van de platen van hun ouders. Voor de prachtige ballade Lovers In The Wind (uit In The Eye Of A Storm) met een zeurende saxofoon op de achtergrond, neemt de artiest plaats achter de vleugel. Hide In Your Shell (uit Crime Of the Century) krijgt de snerpende synthesizerbegeleiding van het origineel met Aaron MacDonalds diepe basstem in het koortje en z'n sax voor de tierlantijnen. In dit eerder rustige materiaal komt de pracht van Hodgsons stem helemaal tot z'n recht: het ene moment rustig als scherp gesneden fluweel, dan oplaaiend als likkende vlammen. Oh Brother (Keeping The Pigeons Warm) is nieuw materiaal met Hodgsons stem in een hogere octaaf, ondersteund door sober pianogeluid, een eenzame troubadour in het halfduister. The Logical Song is vintage Supertramp uit het album Breakfast in America, waarvan wereldwijd meer dan 18 miljoen exemplaren de deur uitgingen. Voor Easy Does It (uit Crisis? What Crisis?) engageert Roger Hodgson het publiek als fluitkoor voor het refrein. Sister Moon uit hetzelfde album zet de Place Des Arts opnieuw in lichterlaaie met hoekige stembewegingen en een piepende gitaar.



Uit zijn soloalbum Open The Door brengt Hodgson vervolgens het rustige Love Is A Thousand Times met veel dodo's en dada's, een eenvoudige luistersong die onmiskenbaar het kwaliteitslabel "Hodgson" draagt. Breakfast On America heeft niets van zijn frisheid verloren en Hodgson hinkstapt door de tekst en de staccatomelodie net zoals eertijds tijdens de hoogdagen van Supertramp. Don't Leave Me Now (uit ...Famous Last Words...) wordt ingezet met mistige en ijle saxofoonslierten van MacDonald, gevolgd door stevige pianoaanslagen en dromerig gemijmer van Hodgson. Dreamer krijgt de standaardbehandeling op synthesizer en rockt als nooit tevoren met MacDonald voor het weerwerk in de hemelse koortjes: een hoogtepunt net voor de afsluiter It's Raining Again waarin de eenmansband Hodgson ten overvloede demonstreert dat hij in z'n eentje alles belichaamt wat Supertramp ooit is geweest.

Tijd voor de bisnummers: op verzoek van het publiek doen Hodgson en MacDonald een stomende versie van School (uit Crime Of The Century), een nummer dat ook bij ons heel lang in de Top-100 Aller Tijden heeft gestaan wegens z’n hoge meezinggehalte. MacDonald neemt het over op de synthesizer en bewijst zich ook op dat instrument goed in z'n vel te voelen. Roger Hodgson neemt de gitaarpartij voor z'n rekening en samen maken ze van het nummer een zoveelste aanstekelijke popsong. The Two Of Us is opnieuw een rustige Hodgson-compositie uit het fel onderschatte Crisis? What Crisis?-album met Aaron MacDonald op de basklarinet. Afsluiten doet Roger Hodgson met een reprise van Give A Little Bit, wellicht de grootste en populairste Supertramphit ooit.

BEELD EN GELUID
Het concert in Montréal is opgenomen met Hi Definition-camera's en dat levert een prima beeldkwaliteit op: scherp en met verzadigde kleuren. Regelmatig zwenkt de camera in de richting van het publiek in de zaal om het enthousiasme in beeld te brengen. Die is voor de gelegenheid niet helemaal verduisterd waardoor de interactie met het podium voortdurend zichtbaar en voelbaar is. Montréal is beautiful, vertrouwt Hodgson in de kleedkamer de camera minzaam toe, een beetje beduusd door het warme ontvangst. Het geluid kan u in stereo beluisteren, maar ook in Dolby Digital 5.1 en DTS. De voorkeur gaat naar de DTS-track die toch iets meer power geeft in een concert dat het zonder drums en basgitaar moet stellen. Het surroundeffect is in alle versies even krachtig gedefinieerd.



EXTRA'S
Ruim een uur extra's op deze dvd: vier Bonustracks uit eerdere concerten: Even In The Quietest Moments, een soloversie op gitaar (3'45"), een orkestrale versie van Dreamer (3'35") en drie korte fragmenten uit The Logical Song (45") en The Fools Overture (1'25" en 1'38"), geen van allen van de beste technische kwaliteit. Soundcheck is een korte reportage over de voorbereidingen van het concert (10'). Fab's Impressions bevat gesprekken met fans na afloop van het concert (5'43"), Backstage Pass, een ontmoeting achter de koelissen met de grootste fans uit Canada en Amerika (6'54") en een overbodige en zeer uitgebreide Photo Gallery met kiekjes uit het concert (4'50"). In A Conversation With Roger (13'44") wordt gepraat over de dvd-release, Hodgsons productiewerk voor de Supertrampalbums, het werkproces bij Supertramp, het persoonlijke karakter van zijn songs en zijn manier van schrijven en componeren. Het materiaal wordt ondersteund met beeldmateriaal uit The Fools Overture, alternatieve versies van Oh Brother en Loves In The Wind en een kleine impressie uit The Awakening Song. In Montréal Interview (14'50") overloopt Roger Hodgson systematisch zijn grote hits en zegt dat Give A Little Bit wellicht dé publieksfavoriet is uit zijn repertoire. Het interview bevat ook een complete versie van The Awakening Song. Roger's Repertoire tenslotte bevat een aantal tekstschermen met alle songs van Hodgson en de albums waarop ze terug te vinden zijn, plus een overzicht van songs die nooit op plaat of cd hebben gestaan, maar die hij wel tijdens zijn concerten uitvoert.

CONCLUSIE
Roger Hodgson - Take The Long Way Home (Live In Montréal) is een heerlijke concert van een artiest die het verdient om gehoord en gezien te worden. De dvd bevat de grootste hits van Supertramp en de bonusafdeling is rijkelijk gevuld met interessant materiaal. De opname is van een haast perfecte kwaliteit, zowel visueel als auditief. Laat u meeslepen door het enthousiasme van het Canadese publiek en droom meer dan twee uur lang weg op de tonen van deze nostalgische en hemelse muziek.