FILM
Nauwe steegjes vol grillige schaduwen, sinister flikkerende neonlichten, mysterieuze privé-detectives en beeldschone maar onbetrouwbare femmes fatales. Op het eerste gezicht is het in elkaar klussen van een film noir een koud kunstje. Maar er komt meer kijken bij een van Hollywoods meest geroemde genres dan louter wat kunstige stijlelementen. Dat bewijst The Dark Corner, een Fox noir uit 1946 die nagenoeg alle typische ingrediënten van het genre incorporeert maar dat niet kan vertalen naar een boeiende vertelling.

Hoofdpersonage is nochtans die goede ouwe privé-detective die door zijn eigen verleden achtervolgd wordt. Bradford Galt werd in San Francisco het slachtoffer van een smerige streek van zijn advocaat Tony Jardine, waardoor hij zelfs een jaar moest brommen. Wanneer hij na zijn celstraf met een schone lei wil beginnen in New York, merkt hij echter op dat hij geschaduwd wordt door een door Jardine ingehuurde krachtpatser. In een poging om deze duistere episode uit zijn leven voorgoed achter zich te laten, zoekt Galt de confrontatie met zijn ex-partner op, maar die gebaart van krommenhaas. Niet veel later staart de privé-detective Jardine opnieuw in de ogen, levenloos ditmaal, in Galts kantoor. Het is duidelijk dat iemand Galt de moord in de schoenen wil schuiven, maar wie, en met welk motief? Met de hulp van zijn bevallige secretaresse Kathleen begeeft de detective zich in een wespennest dat ook hem wel eens de kop zou kunnen kosten.

De plot voelt zonder meer aan als een lekker voortkabbelende film noir, maar nadere inspectie legt een aantal tekortkomingen bloot die een bom leggen onder het kijkplezier. Vooreerst is er de veel te trage opbouw. De makers mikken duidelijk op mysterie om het publiek gedurende het eerste uur te vermaken, maar een beetje aandachtige kijker kan al snel de nodige verbanden leggen, zodat het mysterie verdampt en een jammerlijk voorspelbaar residu als enige houvast achterlaat. De interessantste pistes, zowel dramatisch als karakterieel, duiken dan ook pas op als de film al in de laatste rechte lijn naar de climax zit, m.a.w. veel te laat. De scenaristen hebben zich bovendien wel verdiept in de iconische slangtaal die ‘tough guys’ in de jaren veertig bezigden, maar hun dialogen zijn geforceerd. Het woordgebruik is soms zo verwrongen, de subtiele metaforen zijn vaak zo vergezocht, dat het scenario meer dan eens op het randje van parodie balanceert.



Henry Hathaway – nochtans een zeer bekwaam regisseur – gooit de film enkele reddingsboeien toe in de vorm van een zelfzekere stijl en blinkt vooral uit in het kiezen van fascinerende locaties. Het kantoor van Galt ligt bijvoorbeeld vlak onder een metrorails, wat de continue dreiging ten goede zou moeten komen. Ook de fotografie, met zijn sublieme zwart-witte contrasten, mag er best wezen, terwijl het vervangen van een herkenbare symfonische muzikale score door locatiegebonden geluiden en melodieën de prent aangenaam grondt in de realiteit. Toch ontkomen ook deze pluspunten niet aan de kritiek dat de stijl wel aanwezig is, maar dat de executie ervan hol klinkt. Filmproductie wàs in de jaren veertig een lopende band die – zeker in B-films – met een minimum aan inspanning een maximum aan rendement moest bieden voor de studio’s. Het is de verdienste van een hoop cineasten uit die periode dat ze dit niet als excuus gebruikten om hun eigen stempel niet op het finale product te drukken. Hathaway en zijn team behoren in het geval van The Dark Corner helaas niet tot dat kransje.

De cast is eveneens een zorgenkindje. Niet dat er geen talent in de prent rondloopt – integendeel – maar er is een apert gebrek aan cohesie tussen de speler, wat leidt tot een ongewoon wisselvallige korf acteerprestaties. Mark Stevens is anders… en gevaarlijk! Zo leest de affiche van The Dark Corner, ontsproten aan de verbeelding van Fox’s promotieteam om hun nieuwe ‘leading man’ aan het publiek voor te stellen. Dat Stevens anders is, is een feit. Hij ziet er niet uit als de geharde detective maar eerder als een romantische held die per ongeluk een donker steegje is binnengedwarreld. Ook Lucille Ball is zwaar miscast als de trouwe secretaresse van Stevens. Dat haar kracht in komische rollen ligt, zou later blijken op de set van tv-serie I Love Lucy. In The Dark Corner toont ze alvast dat in dramatische rollen haar beperkte mimiek haar parten speelt. De nevenrollen zijn dan weer wél interessant ingevuld. William Bendix steelt de show als de man die Galt schaduwt, terwijl ook Kurt Kreuger in de rol van Jardine geknipt is om mee te draaien in film noir. Teleurstellend is echter de bijdrage van Clifton Webb, wiens sinistere high societyfiguur niet meer is dan een lachwekkende parodie op het personage dat hij met verve neerzette in Laura.

De vraag is hoeveel vertrouwen je mag hebben in het positioneren van een prent als film noir als het verhaal waarop het script gebaseerd is eerst verscheen in een magazine dat Good Housekeeping heet? Wellicht hadden de makers er beter aan gedaan gewoon een duister drama te fabriceren dat zich ver weg houdt van de maniërismes van film noir. Op die manier zou de prent meer ruimte hebben gekregen om te ademen en om een eigen stem te vinden i.p.v. een flauwe kopie te zijn van de superieure noirs die in de jaren veertig gedraaid werden. Het einde van de film is dan ook emblematisch voor alles waar The Dark Corner in faalt. Een film noir met een happy end? Ik dacht het niet.

BEELD EN GELUID
The Dark Corner mag rekenen op een prima transfer naar het digitale schijfje. Het correct weergeven van de contrastrijke belichting zonder daarbij grijze nuances te verliezen is essentieel voor een film noir en Fox slaagt er goed in dit contrast met de kijker te delen. Vuiltjes en krassen duiken regelmatige op en ook grain is een constante, maar geen van allen fnuiken het kijkplezier. De soundtrack bestaat uit een monospoor dat af en toe wat te zacht door de boxen klinkt, maar wel een goed evenwicht vindt tussen de dialogen en de achtergrondgeluiden.

EXTRA'S
De enige extra op de disk is een Trailer voor The Dark Corner.

CONCLUSIE
The Dark Corner doet zijn uiterste best om als een typische film noir uit de hoek te komen maar kan niet verhullen dat hij niet meer is dan een goedkope kopie die af en toe gevaarlijk op de rand van parodie balanceert. De professionele technische kwaliteiten halen het dan ook niet t.o.v. het zwakke script en de wisselvallige acteerprestaties. De dvd levert een goed beeld- en geluidsniveau af, maar is anemisch in de bonussectie.