William Miller (Patrick Fugit) probeert onder de overprotectieve vleugels van zijn alleenstaande moeder Elaine (Frances McDormand) uit te kruipen, net zoals zijn zus Anita (Zooey Deschanel) hem heeft voorgedaan. Bij haar vertrek, vier jaar geleden, heeft ze haar broer een stapel rockalbums nagelaten, waardoor Williams liefde voor muziek werd aangewakkerd. Intussen zijn we in 1973, William, die door zijn moeder twee klassen vooruit is gedropt, is het lulletje van de school. Als artistieke uitlaatklep schrijft hij nu en dan muziekrecensies voor een lokaal blaadje. Hiermee trekt hij de aandacht van Lester Bangs (Philip Seymour Hoffman), redacteur van het vakblad Creem Magazine, die hem vraagt om een concert van Black Sabbath te bespreken. Niemand van de security gelooft dat de er als een snotneus uitziende William inderdaad journalist is, totdat hij mee voorbij de security geraakt door zich voor te doen als horende bij de support act, de rockband Stillwater. Stillwater is een eerder gepasseerde band op zijn terugkeer, die nooit hebben leren omgaan met succes. De horden vrouwelijke fans die zich aan hun voeten werpen, worden feitelijk seksueel uitgebuit, niet in het minst door gitarist Russell Hammond (Billy Crudup). Russell is de kwaadste echter niet, en hij staat William toe om mee met hen op tournee te gaan, in de hoop dat als hij maar vriendelijk genoeg is, William - die intussen door bluf een opdracht van het leidende muziekopinietijdschrift Rolling Stone te pakken heeft - een lovend artikel over Stillwater schrijft. Onder de entourage van Stillwater bevindt zich een jong meisje die zichzelf Penny Lane (Kate Hudson) noemt, een professionele "groupie", die, net als William om er bij te kunnen horen, heeft gelogen over haar leeftijd. William laat zich meevoeren met de stroom, samen met de band en de groupies ronddtrekkend in een busje dat Doris heet, en komt zo in de onderbuik van de rock-scène terecht. De bandleden dollen voortdurend met minderjarige meisjes met welluidende valse namen, zoals Polexia Aphrodisia (Anna Paquin) en Sapphire (Fairuza Balk), en doen zich tegoed aan alles wat je kan drinken, spuiten en snuiven. De ongevaarlijk uitziende William wordt niet echt au serieux genomen als journalist, maar net daardoor komt hij dingen te weten die voor andere journalisten geheim blijven, zoals het feit dat Russell Hammond en leadzanger Jeff Bebe (Jason Lee) elkaars bloed wel kunnen drinken, en dat de Jeff een relatie heeft met Russells vrouw - terwijl Russell zelf alles wat jong en neukbaar is in bed tracht te krijgen, Penny op de eerste plaats. William moet intussen lijdzaam toezien dat Penny, die oprecht verliefd is op Russell, door deze laatste bij het kaarten wordt ingeruild voor 50 dollar en een bak bier (en dan liefst nog Heineken)! Ze probeert zelfmoord te plegen, en hij kan haar nog op het nippertje redden. Intussen loopt de deadline voor zijn artikel af, had hij al lang terug thuis moeten zijn voor de examens, en hangt zijn moeder voortdurend aan de telefoon om hem van de drugs af te houden. Bovendien staat de journalisten van Rolling Stone nog een aardige verrassing te wachten wanneer zal blijken dat hun "sterreporter" een 15-jarige puber is.

Almost Famous is een semi-autobiografische prent waarin regisseur Cameron Crowe een verhaal wilde vertellen, gebaseerd op zijn ervaringen als rockjournalist. Het hoofdpersonage van de film, William, is duidelijk genoeg een doordrukje van hemzelf. De film is tevens opgevat als een soort van nostalgische hommage aan de muziekscène van de jaren '60 - je weet wel, sex & drugs & rock-n-roll - waarin de meeste succesbands ofwel zichzelf de vernieling in holpen door hun decadent gedrag (zie The Doors), ofwel opzwollen tot rock-mastodonten met een gigantisch gevoel voor zelfverheerlijking (zie Yes). Crowe is als geen ander goed geplaatst om dit alles met de nodige dosis cynisme te doordrenken, en als je dit alles hierboven leest, lijkt het wel om een enorm zwaarmoedige film te gaan. Niets is minder waar; het is een boeiende schets, niet altijd origineel - sommige scènes lijken zo uit This Is Spinal Tap te zijn gestolen - maar altijd wel oprecht. De drug-en seksfuiven die als vastgeroest cliché bij elke film of documentaire over ruige rockers horen, worden door Crowe in een zekere omkadering geplaatst, waardoor je als kijker beter de complexe achtergronden kan begrijpen, en worden tevens niet overdreven en tot hun normale proporties herleid, door de man die het kan weten. Crowe heeft dit project met veel liefde in elkaar gestoken, liefde voor de muziekscène en het daarbij horende "circus", zoals hij het bij monde van zijn protagonisten verschillende keren noemt. Beeld je even zijn positie in: welke 15-jaringe jongen zou er nu niet graag samen op tournee willen met zijn favoriete rockkband? Bovendien heeft Crowe een boeiende cast bij elkaar verzameld, waarbij Patrick Fugit en Kate Hudson ongetwijfeld het meest in het oog springen. Uiteraard veel jaren '60- en '70-muziek, en de originele score werd gecomponeerd door Nancy Wilson, bekend van de Amerikaanse rockband Heart, die bij ons ook een paar hits hadden met These Dreams en Alone. De fotografie is zeer geslaagd en evenwichtig, vooral tijdens de concertopnamen, en Crowe wisselt zeer vlot losse camera-beelden af met meer statische. Er lopen wel heel veel personages rond in de rockscène, maar ondanks dat blijft het scenario overzichtelijk en zonder losse eindjes. Cameron Crowe werd overigens in 2001 bedacht met een Oscar voor het beste originele script.

BEELD EN GELUID

Er is iets bijzonder vreemds aan de hand met deze release. Deze dubbeldisc-release bevat zowel de twee uur durende bioscoopversie als de een half uur langer durende director's cut. De disc van de eerste versie is echter een Duitse versie, en het geluid op deze disc is weliswaar in Engels en Duits in Dolby Digital 5.1 uitgevoerd, maar ook nog eens in Duits DTS. De director's cut daarentegen is uitsluitend in het Engels - zowel Dolby Digital 5.1 als DTS - te beluisteren. We bespreken in deze sectie enkel de Engelse geluidstrack, want we zijn niet zo masochistisch om deze film in het Duits gedubd te willen zien. Alhoewel beide tracks van zeer goede kwaliteit zijn, met een goed evenwicht tussen dialogen omgevingsgeluid, bevat de DTS-track duidelijk meer dynamiek, wat op twee plaatsen in de film (de director's cut dan) goed te merken is: tijdens de optredens van Stillwater - waarbij het geluid realistischer klinkt dan sommige echte concert-DVD's - en in een scène ergens een half uur van het einde, waarin het vliegtuigje van de band in een onweer terecht komt. De Dolby Digital 5.1-track van de kortere versie is van een vergelijkbare kwaliteit, maar we kunnen daar zoals gezegd DTS en Dolby Digital 5.1 niet met elkaar vergelijken. Ook de beeldkwaliteit van beide discs is vergelijkbaar: er zit misschien hier en daar wat ruis op, en er is een klein beetje edge enhancement aanwezig, maar gelukkig geen artefacts en een evenwichtig en natuurlijk kleurenpalet.

EXTRA'S

Eerst en vooral krijg je bij op deze discs dus twee versies van dezelfde film, waarbij de langere versie een half uur aan extra scènes bevat die de film wat langer maken, maar ook een beetje meer diepgang geven. Opvallend detail is overigens dat de director's cut (nog) geen titel had, want in de openingscredits staat er letterlijk het woord "Untitled". Het was misschien toch beter geweest om deze twee versies bijvoorbeeld door de techniek van seamless branching tot één versie om te smelten zoals bijvoorbeeld bij The Abyss, dan was er misschien wat meer plaats geweest voor substantiëlere extra's. Want geheel tegen de gewoonte van Columbia Tristar in, valt de selectie aan extra's redelijk tegen, zeker voor een dubbele disc-release. Het feit dat de eerste disc, zoals gezegd, de Duitse versie is, heeft jammer genoeg ook zijn gevolgen voor de extra's. Alle extra's op de eerste disc zijn in het Duits, behalve dan de trailer en de verwijderde scènes - die overigens ook niet in de director's cut zitten. Er staat een selectie van artikels van de hand van Crowe uit het magazine Rolling Stone uit de periode dat die werkelijk daar als journalist werkte, over bands van die tijd zoals Fleetwood Mac. Helaas is dit allemaal in de taal van Goethe, net zoals de informatie over de cast en de crew, en de productie-aantekeningen. De director's cut is voorzien van een Nederlands ondertitelde commentaartrack van Cameron Crowe zelf, die toch wel redelijk de moeite waard is, doordat de man een goede kijk heeft op de muziekscène én een interessant filmmaker is. De "documentaire" is slechts een veredelde B-roll, waarbij een twaalftal minuten aan incoherente footage achter elkaar is geplakt, waaronder audities en stukjes uit een optreden van Stillwater. Dan is er nog een zeer kort stukje interview met de echte Lester Bangs, en een gesproken stukje van Cameron Crowe die wat toelichting geeft bij tien van zijn favoriete platen uit '73.

CONCLUSIE

Almost Famous is een best aardige film met leuke acteerprestaties, maar bij de DVD-release is er toch wel één en ander misgegaan. Blijkbaar was er voor de Benelux-markt enkel maar de langere director's cut beschikbaar, en om dit op te lossen heeft men er maar de Duitse versie bijgestoken. Slordig! Bovendien zijn de extra's redelijk mager, op de commentaartrack na.