FILM
De derde film van George Clooney als cineast is ogenschijnlijk een heel ander beestje dan zijn twee vorige uitstapjes achter de camera. Leatherheads speelt zich weliswaar net als Confessions Of A Dangerous Mind en Good Night And Good Luck in het verleden af, maar toon en tempo verschillen enorm. De setting is het Amerika van de jaren twintig, waar de gewone man niet enkel vertier zoekt in de plaatselijke speakeasy's waar illegale drank rijkelijk vloeit, maar ook op het sportterrein. American football is bijzonder populair, maar enkel de universiteitsvariant. Het professionele spelletje trekt immers nauwelijks toeschouwers en dreigt zelfs volledig failliet te gaan. Dodge Connelly (rol van Clooney) blijft echter niet bij de pakken zitten. Hij stelt voor aan Carter Rutherford, een fenomeen van het universiteitsfootball, om als prof het ganse land door te reizen met Dodges team. Rutherford zegt toe en het professionele football krijgt meteen een boost. Donkere wolken pakken zich echter samen boven de nieuwe status van de sport wanneer de ambitieuze journaliste Lexie Littleton (Renée Zellweger) Rutherfords heldendom uit de Grote Oorlog in twijfel trekt.

Leatherheads is een pure screwballkomedie in de traditie van de prenten die Howard Hawks, Cary Grant en Katherine Hepburn in de jaren dertig maakten. Dit houdt in dat de protagonisten een grote seksuele aantrekkingskracht voor elkaar voelen, maar daar niet aan durven toegeven, dat er nogal wat fysieke humor op het scherm gegooid wordt en dat er qua dialogen de ene makkelijk te quoteren oneliner na de andere geproduceerd wordt. Althans in theorie. Want in de praktijk probeert Leatherheads wel al deze regeltjes te volgen, maar schiet de prent iets te vaak te kort. Het scenario bevat een aantal leuke vondsten en een prima dialoog op tijd en stond, maar is te wisselvallig om continu te overtuigen. Ook het beruchte sneltreintempo van een screwballkomedie blijkt hier eerder een modale boemeltrein te zijn omdat de prent zich vaak vastrijdt in zijstraatjes die de kijker te ver van de hoofdplot doen afdwalen.
Niettemin valt er ook heel wat te genieten in Leatherheads. George Clooney's zelfverzekerde, doch nonchalante vertelstijl wekt dezelfde charme op die de acteur doorgaans in zijn vertolkingen stopt. Hij is duidelijk een fan van het genre, want hij leent veel trucjes van zijn illustere voorgangers uit de jaren dertig. Hierdoor geeft hij Leatherheads een ouderwetse kwaliteit mee, in de beste betekenis van het woord. Visueel is er op de prent bovendien weinig aan te merken. Met moderne middelen slaagt het production design erin je probleemloos onder te dompelen in een geloofwaardige jarentwintigsfeer, ook al sluipt er hier en daar een anachronisme in de film. De speelse sfeer wordt nog versterkt door een uitstekende muzikale score van Randy Newman, die zelf ook een cameo heeft als pianist in een speakeasy.

Een komedie als deze staat of valt echter grotendeels met de performances. De plot wordt dan ook door een aantal prima vertolkingen tenietgedaan. Clooney speelt vooral zijn charmante zelf en geeft eens te meer het bewijs dat hij de Cary Grant van zijn generatie is. Voor het eerst in jaren zet bovendien Renée Zellweger nog eens een degelijke prestatie neer. Als journaliste Lexie ratelt ze haar dialogen met pretoogjes af. Dé verrassing in de cast is relatieve nieuwkomer John Krakinski. Hij is vooral bekend voor zijn belangrijke rol in de Amerikaanse remake van The Office en brengt dezelfde naïeve charme over op zijn personage in Leatherheads. Jonathan Pryce is uitstekend als altijd als een weinig scrupuleuze impressario, terwijl goede karakteracteurs de rest van de cast bevolken.

Leatherheads is kortom een filmpje dat niet lang blijft nazinderen in het hoofd van de kijker, maar voldoende amusant is om hem een onbezorgde 110 minuten op de sofa te bezorgen. Dat Clooney toon en stijl van de klassieke screwball prima onder de knie heeft, toont aan dat hij als regisseur nog heel wat meer in zijn mars heeft. Overigens verschilt Leatherheads ogenschijnlijk dan wel van zijn vorige uitingen als cineast, maar de kern van de film wijst toch op een constante in het oeuvre van Clooney. Ook deze prent over American football gaat immers over volgehouden leugens, het in stand houden van mythes en de potentieel vernietigende kracht van de media. Het no-nonsensesausje waarmee Leatherheads overgoten werd, maakt dit subtiele thema enkel beter verteerbaar.
BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van Leatherheads is dik in orde. Zwartniveaus presteren uitstekend, de contrasten zijn aangenaam en scherpte vormt nergens een probleem. De kleurenweergave is quasi perfect. Noch van grain, noch van printbeschadigingen is er sprake. Het DD 5.1-geluidsspoor brengt een dynamische mix van heldere dialogen en ritmische muziek. De boxen worden niet uitvoerig aan het werk gezet, maar toch straalt de audiotrack de nodige ruimtelijke warmte uit.

EXTRA'S
Op een stel bizarre - want compleet niet bij de hoofdfilm passende - Cross-promotionele trailers na, bevat de schijf enkel een stel Deleted Scenes (8 min.).

CONCLUSIE
Leatherheads zal ook niet-fans van American football kunnen bekoren dankzij leuke vertolkingen en een degelijk scenario met een handvol leuke vondsten. Helaas stokt het tempo al eens omdat cineast Clooney zich onvoldoende focust op de belangrijkste plot. Beeld en geluid kunnen niets worden aangewreven op deze schijf, maar de bonussectie is nagenoeg leeg.